Επιστροφή ολοταχώς σε αυτό που μας ενώνει

17:57 11/10/2012 - Πηγή: Olympia

Το ενοποιητικό στοιχείο της κοινωνίας μας ήταν το εθνικό φρόνημα, συστατικό του οποίου είναι και η Ορθοδοξία μαζί με τη γλώσσα, το βασικό εργαλείο της ελευθερίας. Αυτό καλλιεργούσαν επί γενεές ολόκληρες η Παιδεία κι ο δημόσιος λόγος.

Επί 30 χρόνια οι δυνάμεις της μηδενιστικής αποδόμησης έπληξαν τους βασικούς πυλώνες της ενότητας του λαού. Η παιδεία αφελληνίστηκε, η τέχνη έφτασε σε υπερπαραγωγή ανοησιών και η γλώσσα μας βάλλεται επίμονα και καθημερινά. Δείτε στα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» πώς διάφοροι στραμπουλίζουν τα ελληνικά. Τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη έχουν φτάσει και στα τρέιλερ

της τηλεόρασης, στους υπότιτλους των ειδήσεων, για να μη μιλήσω για τις ελληνικούρες που ακούγονται στις εκπομπές. Η χοντροκώλα και κρατικοδίαιτη Αριστερά, που κατέλαβε την παιδεία, τα ΜΜΕ και τον δημόσιο λόγο, δημιούργησε μια γενιά που μιλάει και γράφει με 300 λέξεις. Κι από αυτές οι μισές είναι greeklish. Μερικοί, αν τους στριμώξεις, θα εξομολογηθούν ότι γράφουν με greeklish για να μη φαίνεται η αβυσσαλέα ορθογραφική τους άγνοια. Αν συνεχίσουμε έτσι, η επόμενη γενιά απλώς θα γρυλλίζει.

Η ενσυναίσθηση από τον καθένα μιας ελληνικότητας υποστηριζόμενης από τη γλώσσα, τη γνώση της Ιστορίας του λαού μας και την Ορθοδοξία λαβώθηκε άσχημα και αντικαταστάθηκε ως ενοποιητικό στοιχείο της κοινωνίας από κάτι που ως πριν από λίγα χρόνια κυκλοφορούσε σε αφθονία: το χρήμα.

Πώς πολλοί να δώσουν μια πεντάρα για τις ελληνικές αξίες, αφού κανείς δεν τους τις δίδαξε, αντίθετα τις συκοφάντησαν επί χρόνια οι μηδενιστές κοπρίτες της «πολιτικής ορθότητας»; Από τη μια η γκλαμουροσύνη των μεσημεριανάδικων, της νυχτερινής ζωής, η αποκολοκύνθωση των τηλεοπτικών μπορντέλων των εργολάβων – καναλαρχών – προέδρων ομάδων κι από την άλλη η ψευδοεπαναστατική μαγκιά μιας μισελληνικής αριστεράντζας, ακριβής στα πίτουρα ενός ηλίθιου διεθνισμού και φτηνής στο αλεύρι των αληθινών προβλημάτων του ελληνικού έθνους.

Εγιναν μόδα και τα δύο, γιατί ήταν εύπεπτα, φθηνά, άκοπα και γίνονταν σε ένα αραχτό κοινωνικό περιβάλλον, με τη χλίδα των δανεικών, που όμως δεν ήταν αγύριστα. Αραχτοί στις διακοπές με το διακοποδάνειο, οδηγώντας τον γυαλιστερό κουβά με τις 72 δόσεις, με πέντε πιστωτικές στην τσέπη ο καθένας και τη φραπεδιά στο χέρι, καπουτσίνο οι εστέτ, είχε ο καθένας το «όραμά» του. Αλλος να γίνει πορτιέρης, άλλη ξέκωλο σε πρωινάδικο, άλλος μπιζιμπόντης με πουράκλα κι άλλος ήθελε να κάνει «επανάσταση» μετά τις 11, που, ως γνωστόν, ξυπνούν οι φοιτητές και πεινάνε οι εργάτες.

Η μακρά και κοπιώδης σφυρηλάτηση ενός ακέραιου χαρακτήρα, κατακτώντας βήμα βήμα την ομορφότερη γλώσσα του κόσμου και τη γραμματεία της, έγινε ένας άβολος κι ανεπιθύμητος «αναχρονισμός». Εγινε εξίσωση προς τα κάτω. Το μέτρο έγιναν οι έσχατοι κι όχι οι πρώτοι. Η λαμογιά, αν ήταν επιτυχημένη και κερδοφόρα, δεν ήταν πλέον όνειδος αλλά καταξίωση.

Το δανεικό χρήμα, που ως βρώμικη λάσπη κρατούσε το όλο πράγμα ενωμένο, στέρεψε. Απλήρωτες οι δόσεις του κουβά με τις ρόδες, κομμένα τα διακοποδάνεια και τα γαμοδ