Χαλυβουργία (ή πως δενότανε το ατσάλι). Από τον Στάθη

23:47 24/7/2012 - Πηγή: Olympia

Ενας μεγάλος οικονομολόγος  του καιρού μας, που δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα του, έχει πει ότι « η ιστορία των εθνών της νεώτερης εποχής είναι η ιστορία του χάλυβα».
Και πράγματι  στην «Ιστορία του 20ου  Αιώνα» του Άλαν Πάρκερ (μια έκδοση του 1980, εισαγωγική στις εκλαικευμένες εκδόσεις γενικής ιστορίας που στις μέρες μας έχει γενικευθεί), η ιστορία του χάλυβα (παραγωγή, διάθεση, χρήση) διαπερνά την ιστορία των εθνών πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (τον Μεγάλο Πόλεμο όπως τον απεκάλεσαν, ώσπου να ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος

Πόλεμος ) και πριν απο τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (όπως απεκάλεσαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Σοβιετικοί) – και όντως τέτοιος ήταν για πλήθος εθνών και λαών, πατριωτικός. Τόσον, όσον ήταν επίσης, ο πρώτος ιδεολογικός πόλεμος στην ιστορία.
Αν αυτός ο πόλεμος κρίθηκε στην αρματομαχία του Κουρσκ, κρίθηκε στη σύγκρουση χάλυβος μεταξύ Ναζί και ΕΣΣΔ. Επίσης, αν ο πόλεμος αυτός ξέσπασε το 1939, ξέσπασε διότι η πολεμική οικονομία των Ναζί είχε στη βάση της τη συνεργασία των βιομηχάνων χάλυβα – την παραγωγή, τη χρήση και τη διάθεση του προϊόντος.Μετρώντας τα θωρηκτά της στη θάλασσα κυβερνούσε τα κύματα (του εμπορίου) η Μεγάλη Βρετανία, μετρώντας τα θωρηκτά τους οι ΗΠΑ επέβαλαν τον πόλεμο στην Ιαπωνία που, μετρώντας με τη σειρά της τα δικά της θωρηκτά σήκωσε το γάντι κι επετέθη πρώτη. Θωρηκτά, αεροπλαφόρα, τανκς,κανόνια,λόγχες- η ιστορία του πολέμου και της ειρήνης,ακόμα και το πετρέλαιο τον χάλυβα κινεί (προς προσπορισμό χρυσίου )- είναι όλη αυτή η αλυσίδα σε παραλλαγές ή ίδια- από την «εποχή του σιδήρου» εως σήμερα.
Ισως να μην είναι «η ιστορία του χάλυβα η ιστορία των εθνών και των κρατών στους Νεότερους Χρόνους» – όπως έλεγε ο οικονομολόγος που δυστυχώς ξεχνώ το όνομα του, αλλά η ιστορία των εθνών από  τότε που οι Ρωμαίοι δήλωναν την πεμπτουσία τους  δια του αποφθέγματος: «με το σπαθί και το άροτρο» ή ακόμα πιο πριν, όταν οι Έλληνες δια του συνασπισμού των «όπλων»   (των ασπίδων) γεννούσαν τη διεκδίκηση της ανάλογης μετά τον κοινό  κίνδυνο ισότητας που οδήγησε στη δημοκρατία- κι όσα εκείνη στη συνέχεια δημιούργησε, απο τη λογική, την ηθική και τη φιλοσοφία εως τις τέχνες και τις επιστήμες.
Μετά την κατάργηση της σκλαβιάς, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης το ατσάλι το δένει η εργατική τάξη.
Κι όχι μόνον το δένει, το δουλεύει! Στους ουρανοξύστες, στα ναυπηγεία, στις αυτοκινητοβιομηχανίες.Η εργατική τάξη παράγει τον Πλούτο των Εθνών.
Αυτόν τον Πλούτο που δεν νέμονται οι λαοί, αλλά διαχειρίζονται οι αστοί. Με όλα τα γνωστά αποτελέσματα: τη φτώχια, τον πόλεμο, την καταστροφή του περιβάλλοντος.Διότι οι αστοί μοιράζουν σαν θεοί – κρατάνε τα εννιά για πάρτη τους και δίνουν το δέκατο στην πλέμπα.
Από τον καιρό εκείνο που οι εργάτες δούλευαν για ένα πιάτο φαί, στην εποχή του Ντίκενς, η ανθρωπότητα,πέρασε δια «Πυρός και Σιδήρου» για να ξαναφτάσουμε, σήμερα, 100-150 χρόνια μετά ξανά στο ίδιο σημείο, να δουλεύουν οι εργάτες, μαζί τους και οι χαλυβουργοί, για ένα πιάτο φαί.
Στο μεταξύ όμως  οι εργάτες, μαζ