Χάπια

20:43 15/10/2012 - Πηγή: Enimerosi24

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

Η ιστορία επαναλαμβάνεται – το έχει ήδη πει ο Μαρξ – ως καρικατούρα. Υπό την έννοια αυτή, τέτοιo πολιτικό τζαρτζάρισμα έχουμε να δούμε από τότε που ο Ρόμπερτ Κένεντι στρίμωξε στην αμερικανική Γερουσία τον υπερσυνδικαλιστή Τζίμι Χόφα. Ο λόγος για το επιθετικό μαρκάρισμα που επιφύλαξε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου

στον Βαγγέλη Βενιζέλο, στην ακρόαση του τελευταίου ενώπιον Επιτροπής της Βουλής για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ ή Φαλσιανί ή καταθετών σε μία εκ των πολλών ελβετικών τραπεζών. Τη διεκδίκησε, ως υπουργός Οικονομικών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και τώρα έχει βρικολακιάσει προς γενική ταλαιπωρία.

Η Κωνσταντοπούλου πήρε από τα μούτρα τον Βενιζέλο, αλλά η «ανάκριση» θα είχε ζουμί αν έβγαζε κάτι ουσιαστικό. Διότι οι αδέσποτες ερωτήσεις για ένα χαρτί – από αυτά που κυκλοφορούν χρόνια τώρα στη Βουλή – θα είχαν νόημα αν έβγαζαν είδηση και δεν αφορούσαν τη φαρμακολογική αγωγή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, όπως αποκάλυψε ο «Μικροπολιτικός» των «ΝΕΩΝ». Αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ φιλόδοξων πολιτικών που αναδεικνύονται όταν τα Κοινοβούλια, σε εξαιρετικές φάσεις στην ιστορία κάθε δημοκρατίας, αποφασίσουν να παίξουν ερευνητικό ρόλο και δημαγωγικών εξάρσεων όπου πυροβολούμε, εντός εισαγωγικών, ό,τι κινείται χωρίς προηγουμένως να σκεφτόμαστε – ή να θέλουμε να σκεφτούμε.

Η περίπτωση Κωνσταντοπούλου θα έπρεπε κανονικά να έχει ήδη κριθεί τελεσίδικα – όχι αμετάκλητα, αφού η Ζωή είναι και απόγονος οικογενείας γνωστών ποινικολόγων – από εκείνη την τηλεοπτική εκπομπή όταν τα έβαλε, άνανδρα, με τον Νικήτα Κακλαμάνη. Αλλά, για να μνημονεύσει κανείς όχι έναν νομικό, ούτε τις ατελείωτες εκ των υστέρων διευκρινίσεις/διαψεύσεις, αλλά έναν ποιητή, τον Εζρα Πάουντ, «η εποχή αναζητούσε μια εικόνα του επιταχυνόμενου μορφασμού της». Εκείνη η μπανάλ χοντράδα προς Νικήτα, σε πλατό καναλιού, ήταν ελάχιστα δημοκρατική και εντελώς ρατσιστική για πολιτεύτρια αριστερού κόμματος. Ακόμη χειρότερα: ερχόταν απλώς να υπενθυμίσει πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παιδί, ή μάλλον νόθο, της ανώμαλης τηλεοπτικής εποχής μας. Αλλά η μικρή οθόνη είναι γήπεδο εντυπώσεων. Το Κοινοβούλιο προσφέρεται, αν κανείς έχει τέτοια διάθεση, για αποδομητικές προσεγγίσεις -, αλλά αυτό βέβαια προϋποθέτει αντίστοιχες ικανότητες ή φιλοδοξίες.

ΜΙΑ και κάναμε εξαρχής αναφορά στις ΗΠΑ, θα πρέπει να πούμε ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου μάς επιτρέπει να δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κάτι ανάλογο της λεγόμενης χριστιανικής Δεξιάς στη χώρα του Χριστόφορου Κολόμβου. Δηλαδή ως παραφθορά ενός τμήματος της άρχουσας τάξης. Κακά τα ψέματα: η πρώτη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση ούτε με λούμπεν προλεταριάτο ούτε με δυτικές συνοικίες. Αυτά είναι για το – παρωχημένο για τα δεδομένα της εποχής μας – ΚΚΕ. Η αφρόκρεμα της Κουμουνδούρου έχει σκληραγωγηθεί κάπου μεταξύ Λυκαβηττού και Εξαρχείων και αν ένιωσε τις χαμηλές θερμοκρασίες ήταν στον Διόνυσο και στην ευρύτερη περιοχή των Βορείων Προαστίων. Στη Γαλλία έχουν τον όρο «Αριστερά του χαβιαριού». Εν Ελλάδι έχουμ