Σταλινική παράνοια, υπό ριζοσπαστικό μανδύα, από των στηλών της «Αυγής»

20:13 7/9/2012 - Πηγή: Enimerosi24

Επιστολή Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη στο enimerosi24

«Το φαινόμενο ΔΗΜ.ΑΡ., η προϊστορία του και οι προεκτάσεις του»: Θητεύουσα, ως υποκριτικώς διατείνεται, εις τον πλουραλισμό των απόψεων, η πρωϊνή εφημερίς της Αριστεράς, δημοσιεύει σήμερα άρθρο με την υπογραφή του Νίκου Χατζηγιαννάκη, μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπογράφει και υπό τον προηγούμενο τίτλο.

Επειδή ενθυμούμαι την πολεμική των «δωδεκατικών» του ΚΚΕ κατά των «αναθεωρητών» του κόμματος, μετά τη διάσπαση του

1968 και τη λυσσαλέα, έκτοτε, πολεμική κατά του ΚΚΕ Εσωτ. (ή Αναθεωρητική Ομάδα, κατά τους ρουβλοδίαιτους επί ημερών υπαρκτού σοσιαλισμού), διαπιστώνω ότι το ύφος και το ήθος του αρθρογράφου δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτε από τα άρθρα της εποχής.

Και γιά να δείξει την εμπάθειά του και το σεβασμό του στην τυραννική δημοκρατία της μίας κυρίαρχης άποψης, ο Χατζηγιαννάκης δεν αρκείται να χαρακτηρίσει «θλιβερούς» τους ανανεωτικούς που απεχώρησαν του ΣΥΝ το 2010, αλλά προσθέτει ότι «θα ήταν, όμως, χρησιμότερη η διορατική αντιμετώπιση του προβλήματος, εν τη γενέσει του»(…)Συνεπώς; «Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να διδαχθεί από τα λάθη του, μη επιτρέποντας ποτέ ξανά την εκκόλαψη θυλάκων που τον τραυματίζουν», κατά των Χατζηγιαννάκη!

Δεν γνωρίζω, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει να μάθω, περισσότερα γιά τον αρθρογράφο, προς το ύφος και το ήθος του οποίου προσιδιάζει πλήρως ο χαρακτηρισμός «θλιβεροί», τον οποίο αποδίδει εις τους ανθρώπους της ΔΗΜ.ΑΡ. και προς τον οποίο επιστρέφει.

Θα θεωρήσω ασυγχώρητη ολιγωρία, αν ο μόνος παραμείνας «ανανεωτικός» εις το ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Δημ. Παπαδημούλης (εκτός και αν έχει αποκηρύξει δι’ εαυτόν, ως «ρετσινιά», αυτόν τον χαρακτηρισμό), δεν ανεβάσει πάραυτα το σχετικό άρθρο εις το fb, ως μνημείο σταλινισμού εις τη ριζοσπαστική του εκδοχή. Φαντάζομαι, ότι θα του ήταν και χρήσιμο, ώστε να προσκομίσει ένα ακόμη «πειστήριο» ότι απετάξατο τον προηγούμενο «κακό του εαυτό», πολλώ μάλλον αν επιθυμεί να τον χρήσει ο αρχηγός του Υπουργό Εσωτερικών, εις την «κυβέρνηση της Αριστεράς», εάν-και φευ…-οψέποτε μας καθίσει εις το σβέρκο…

Πάντως ο Δ.Π. εθεώρησε «επιβαλλόμενο» να αποδείξει και σήμερα πόσον είναι καλός μαθητής είναι του αρχηγού του Τσίπρα. Συνεπώς, όπως ο τελευταίος απεκάλεσε «Ολλαντρέου» τον εκλεγμένο πρόεδρο της Γαλλίας, έτσι και εκείνος απεκάλεσε  «Σαμανδρέου» τον Έλληνα πρωθυπουργό. Είναι προφανές ότι η πενία πολιτικού λόγου οδηγεί σε εφευρήματα, όπως το σημερινό, από ερτζιανών (Αlpha 98,9).

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του Παπαδημούλη να συναγωνίζεται σε «οξύτητα» επιχειρημάτων τον αρχηγό του. Πρέπει πάντοτε να πείθει ότι τίποτε δεν του έχει μείνει από τον πρότερο «ανανεωτικό» του εαυτό, γιατί οι δύσπιστοι περί του προσώπου του περισσεύουν εις το κόμμα, του οποίου αποτελεί τον ένα εκ των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων. Μοιραίες επιλογές ενός μοιραίου ανθρώπου, πλην όμως εξαιρετικώς φιλόδοξου και σφόδρα αλλαζόνoς, ο οποίος έχει κάνει σημαία την προσωπική του προβολή, ως επαγγελματίας βουλευτής, ψευδεπίγραφης αριστερής κοπής.

Οι νουνεχείς και