Δημοκρατία ή Βαρβαρότητα

22:20 22/10/2011 - Πηγή: Olympia

με αφορμή ένα άρθρο στο Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Αντιπροσωπευτική “δημοκρατία” χρησιμοποιούν

τα πολιτεύματα, με τα κοινοβούλια και τους βουλευτές τουςτα κόμματα σαν τρόπο εσωκομματικής λειτουργίας, ακόμα και τα …προοδευτικάοι διάφορες εξω-κοινοβουλευτικές πολιτικές οργανώσειςοι δήμοιτα συνδικάτα των εργαζομένωντα πάσης φύσεως σωματεία, όμιλοι και σύλλογοι

Αντιπροσωπευτική “δημοκρατία”, δηλαδή κοινοβουλευτισμός εν γένει, σημαίνει: αντιπρόσωποι με μακρές θητείες που επανεκλέγονται και επανεκλέγονται χωρίς όριο

και περιορισμό επανεκλογής στις θέσεις εξουσίας (βουλευτές, δήμαρχοι-δημοτικά συμβούλια, κεντρικές επιτροπές-πολιτικά γραφεία, προεδρεία εργατικών συνδικάτων και συνδικαλιστικών ενώσεων).

Το σύστημα αυτό της αντιπροσώπευσης, που υποκριτικά ονομάζει τον εαυτό του “δημοκρατία”, δεν είναι δημοκρατία. Είναι ολιγαρχία. Είναι ολιγαρχία ανεξάρτητα από το αν το χρησιμοποιεί ένας πολιτικός χώρος που θεωρεί τον εαυτό του προοδευτικό ή ένα εργατικό σωματείο. Είναι πάντα ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

Ουσιαστικά η αντιπροσώπευση καταλήγει να δημιουργήσει μία ομάδα ανθρώπων που νέμεται την εξουσία (στο πολίτευμα, τον δήμο, το κόμμα, το σωματείο), ένα σχετικά κλειστό κλάμπ εξουσίας, που τελικά αυτονομείται από το σύνολο που υποτίθεται αντιπροσωπεύει και υπηρετεί. Και γίνεται κάτι ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ, πέρα και έξω από το σύνολο αυτό. Και απέναντί του.

Και εν τέλει καταλήγει η ομάδα αυτή να εξουσιάζει το σύνολο εκείνο το οποίο την επέλεξε για να το αντιπροσωπεύει. Και μάλιστα η ομάδα αυτή αποκτάει πλέον τα ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ συμφέροντα έναντι του συνόλου, με πρώτο συμφέρον να συνεχίσει να παραμένει στην εξουσία. Και να αναπαράγεται.

Δηλαδή έχουμε έναν πρώτο ταξικό διαχωρισμό, οχι οικονομικό αναγκαστικά εδώ, αλλά πολιτικό. Εχουμε δηλαδή εδώ μια ταξική διαστρωμάτωση όχι με την έννοια της συσσώρευσης πλούτου, αλλά της συσσώρευσης εξουσίας. Που τελικά καταλήγει και στο ίδιο αποτέλεσμα.

Ουσιαστικα αν το καλοεξετάσουμε όλο αυτό που δημιουργεί η αντιπροσώπευση (στο πολίτευμα, τον δήμο, το κόμμα, το σωματείο) θα δούμε πως μοιάζει με τον ορισμό του κράτους όπως τον ξέρουμε από τον μαρξισμό. Μια εξουσία αυτο-νομημένη και αλλοτριωμένη από το σύνολο που υποτίθεται πως υπηρετεί. Μια εξουσία που τίθεται στην υπηρεσία μίας και μόνης τάξης, η οποία άρχει επί του συνόλου. Το μόνο που λείπει, κι αυτό σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, είναι οι ένοπλοι πραιτωριανοί.

Στον αντίποδα αυτής της ψεύτικης δημοκρατίας, βρίσκεται η αληθινή δημοκρατία.

Στην αληθινή δημοκρατία την υπέρτατη εξουσία την ασκεί ένα και μόνο σώμα: η γενική συνέλευση όλων των μελών (πολιτών). Σε ένα αληθινά δημοκρατικό πολίτευμα αυτή η γενική συνέλευση θα ήταν ο αποκλειστικός νομοθέτης. Στον κοινοβουλευτισμό νομοθέτης και κυβερνήτης γίνεται μια οργανωμένη ομάδα “ομοϊδεατών” που εμείς την ξέρουμε ως πολιτικό κόμμα. Που νομοθετεί συντεταγμένα υπακούοντας στις εντολές του αρχηγού-αυτοκράτορα του κόμματος.

Στην αληθινή δημοκρατία δεν υπάρχουν θητείες 4 ετών. Η μεγαλύτερη θητεία δεν υπερβ