Βραβεία Θεάτρου: Το μεγαλείο μιας αμηχανίας

«Μα είναι σωστό να είμαι τόσο ευσυγκίνητος;», ρωτάω συχνά τον εαυτό μου αλλά απάντηση δεν παίρνω.

Δεν συγκινούμαι ωστόσο με φωτογραφίες και εξιστορημένα γεγονότα, αλλά με τους ανθρώπους. Δεν συγκινούμαι τόσο με λόγια που τα χαρακτηρίζει η αμετροέπεια, όσο με ορισμένες σιωπές… που τα λένε όλα, ή με ανθρώπους που αντί να φλυαρούν χωρίς λόγο, επιλέγουν να χαμηλώσουν το βλέμμα και να σκύψουν το κεφάλι -όχι λόγω ηττοπάθειας αλλά λόγω μετριοπάθειας και από μετριοφροσύνη.

Χθες, την ώρα που βγήκε ο Αντώνης

Κατσαρής και η Λένια Σορόκκου να παραλάβουν το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου Κύπρου, αισθάνθηκα και πάλι μια πρωτόγνωρη συγκίνηση. Όπως και άλλοι που ήταν ανάμεσα στο κοινό.

Συγκινήθηκα, όχι γιατί έχω παρακολουθήσει στενά την πολυετή πορεία τους στο θέατρο, αλλά για αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας εκείνη τη στιγμή.

Κατ’ αρχήν, με το που ανακοινώθηκε ότι το Βραβείο θα το μοιραστούν από κοινού οι δυο ηθοποιοί, οι ίδιοι έπαθαν σοκ. Κυριολεκτικά. Είχα γυρίσει για να δω αντιδράσεις, και αντίκρυσα την Σορόκκου να κρατάει το κεφάλι της... Αμήχανος έδειχνε να είναι και ο Κατσαρής.

Και αυτή ήταν μια πραγματικά ωραία εικόνα. Ο κόσμος χαμογελούσε βλέποντας την ανεπιτήδευτη αντίδρασή τους.

Διαβάστε τη συνέχεια στη City.

Keywords
Τυχαία Θέματα