Ελύτης στην ανέκδοτη ομιλία του στα Νόμπελ. Αντί Δελτίου Τύπου, στις δύστυχες για το Λαό και την Πατρίδα μας εποχές που βιώνουμε.

20:57 28/3/2012 - Πηγή: Olympia

Στις σκοτεινές και δύσκολες εποχές που βιώνουμε, στις εποχές του Πάγκαλου, του Βενιζέλου, του Αντωνάκη, του Τζέφρυ, του Σόιμπλε, του Γιούνκερμαν του Γιόσκα Φίσερ, του Σόρος, των ΜΚΟ, των «φασιστών» και «αντιφασιστών», επιλέγουμε για μια ακόμη φορά, αντί Δελτίου Τύπου, να ξαναθυμίσουμε στον δυστυχισμένο και καταταλαιπωρημένο Λαό μας, «ιδανικές

φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους», όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, Κ.Π. Καβάφης. Ο οποίος και «προφητικά», συνεχίζει: «Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό. Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από
την πρώτη ποίηση της ζωής μας – σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει».

Επιλέγουμε λοιπόν σήμερα αντί Δελτίου Τύπου, την ανέκδοτη ομιλία του Μέγιστου Οδυσσέα Ελύτη, στην απονομή του βραβείου Νόμπελ ποίησης, το 1979. Γιατί πολύ απλά, ότι ήταν να ειπωθεί για την Πατρίδα και τον Λαό μας, ειπώθηκε. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλή ηχώ, της «Ελλάδας που επιμένει, της Ελλάδας που ελπίζει, της Ελλάδας που αντιστέκεται». Αυτής της Ελλάδας, που ταπεινά αγωνίζεται να υπηρετήσει το Πατριωτικό Μέτωπο. Ας διδαχθούμε από τον Μικρό και Μέγα Ποιητή μας, Οδυσσέα Ελύτη:

«Αγαπητοί φίλοι,

Περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η «Εβδομάδα Νόμπελ” και ύστερα να ‘ρθω σ’ επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένιαστος και ξεκούραστος. Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι.

Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις.

Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες.

Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα.

Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.

Ό, τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση.

Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του.

Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να ‘ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καημούς και τους πόθους του καθενός μας. Τόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.

Ταπεινά εργάστηκα σ’ όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν’ ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords