Όταν ο Μανώλης Γλέζος προσδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ τη διάσταση «κόμματος – οδηγού» στην Ελλάδα…

17:34 23/5/2014 - Πηγή: Enimerosi24

Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη για το Enimerosi24

Δύσκολο να αντιληφθεί κανείς επακριβώς τί εννοεί -και πώς…-ο Μανώλης Γλέζος, με αυτό που τονίζει σε συνέντευξή του από το κομματικό δελτίο της «ΑΥΓΗΣ» (φύλλο Τετάρτης 21/5/14) , δηλαδή, ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα, είναι η πολιτική συνείδηση του ελληνικού λαού, δηλαδή αυτό που διαμορφώνεται, που πλάθεται, που συγκροτείται στην Ελλάδα σήμερα και το μεταφέρουμε

σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη»(…).

Αν αυτά αποτελούν-απλώς-προϊόν λεκτικού ενθουσιασμού μπορείς να τα ακούσεις, καθ’ υπερβολήν έστω, με εύλογη απλώς δυσφορία!

΄Αλλως, αν αυτά έχουν λεχθεί εν πλήρει συνειδήσει και με καθαρό νου, όπως τείνω να πιστεύσω, δεν είναι έκφραση αλαζονείας μόνον, αλλά-και το κυριότερο- κινδυνεύουν να εκληφθούν ως «εκλεπτυσμένη» ολοκληρωτική αντίληψη, ότι πρόκειται περί ολοκληρωτισμού, καθ’ ο μέτρο ο Μανώλης Γλέζος ταυτίζει το ΣΥΡΙΖΑ με την…πολιτική συνείδηση του σύμπαντος ελληνικού λαού. Επαναλαμβάνει, όπως επαναλαμβάνουν και επαυξάνουν, ως ΣΥΡΙΖΑίοι, τη διχαστική και μισαλλόδοξη αντίληψη του ΟΛΟΥ ΣΥΡΙΖΑ με το σύνθημα τους «Ή αυτοί, ή εμείς», σε μία πιό θεωρητική μορφή.

Στην «καλύτερη» εκδοχή, από αυτήν την απαράδεκτη μέχρι και αντιδημοκρατική θέση εμφανίζεται να θεωρεί ότι οι «από εκεί» δεν έχουν πολιτική συνείδηση, την οποία διαθέτουν μόνον οι «από εδώ», δηλαδή η δική του παράταξη…

Και προεκτείνοντας την σκέψη μου σκέπτομαι ότι όλα αυτά μπορεί να συνιστούν τη βάση μιάς νέας εκδοχής εθνικοφροσύνης, «αριστερής κοπής», σε συνέχεια της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελεί μειοψηφούσα παράταξη της Ελληνικής κοινωνίας, επιδιώκει, παρ’ όλα αυτά να ηγεμονεύσει στην Ελλάδα. Και μάλιστα όχι μόνον στη χώρα, αλλά και να εξαγάγει αυτήν την ηγεμονία σε ολόκληρη την Ευρώπη…

Ίσως ο Μανώλης Γλέζος να είναι ακόμη επηρεασμένος από την ταύτιση της δυστυχούς κομμουνιστικής Αλβανίας με το πρόσωπο του δικτάτορα της Ενβέρ Χότζα (τη σορό του οποίου έσπευσε να προσκυνήσει). Αλλά αυτά, στην περίπτωση της χώρας μας με πολίτευμα Δημοκρατίας, δεν συνιστούν συνάδουσα θεώρηση των πραγμάτων, πλουραλιστική προσέγγιση των προβλημάτων της Ελλάδος από μία ευρύτατη πολιτική-κοινωνική δεξαμενή συνταγματικών πολιτικών δυνάμεων, κοινωνικών ομάδων και πολιτών.

Και βεβαίως είναι αποκρουστικό να φαντασθείς καν μία Ελλάδα, όπου οι «από εκεί», δηλαδή η πλειοψηφία των μη ΣΥΡΙΖΑίων συμπολιτών μας θα θεωρούνται οιονεί μιάσματα, από μία μειοψηφία, όποιου μεγέθους, έστω και του σημερινού, που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ.

Απαράδεκτα αυτά που είπε ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος, υπό το βάρος και την επακόλουθη πολιτική σοφία των 92 ετών ζωής που μετρά, θα έπρεπε να επιδιώκει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να ενώνει τους Έλληνες, αντί-τελικώς-να τους διαιρεί.

Αλλά, από την άλλη πλευρά, είναι χρήσιμο που τα είπε αυτά στη συγκεκριμένη στιγμή, ώστε να μπορούμε να γνωρίζουμε επακριβώς πώς σκέπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει εξουσία, σε οποιοδήποτε επίπεδο του την εμπιστευθούν οι Έλληνες. Και να τοποθετηθούμε ΟΛΟΙ, εγκαίρως και αναλόγως, διότι δεν πρέπει να λησμονείται αυτό που έχει πει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι το κόμμα του αποβλέπει σε εκλογές που θα σημάνουν «αλλαγή καθεστώτος».

Γλέζος και Τσίπρας εξ άλλου δεν φαίνεται να κινούνται σε διαφορετικό μήκος κύματος, πολλώ μάλλον που ο τελευταίος τον θεωρεί πολιτικό του μέντορα και τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, όποτε κρίνει ότι απαιτείται, πχ ως υποψήφιο ευρωβουλευτή.

Συνεπώς δικαιούμεθα να γνωρίζουμε τί μας περιμένει από τυχόν διακυβέρνηση από το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο, επιπλέον, συμπεριφέρεται με ψευδεπίγραφο φιλοευρωπαϊκό προσωπείο, την ίδια ώρα που δεν κρύβει τις στενές του σχέσεις με αυταρχικά ή δικτατορικά καθεστώτα όπως της Βενεζουέλας ή της ΛΔ Κορέας, ενώ δεν διστάζει να υιοθετήσει ακόμη και αντιευρωπαϊκές θέσεις όταν δοθεί η δυνατότητα στον πρόεδρο του Αλέξη να συνομιλεί με Ρώσους επισήμους γιά το θέμα της Ουκρανίας. Τυχόν σύμπλευση με τέτοιες τοποθετήσεις θα αποτελούσαν πρόβλημα γιά την Ελλάδα, υπό την ιδιότητα της ως μέλους του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, της Ευρωζώνης.

Θα ήταν πάντως άδικο να μην καταλογισθεί στο Μανώλη Γλέζο, ότι φρόντισε, σε τηλεοπτική του συνέντευξη χθες, να διαφοροποιήσει τη θέση του με το φλερτ άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με προεξάρχουσα την υποψήφια περιφερειάρχη τους γιά την Αττική Ρένα Δούρου, προς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Τους χαρίζουμε στη ΝΔ, είπε.

Με την τοποθέτηση του ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα, είναι η πολιτική συνείδηση του ελληνικού λαού, δηλαδή αυτό που διαμορφώνεται, που πλάθεται, που συγκροτείται στην Ελλάδα σήμερα και το μεταφέρουμε σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη» εμφανίζεται να έχει μείνει στο παρελθόν του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού που ήθελε το «κόμμα» σε παντοδύναμη, αποκλειστική μάλλον, πολιτική οντότητα, ως «κόμμα-οδηγό» ή «κόμμα-κράτος».

Τέτοιες θεωρήσεις δεν έχουν απλώς ξεπερασθεί στη συνείδηση των ελεύθερων ανθρώπων, αλλά έχουν καταδικασθεί αμετάκλητα. Η διάσταση του «κόμματος-οδηγού» που προσέδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ ο Μανώλης Γλέζος εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο.

Τα προηγούμενα γιά το Μανώλη Γλέζο συνιστούν θεμιτή κριτική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αμφισβήτηση της αγωνιστικής του πορείας και της εν γένει προσφοράς του στο δημόσιο βίο, πολλώ μάλλον που υπήρξε συναγωνιστής με τον πατέρα μου Χαρίλαο Θρ. Μηχιώτη, από το «Ριζοσπάστη».

Αλλά ουδείς είναι υπεράνω κριτικής.

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης