Αυτοκτονίες

23:15 22/5/2013 - Πηγή: Enimerosi24

Το editorial της Κύρας Αδάμ από την «Ελλάδα αύριο»

Οι παράπλευρες συνέπειες της οικονομικής καταστροφής στην Ελλάδα- το μεγάλο τίμημα για την «αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας» και τον έλεγχο του υπερβολικού χρέους της χώρας – αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, την τρόικα κλπ κλπ κατά κανόνα με οικονομικά στοιχεία, θηριώδη και εφιαλτικά όλα τους.

Όλες αυτές οι παράπλευρες συνέπειες βεβαίως αφορούν σε ανθρώπους,

στην εργασία τους, στο εισόδημα τους, στην περιουσία τους, στην ασφάλιση τους, στο μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.

Μια από αυτές τις παράπλευρες συνέπειες, όμως, είναι η θηριωδέστερη και γι΄ αυτό αντιμετωπίζεται πάντα με χαμηλούς τόνους, στο περιθώριο της σκληρής καθημερινότητας , σαν να μην υπάρχει: Είναι η ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών στη χώρα μας , που μέχρι το Μνημόνιο ήταν υπερήφανη για το μικρό ποσοστό των αυτοχείρων.

Τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι αποκαλυπτικά: Μέσα σε έναν χρόνο (2010-2011) σημειώθηκε αύξηση 26,5% των αυτοκτονιών. Η ανάλυση των στοιχείων είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική. Η Αττική κατέχει τα σκήπτρα, με ποσοστό 35% . Η ηλικία των ατόμων αυτών είναι 36-40 ετών και η ανάλυση τους είναι 20,9% άνεργοι, 7,1% δημόσιοι υπάλληλοι, 5,6% ιδιωτικοί υπάλληλοι και 6,5% ελεύθεροι επαγγελματίες.

Οι μισοί και πλέον από τους αυτόχειρες επικαλούνται τα οικονομικά προβλήματα που έχουν και δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι βεβαίως ελληνικό. Τα ποσοστά αυτοκτονιών, ίσως και μεγαλύτερα εμφανίζονται στην Ισπανία, όπου πέραν της βαριάς ανεργίας , οι Ισπανοί χάνουν σε αυξανόμενα ποσοστά και τις κατοικίες τους.

Η απόδοση του κοινωνικού αυτού φαινομένου στην «οικονομική κατάσταση» είναι η κορυφή του παγόβουνου και η εύκολη απάντηση σ ένα τόσο θλιβερό θέμα.Τα οικονομικά προβλήματα και τα βάρη δεν δημιουργήθηκαν βεβαίως όλα μέσα στον πρώτο «μνημονικό χρόνο». Προϋπήρχαν και ήταν και τότε βαριά και ίσως και οι συνέπειες να ήταν έτσι και αλλιώς βαριές.

Η τεράστια διαφορά όμως είναι ότι τώρα, στους χρόνους του Μνημονίου, έχει αφαιρεθεί η ελπίδα, της προσωπικής οικονομικής ανάκαμψης στο ορατό μέλλον, αλλά και οι δυνατότητες μερικής, έστω, αναστροφής της κατάστασης .

Με την ανεργία να καλπάζει στο 30% και τις προοπτικές μείωσης της στο μισό μόνον μετά από μια δεκαετία, και με την «ανάπτυξη» να βρίσκεται ακόμα σε ονειρική κατάσταση, είναι εμφανές ότι τα οικονομικά προβλήματα δεν βρίσκουν διέξοδο στη χώρα, βυθίζουν μόνον τους ανθρώπους σε ένα σπιράλ μόνιμης απελπισίας και αδιεξόδου, πολλοί από τους οποίους δεν το αντέχουν.

Η πολιτική των αριθμών και των στατιστικών υποκρύπτουν αυτή την σκληρή αλήθεια για το μέλλον του τόπου.

Οι «μνημονικές δυνάμεις» έπεσαν με τα μούτρα στην αναγκαστική βιαστική και βάναυση «προσαρμογή» ενός λαού, που όντως είχε εθιστεί στην αναζήτηση του «εύκολου χρήματος» δια της ευθείας ή πλαγίας οδού , χωρίς να μετρά τις συνέπειες.

Οι «αντιμνημονιακές δυνάμεις» εξακολουθούν να υπόσχονται επαναφορά στο παρελθόν, αν και γνωρίζουν ότι η νέα κατάσταση δεν αναστρέφεται ή αν μετριαστεί, αυτό θα γίνει μέσα από πρόσθετους κόπους και θυσίες.

Η έλλειψη ελπίδας και προοπτικών όμως που σταθερά δείχνει η βασανιστική καθημερινότητα, είναι ο χειρότερος σύμβουλος και ο μελανότερος δείκτης για τις αντοχές της χώρας και των πολιτών της.