Η διεθνής των αγορών έχει ποντάρει στο ισλάμ. Τα ρέστα της.

03:52 23/9/2012 - Πηγή: Olympia

Οι συνθήκες επιβολής του χριστιανισμού στον αρχαίο κόσμο δεν είναι οι ίδιες με τις τωρινές της εισόδου και επιβολής του ισλάμ στον δυτικό κόσμο, όμως παρόλα αυτά υπάρχουν χτυπητές ομοιότητες. Και πολύ ανησυχητικές.

Μετά την ναυμαχία στο Ακτιο, λίγο έξω από την Πρέβεζα, το 31 πΧ, ο νικητής Οκταβιανός άνοιξε τον δρόμο για να γίνει μια μέρα Αύγουστος, και να στεφθεί αυτοκράτορας. Κάτι που ο θείος του Ιούλιος Καίσαρας δεν τόλμησε να κάνει, παρά το πόσο πολύ το είχε ποθήσει.

Η ναυμαχία αυτή στο Ακτιο

είναι ένα ορόσημο από την άποψη πως η από πάντα λειψή δημοκρατία των ρωμαίων, που μικρή σχέση είχε με εκείνη των ελλήνων, μπαίνει πια στην διαδικασία μετασχηματισμού της σε αυτοκρατορία. Δηλαδή σε ένα πολίτευμα απολυταρχικό και δεσποτικό.

Παλιά δημοκρατικά ή ημι-δημοκρατικά χαρακτηριστικά θα επιβίωναν για πολλούς αιώνες και στο νέο συγκεντρωτικό πολίτευμα. Ωστόσο θα αναφαινόταν μια νέα επιτακτική για την ρωμαϊκή εξουσία ανάγκη: η εδραίωση της απολυταρχικής εξουσίας και κυριαρχίας και η εξάλειψη του κινδύνου της επανεμφάνισης της δημοκρατίας.

Ο κίνδυνος αυτός τον οποίο διέτρεχε η αυτοκρατορική εξουσία και η κυρίαρχη τάξη της αυτοκρατορίας δεν ήταν καθόλου φανταστικός. Οπως απέδειξαν διάφορα ιστορικά γεγονότα σαν την “στάση του Νίκα” στον ιππόδρομο της Κωστανινούπολης. Η αυτοκρατορική εξουσία γνώριζε πως αν ήθελε να μακροημερεύεσει και να εδραιωθεί έπρεπε να βρει έναν τρόπο ώστε να ξεμπερδέψει με τον αιώνιο εχθρό της: την δημοκρατία. Και με τα τελευταία της υπολείμματα.

Η αυτοκρατορική εξουσία επρεπε να βρει έναν τρόπο ώστε και η ίδια μα και το πρόσωπο του αυτοκράτορα, να αποκτήσουν στην συνείδηση των υπηκόων, διαστάσεις υπερφυσικές. Δηλαδή θεϊκές. Μια και η αυτοκρατορική λατρεία που είχε χρησιμοποιηθεί ως τότε δεν είχε αποδώσει τα αναμενόμενα. Πέρα από την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας των ίδιων των αυτοκρατόρων.

Είναι στην φάση αυτή που ένα τμήμα της κυρίαρχης τάξης της αυτοκρατορίας συνειδητοποιεί πως η πιο ισχυρή εστία αντίστασης των παλιών δημοκρατικών ιδανικών είναι η πολυθεϊστική παραδοσιακή θρησκεία των λαϊκών τάξεων. Και πως η είσοδος ενός μονοθεϊσμού θα έπαιζε κομβικό ρόλο στην τελική επικράτηση του απολυταρχικού πολιτεύματος. Ενας θεός, ένας βασιλιάς. Ενα κράτος.

Οι κύριοι υποψήφιοι είναι δύο: ο μιθραϊσμός και ο χριστιανισμός. Με τα μάτια ενός ρωμαίου της κυρίαρχης τάξης της εποχής ο μιθραϊσμός θα ήταν μάλλον προτιμητέος έναντι του χριστιανισμού.

Ο χριστιανισμός βρίσκεται ακόμα στην “πρωτόγονη” εποχή του, όπως την λένε οι θρησκειολόγοι, δηλαδή στην κοινοκτημονική και κοινοβιακή του εποχή. Και το χειρότερο: οι επίσκοποί του εκλέγονται ακόμη από συνάξεις των πιστών. Δηλαδή δημοκρατία από την πίσω πόρτα. Και είναι επιπλέον και μαλωμένος με την συσσώρευση του πλούτου.

Ετσι αν επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί ο χριστιανισμός σαν το επίσημο θρησκευτικό δόγμα της αυτοκρατορίας θα έπρεπε να μεταλλαχθεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή. Πράγμα που έγινε. Είναι η εποχή που ο χρ