“Άχρηστο” το ΔΝΤ σύμφωνα με τους F.Times

19:02 25/7/2012 - Πηγή: Olympia

Οι Financial Times ”πυροβολούν” το ΔΝΤ γράφοντας πως ”ενώ το ευρώ βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, το Ταμείο, κατά τα δύο τελευταία χρόνια, προσπαθεί να προλάβει τις εξελίξεις και λειτουργεί αντιδραστικά σε μία ύστατη προσπάθεια να το….σώσει”. Διαβάστε όλο το άρθρο: ”Δεν θέλω να βιαστώ σε πρώιμα συμπεράσματα, αλλά αυτή την στιγμή φαίνεται απίθανο ότι η επίσημη θεσμική απάντηση στην κρίση της ευρωζώνης θα αποτελέσει μοντέλο για τις

μελλοντικές κυβερνήσεις.

Ο ρόλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δέχθηκε έντονη δόση περιφρόνησης την προηγούμενη εβδομάδα όταν κοινοποιήθηκε από το CNN η επιστολή παραίτησης του Peter Doyle, βετεράνου του Ταμείου, ο οποίος κατηγόρησε τον οργανισμό ότι απέτυχε να προειδοποιήσει για την κρίση λόγω επίμονης φιλο-ευρωπαϊκής προκατάληψης και «αναλυτικής αποστροφής κινδύνου».

Το ΔΝΤ όχι μόνο δεν έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου εγκαίρως, αλλά η νέα αναταραχή στην Ισπανία και οι αυξανόμενες πιθανότητες για ένα νέο καθολικό πακέτο στήριξης καθιστούν ορθή την κατηγορία ότι η εμπλοκή του στα πακέτα στήριξης για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία έχει επιδεινώσει τη δυνατότητά του να μιλά με ειλικρίνεια στο κοινό ως προς την ευρωζώνη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΔΝΤ έχει αποκρύψει την ανησυχία του για χώρες όπου τα προγράμματα στήριξης εμφανώς αποτυγχάνουν. Το πιο διάσημο παράδειγμα ήταν η καταστροφική χρηματοδότηση της Αργεντινής, πριν από την χρεοκοπία της χώρας το 2001.

Η διστακτικότητά του ΔΝΤ να δεχθεί τις ευθύνες για την επίσπευση της κρίσης το ενθαρρύνει να κρατήσει ανοιχτή την στρόφιγγα των κεφαλαίων ακόμη κι αν το τίμημα είναι η μακροπρόθεσμη ζημία στη νομιμότητά του. Επιπλέον, υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των χωρών-μετόχων του ΔΝΤ που είναι πολιτικοί σύμμαχοί ή πιστωτές των δανειζομένων κυβερνήσεων.

Για παράδειγμα, μετά την χρεοκοπία της Αργεντινής το 2001, μία ομάδα κυβερνήσεων που είναι μέτοχοι του ΔΝΤ, υπό την καθοδήγηση της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας πίεσαν την διοίκηση του Ταμείου να ξεκινήσει πάλι την χρηματοδότηση της χώρας, παρά την οργή ορισμένων στελεχών του Ταμείου.

Θεωρητικά υπάρχει μία σαφής οργανωτική διαφοροποίηση ανάμεσα στα στελέχη του ΔΝΤ και τη διοίκησή του – όπου συμπεριλαμβάνεται και η γενική διευθύντρια Christine Lagarde – από την μία πλευρά και το εκτελεστικό συμβούλιο των χωρών μετόχων από την άλλη. Πρακτικά όμως, η κουλτούρα της ομοφωνίας συχνά διαρρέει κατά μήκος αυτής της διαχωριστικής γραμμής.

Οι περισσότερες ψηφοφορίες του συμβουλίου είναι ομόφωνες και η διοίκηση δεν προτείνει μία πορεία δράσης εάν δεν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι το συμβούλιο θα την στηρίξει. Κατά συνέπεια, συνειδητά ή όχι, η ανάλυση όλη του θεσμού καταλήγει να είναι ένα παιχνίδι εκ του ασφαλούς.

Στην περίπτωση της ευρωζώνης, η δυναμική για θεσμική υπεραισιοδοξία είναι ακόμη μεγαλύτερη και όχι μόνο επειδή του συμβούλιο κυριαρχείται δυσανάλογα από τους Ευρωπαίους. Το Ταμείο είναι ο μικρότερος εταίρος στην χρηματοδότηση των πακέτων στήριξης της ευ