Για δυο πράγματα δεν θα μιλήσει ποτέ το πολιτικό σύστημα: 1) την κάθαρσή του και 2) τον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος. Διότι και τα δύο οδηγούν στην αυστηρή λαϊκή τιμωρία.

04:02 22/10/2012 - Πηγή: Olympia

Στον λαό και στην κοινωνία, στην συντριπτική πλειοψηφία, εχει δημιουργηθεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο και ισχύει ακόμα και τώρα, μια ακλόνητη πολιτική συμφωνία πάνω σε δυο βασικά σημεία:

“Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω”Παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων, των προδοτών και των ενόχων.

Σε λιγώτερο βαθμό, υπάρχει επίσης λαϊκή συμφωνία, που οδεύει μάλιστα και προς την πλειοψηφική της διαμόρφωση, και σε δυο άλλα πολύ σημαντικά σημεία:

“Ολοι ίδιοι είναι” στα κόμματα, και τα συνδικάτα είναι ελεγχόμενα“Πραγματική

Δημοκρατία Τώρα”, και μάλιστα με Συντακτική Εθνοσυνέλευση

Με άλλα λόγια η κοινωνία συμφωνεί πλειοψηφικά πως:

Το πολιτικό της σύστημα είναι διεφθαρμένο και “τα χει πάρει χοντρά” για χρόνια, χρόνια πολλάΤα επιμέρους τμήματά του πολιτικού συστήματος, τα κόμματα και τα ελεγχόμενα απο τα κόμματα συνδικάτα, δεν έχουν ουσιαστικές πολιτικές διαφορές στην πράξη, και παίζουν θέατρο στην βουλή, στην τηλεόραση, στις πορείες και τις συγκεντρώσειςΤο πολιτικό σύστημα έριξε την χώρα, με όρους μάλιστα εθνικής προδοσίας, στην μέγγενη μιας μνημονιακής συμφωνίας που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας, αλλά εκείνα των τοκογλύφων δανειστώνΠρέπει να τιμωρηθούν όλοι, διεφθαρμένοι, προδότες και ένοχοι, (πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης), αυστηρά και παραδειγματικάΠρέπει να γίνουν θεσμικές αλλαγές στο πολίτευμα που στο μέλλον θα αποτρέπουν αυτά τα φαινόμενα.

Δηλαδή με λίγα λόγια πολιτική ελίτ, οικονομική ελίτ και δημοσιογραφική ελίτ, διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο. Από την κοινωνία.

Αν γίνει “κάποια στραβή” και για κάποιο λόγο περάσει στα χέρια του λαού μέρος έστω από την απόλυτη πολιτική εξουσία που τώρα κατέχει το διεφθαρμένο και αμαρτωλό πολιτικό σύστημα, τότε θα χρειαστεί πολλοί επιφανείς εκπρόσωποι και αστέρες του, ίσως πάρα πολλοί, από όλες τις πλευρές και τις αποχρώσεις του, να αντιμετωπίσουν τον ανακριτή και τον εισαγγελέα. Χωρίς την ασπίδα της ασυλίας.

Ο κίνδυνος αυτός τον οποίο διατρέχει το πολιτικό σύστημα από την οργισμένη ελληνική κοινωνία, έγινε ορατός από τις περυσινές συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων”. Οι οποίοι απέκτησαν την κακή συνήθεια να πολιορκούν την βουλή. Την οποία βουλή, όταν κινδύνεψε σοβαρά να αλωθεί από τον εξοργισμένο λαό, το πολιτικό σύστημα την υπεράσπισε με νύχια και με δόντια. Και έριξε στην μάχη ζωής και θανάτου εκείνη, τις πιο …αναπάντεχες δυνάμεις.

Νωρίτερα βέβαια το πολιτικό σύστημα είχε φροντίσει να υπονομεύσει την πλατιά εθνική κοινωνική συμφωνία που απειλήθηκε να δημιουργηθεί στις πλατείες των αγανακτισμένων ρίχνοντας στον αγώνα της διάσωσής του, οτι …συνιστώσες διέθετε και οι οποίες με διεθνιστικό, επαναστατικό και αντι-καπιταλιστικό λόγο, απομάκρυναν τελικά τον θανάσιμο κίνδυνο της συγκρότησης του εθνικού κοινωνικού πλειοψηφικού μετώπου που θα απειλούσε το καθεστώς.

Από τότε το πολιτικό σύστημα έχει δυο καθήκοντα:

Να καταφέρει να ολοκληρώσει το “πρόγραμμα”, δηλαδή το ξεπούλημα και την καταστροφή της χώραςΝα διασωθεί και να γλυτώσει τον