Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΕΡΗΜΗΝ ΣΟΥ.

17:57 17/11/2012 - Πηγή: Olympia

Το Χτες, το Σήμερα και το ΑΥΡΙΟ της 17ης Νοέμβρη. Ένα συγκλονιστικό άρθρο από την

ΜΥΡΤΩ ΜΟΥΖΑΚΗ

Με έβαλε να του εξηγήσω τι έγινε στις 17 Νοέμβρη. Μικρό παιδί, πρώτης δημοτικού, από αυτά τα λίγα, τα ελάχιστα, που απολαμβάνουν να ακούν αυθεντικές ιστορίες κι όχι τις καινούριες, τις μοντέρνες, για πάνοπλους μάγους και χελώνες νίντζα.
Τα γεγονότα τα ήξερα ήδη και μπορούσα με άνεση να τα εξιστορήσω, και δεν εννοώ τα παραμυθάκια που ακούγαμε κάθε χρόνο στα σχολεία, εννοώ τα πραγματικά γεγονότα με όλη την ωμότητα

και την αντικειμενικότητα που τα διακρίνει.
Το θέμα ήταν να τα μεταφέρω σε ένα παιδί.
Το θέμα της ωμότητας δεν είναι δύσκολο, τα παιδιά σήμερα είναι συνηθισμένα στη βία όσο κι αν προσπαθούμε να τα προστατέψουμε. Όταν τα ΜΜΕ καλλιεργούν την τρομολαγνεία σε κάθε μορφή της είναι δύσκολο για ένα γονιό ή φίλο να προστατεύσει ένα παιδικό μυαλό που λειτουργεί σαν σφουγγάρι. Όλες οι σκηνές που βλέπει, τα γεγονότα που ακούει και η αδικία που νιώθει καταγράφονται κατευθείαν χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία. Έτσι όταν του είπα για τα τανκς και τους νεκρούς ζήτησε περισσότερες λεπτομέρειες ανατριχιάζοντάς με.

Ούτε στο θέμα της αντικειμενικότητας είχα πρόβλημα γιατί ήξερα ότι θα με άκουγε, θα ρωτούσε απλές ερωτήσεις και θα του εξηγούσα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πραγματικότητα.
Το πραγματικό πρόβλημα ήταν στην αρχή της ιστορίας. Όταν έπρεπε να του εξηγήσω τη διαφορά της χούντας με τη δημοκρατία.
Στη δημοκρατία αποφασίζει ο λαός. Στη χούντα ο ένας.
Στη δημοκρατία η οικονομία ανακάμπτει. Στη χούντα όχι.
Στη δημοκρατία υπάρχει κοινωνική πρόοδος. Στη χούντα όχι.
Στη δημοκρατία ο ένας σέβεται τα δικαιώματα του άλλου. Στη χούντα όχι.
Στη δημοκρατία το άτομο έχει απελευθερωθεί από κάθε είδους στερεότυπα και προκαταλήψεις. Στη χούντα όχι.
Στη δημοκρατία ο λαός μπορεί να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται. Στη χούντα όχι.
Στη δημοκρατία υπάρχει ελευθερία λόγου και έκφρασης. Στη χούντα όχι.
Μετά από αυτά πως να εξηγήσεις στο μικρο παιδάκι τις διαφορές του ’73 με το σήμερα;
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να του πω τη διαφορά της χούντας με ένα ουτοπικό δημοκρατικό πολίτευμα.
Και πάλι η ερώτηση ήρθε:
«Και τώρα τι έχουμε;»
Του είπα ψέματα.
Δημοκρατία.
Φεύγοντας από το σπίτι του μικρού σκεφτόμουν πόσο δύσκολο ήταν να του πω ένα ψέμα, που στο κάτω κάτω το παιδικό του μυαλό δε θα τρόμαζε, και πόσο εύκολο ήταν να ζούμε έτσι. Με μία θολά πλαστική Δημοκρατία.
Μεγάλη ειρωνία αν σκεφτεί κανείς ότι κι εγώ, εμείς, εσείς, έτσι μεγαλώσαμε.
Και τελικά ποια είναι η λύση;
Μπορούμε να ζούμε έτσι για πολύ ακόμα;
Ή μήπως πρέπει να ξαναγράψουμε μία νέα ιστορία, ένα νέο Πολυτεχνείο;
Όχι για εμάς, εμείς μεγαλώσαμε έτσι, μάθαμε αυτή την ιστορία, μάθαμε να ζούμε έτσι.
Αλλά για το παιδί αυτό και το κάθε παιδί που μας κάνει να ντρεπόμαστε να του πούμε τη διαφορά της Δημοκρατίας και της χούντας.
Που μας κάνει να φοβόμαστε να διδάσκουμε τον τρόπο ζωής με τον οποίο μεγαλώσαμε