28η Οκτωβρίου 2011

18:15 29/10/2011 - Πηγή: Olympia

Γράφει ο Σάββας Παυλίδης

Σήμερα ήταν η ημέρα επετείου του ιστορικού ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός στις δυνάμεις της καταπίεσης, της βαρβαρότητας και του ολοκληρωτισμού το 1940. Ημέρα κατά την οποία πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε τους αγωνιστές μας, προσπαθώντας να μοιάσουμε με τον τρόπο μας στον ηρωισμό και την γενναιότητα που επέδειξαν οι όχι και τόσο μακρινοί μας πρόγονοι απέναντι στον επίδοξο κατακτητή. Ημέρα να βροντοφωνάξουμε ΟΧΙ.Το μεγάλο θέμα της ημέρας ήταν η γενική αποδοκιμασία του κόσμου στην εξέδρα των επισήμων στις κατά τόπους παρελάσεις. Ο κόσμος οργανωμένα ή αυθόρμητα στις

περισσότερες περιπτώσεις, επέλεξε να στείλει το δικό του μήνυμα στους εκπροσώπους του πολιτικού μας κόσμου. Κάποιοι έφυγαν σαν τους κλέφτες. Κάποιοι οργίστηκαν. Κάποιοι άλλοι παρέμειναν στη θέση τους, σαν να μην έτρεχε τίποτα απολύτως. Ένα πρόσωπο θα πρέπει να μας μείνει στο μυαλό για τη στάση του και αυτό είναι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.Το πρόσωπο αυτό ενσαρκώνει τις ιδέες και τα ιδανικά ενός ολόκληρου πολιτεύματος που αποκλίνει εδώ και πολύ καιρό από την ενδεδειγμένη για του πορεία. Υπεύθυνοι για αυτό είναι σύσσωμος ο πολιτικός μας κόσμος, εξαίρεση του οποίου δεν αποτελεί ο Πρόεδρος. Με όσα συμβαίνουν το χρονικό διάστημα από την εκλογή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία, στη διάρκεια του οποίου έχει καταλυθεί κάθε έννοια κοινωνικού κράτους ή δικαίου, θα περίμενε κανείς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να λάβει σαφή θέση. Αντ’ αυτού, έχει επιλέξει να μένει ένοχα σιωπηλός, την ώρα που θα έπρεπε να είναι έστω ο τελευταίος θεματοφύλακας της ελληνικής (ισο)Πολιτείας.Είναι λογική και επόμενη η αντίδραση του στις κραυγές του κόσμου εναντίον του. Προδότης ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Αδύνατον! Ενοχλήθηκε σφόδρα με το χαρακτηρισμό και αμέσως μας υπενθύμισε πως αγωνίστηκε για την Ελλάδα ως αντάρτης εκείνα τα ταραγμένα και τραυματικά χρόνια. Η στάση του το τελευταίο διάστημα έδειξε πως συναινεί σε όλη τη διαδικασία χρέους και υποβάθμισης της ελληνικής κοινωνίας, φέροντας σαν δικαιολογία τη διάσωση της πατρίδας από την αδιέξοδη οικονομική πορεία που έχει πάρει όλα τα προηγούμενα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση.Ο δρόμος για τη κόλαση στρώνεται με τις καλύτερες προθέσεις λένε και είμαι σίγουρος πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι εθνικός μειοδότης. Δεν του το επιτρέπει το παρελθόν του. Δεν του το επιτρέπει ο θεσμικός του ρόλος. Επιπλέον, δεν πρέπει ένας Έλληνας πολίτης να υποθέτει κάτι τέτοιο για τον ίδιο του τον Πρόεδρο. Θα ήταν μια ύβρις.Όμως, τα ίδια ακριβώς δεν ισχύουν και για τον Πρωθυπουργό της χώρας; Μήπως δεν ισχύει το ίδιο για τους κ.κ. Υπουργούς; Για τους βουλευτές; Για τους δημάρχους; Για το τελευταίο κρατικό υπάλληλο; Πως γίνεται λοιπόν να έχουμε ξεπεράσει τους ηθικούς φραγμούς αυτούς εδώ και καιρό; Μήπως δεν έχουν αποκληθεί προδότες οι πολιτικοί μας τους τελευταίους μήνες; Μήπως δεν έχουν απαξιωθεί τόσο στη συνείδηση του κόσμου, ως του σημείου να εμφανιστούν και πάλι περιπτώσεις νοσταλγών της δικτατορίας; Μήπως κάτι δε πήγαινε καλά εδώ και πολύ καιρό στ