Η γιορτή της ‘ντροπής’

17:16 27/10/2011 - Πηγή: Olympia

Μικρές υποχωρήσεις. Αυτές ήταν που συνέθεσαν την  καθημερινότητά μας. Συνηθίσαμε έτσι εμείς. Συνήθισαν και εκείνοι που ήθελαν να μας κατακτήσουν οριστικά.  Μέχρι που ο αντίπαλος, έκανε την τελειωτική κίνηση.

Γιορτάζουμε το ΟΧΙ του λαού μας  στο φασισμό, τον αγώνα του για ελευθερία. Θα γίνουν και φέτος παρελάσεις. Θα υψωθούν σημαίες στα σπίτια. Όλα όπως  χρόνια τώρα.

Φέτος όμως, δεν  βγαίνει από τα χείλη το ΟΧΙ. Στο νου μας έρχονται όλες οι μικρές υποχωρήσεις μας. Αυτές που συνέθεσαν τη ζωή μας. Αυτές  που μας οδήγησαν στη μεγάλη υποχώρηση. Στην υποχώρηση τούτων των ημερών. 

Οι

παππούδες μας, είπαν το ΟΧΙ. Εμείς απλά φροντίσαμε να σπαταλήσουμε την ελευθερία που μας  χάρισαν. Γιατί ο νους μας, ήταν μόνο στη ζωή μας. Μόνο στον εαυτό μας. Να φτιάξουμε το δικό μας σπίτι. Μα να προσθέσουμε και το εξοχικό. Δεν θα μέναμε φυσικά χωρίς αυτοκίνητο. Πως όμως θα κινηθεί    το δεύτερο μέλος της οικογένειας; Ένα ακόμα αυτοκίνητο ήταν η λύση που βρήκαμε, αντί να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τις αστικές συγκοινωνίες. Για τη μόρφωση των παιδιών μας: βρήκαμε τη λύση του φροντιστηρίου ή των ιδιαιτέρων. Αντί να απαιτήσουμε εκπαιδευτικό σύστημα που να βοηθά τους ανθρώπους να γίνουν ελεύθεροι. Τι θα σπούδαζαν τα παιδιά μας;  Δεν αναρωτηθήκαμε  αν οι σπουδές οδηγούσαν σε επαγγέλματα που είναι χρήσιμα για την ανθρώπινη   κοινωνία γενικότερα και όχι για την συγκεκριμένη κοινωνία που  άλλοι μας έφτιαχναν.  Και τα πιέσαμε να πάνε στο ‘πανεπιστήμιο’ να μορφωθούν.  Χωρίς να φτιάχνουμε πανεπιστήμια αντάξια του προορισμού τους, από την άλλη.

Σε κάθε περίπτωση, σε κάθε στιγμή, η ίδια νοοτροπία. Να κάνουμε τα πάντα για να βολευτούμε  εμείς, σήμερα. Να δανειζόμαστε ασυλλόγιστα: δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς μας  πρόσφεραν οι τράπεζες. Συναλλαχτήκαμε με το κράτος, δεν  θυμόμαστε και εμείς πόσες φορές. Πάντα λύσεις κάτω από το τραπέζι. Για το διακανονισμό της εφορίας. Για την πολεοδομική άδεια. Για τη στρατιωτική θητεία του γιού,  για τον διορισμό της κόρης. Για τη δασική έκταση που έπρεπε να γίνει δική μας. Για τη λίστα αναμονής στο νοσοκομείο. Παίξαμε στο  Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών μας και αγοράσαμε  «αέρα» που μας πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς.

Χάναμε τον καιρό μας βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, μασώντας τα τηλεοπτικά σκουπίδια που μας σέρβιραν.

Ατιμάσαμε την ψήφο μας ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών  και των κληρονόμων της πολιτικής. Αντί να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας και να αποδεχτούμε να μην εξυπηρετηθούμε εκεί που δεν είχαμε δίκιο.

Μικρές υποχωρήσεις. Αυτές ήταν που συνέθεσαν την  καθημερινότητά μας. Συνηθίσαμε έτσι εμείς. Συνήθισαν και εκείνοι που ήθελαν να μας κατακτήσουν οριστικά.  Μέχρι που ο αντίπαλος, έκανε την τελειωτική κίνηση.

Θα έπρεπε να αντισταθούμε.  Μα δεν είχαμε πια ψυχή. Στη θέση της αντίστασης για τα δεινά του σήμερα, κάνουμε γιορτή για να εορτάσουμε τι; Το ΟΧΙ των Ελλήνων του χθες;