Βασανιστικά τα «γιατί» της τραγωδίας

Ένα αμείλικτο, αναπάντητο «γιατί» ταλανίζει την καρδιά και τον νου από την περασμένη Δευτέρα…

Πώς, τούτη η απτή προέκταση του Παράδεισου επί γης, έγινε, ακόμη μια φορά, Κρανίου Τόπος;

«Ποιος», για άλλη μια φορά, «αποφάσισε τα πτώματά μας;».

Ογδόντα οκτώ νεκροί, δεκάδες αγνοούμενοι και τραυματίες, και μια ολόκληρη χώρα να κλαίει, πάνω στη στάχτη, τα παιδιά της, συντριμμένη από τον όλεθρο.

Η Ελλάδα τού σήμερα, μοιάζει ερειπωμένο μαυσωλείο τού χθες. Που μέσα του βουίζει, βουβά, η πένθιμη ραψωδία του Τέλους.

Ενός

Τέλους, που κανείς δεν ξέρει πότε και πώς θα τελειώσει.

«Μορφή χωρίς σχήμα, σκιά δίχως χρώμα, παραλυμένη δύναμη, γνέψιμο χωρίς κίνηση».

Ποιος και πότε θα αναλάβει την ευθύνη; Ποιος και πότε θα αρθεί στο ύψος, όχι, πια, των «ιστορικών πεπρωμένων», αλλά του αγώνα για την καθημερινή αξιοπρέπεια; Για τη σωτηρία του ελάχιστου ψιχίου υπόληψης;

Ίσως, μοναδική ελπίδα μέσα στο καθιζάνον σκότος, να είναι τούτη η άκλειστη γοερή αγκαλιά που άνοιξε ο ένας προς τον άλλον τις στιγμές της ανείπωτης τραγωδίας. Ας κρατηθεί ορθάνοικτη, ως ένα ύστατο κέλευσμα προς το μέλλον.

Διαβάστε περισσότερα στη «Σημερινή» που κυκλοφορεί.

Keywords
Τυχαία Θέματα