Αγώνες υποκρισίας στη δημόσια τηλεόραση

10:55 12/11/2012 - Πηγή: Enimerosi24

Του Νίκου Ε. Σίμου διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ από την «Καθημερινή»

Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την απομάκρυνση από την εκπομπή «Πρωινή Ενημέρωση» των δύο παρουσιαστών, εξαιτίας επαναλαμβανόμενων περιστατικών δημοσιογραφικής ανεπάρκειας και κατά μεροληπτικό τρόπο καταπάτησης κάθε έννοιας δημοσιογραφικής δεοντολογίας και αντικειμενικότητας, πλήθυναν τα σχόλια και τα διδασκαλικού τύπου, από πολλές πλευρές, πολιτικές, δημοσιογραφικές και συνδικαλιστικές, «μαθήματα» περί ελευθεροτυπίας,

λογοκρισίας και δημοκρατικής συμπεριφοράς.

Παραβλέποντας το γεγονός ότι στα «μαθήματα» αυτά επιδίδονται ακόμη και συνάδελφοι που κατά την περίοδο της δικτατορίας ήσαν σε κατάσταση νηπίου ή θηλασμού και κατά συνέπειαν δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν στην πράξη τη διαφορά ενός αυταρχικού καθεστώτος έναντι της δημοκρατικής λειτουργίας -έστω και αν αυτή διακορεύτηκε «πολιτική αδεία» κατά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης- θεωρώ σκόπιμο να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

Το μεγάλο κακό στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά και στην κοινωνία που έγινε εξαιτίας της δικτατορίας -και το οποίο το ζούμε επαναλαμβανόμενο επί μία τριακονταετία και πλέον- είναι ότι η έννοια της δημοκρατίας ξεχείλωσε, κυριολεκτικά, στη Μεταπολίτευση επειδή ο πολιτικός κόσμος είχε παρασυρθεί στη μονοσήμαντη συμπλεγματική προσπάθεια να αποκαταστήσει τις τρωθείσες από δικτατορίες και προδικτατορικές αυθαιρεσίες, δημοκρατικές δομές της πολιτείας. Ετσι, οι δημοκρατικές έννοιες έγιναν άλλοθι για να πατήσει επάνω τους η ασυδοσία, και να δακτυλοδεικτούνται ως ένοχοι αυταρχικής συμπεριφοράς όσοι ήθελαν απλή εφαρμογή των δημοκρατικών κανόνων. Η εξέλιξη αυτή ήταν φυσιολογική από τη στιγμή που η συντηρητική παράταξη, με ενοχές επειδή νίκησε στον Εμφύλιο (και εξαιτίας της δικτατορίας) συμπεριφερόταν έναντι της Αριστεράς ως παρθένος και με ιδεολογικά συμπλέγματα. (Τα οποία διατηρεί μέχρι σήμερα αν ληφθεί μάλιστα υπ’ όψιν ότι, για το συγκεκριμένο περιστατικό που έγινε, και ενώ η ΕΡΤ αδίκως και για λόγους λαϊκισμού αποτέλεσε αντικείμενο αρνητικών σχολίων, όσοι όφειλαν να λάβουν θέση δημοσίως, εποιήσαντο την νήσσαν).

Ως συνέπεια όλων αυτών, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης οποιαδήποτε αναφορά σε δημοκρατικές αξίες, στην εφαρμογή των νόμων και στην αξιοκρατία, αποτελούσε ένδειξη αυταρχικών αντιλήψεων, νοσταλγία της χούντας και άλλα τινά ευτράπελα. Με αποτέλεσμα να ισχύσει στην Ελλάδα η «δημοκρατία των μειοψηφιών» επειδή αυτές ήσαν οι πλέον θορυβώδεις και στα όρια της βίας και κατ’ επέκταση δημιουργείτο η ψευδαίσθηση ότι αντιπροσώπευαν και την πλειοψηφία του λαού.

Με αυτή τη στρεβλή και άκρως αντιδημοκρατική αντίληψη κρίνονται ακόμη τα πάντα στη χώρα μας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όσον αφορά τη δημόσια τηλεόραση, την οποία επικαλούνται όλοι ως κηδεμόνες της, εξαιτίας του ανταποδοτικού τέλους, ίση μεταχείριση έχουν ζητήσει όλα τα άλλα κόμματα, πλην ενός! Το οποίο προφανώς και δεν είχε ανάγκη να υποβάλει τέτοιο αίτημα διότι περίσσευε η δημοσιογραφική κολακεία προς αυτό. Και ο νοών νοε