Η Καλή Χρονιά απαιτεί αγώνα. Καλόν Αγώνα λοιπόν!

11:51 1/1/2012 - Πηγή: Olympia

Η Καλή Χρονιά δεν είναι δικαίωμα, αλλά κατόρθωμα. Καρπός από το δέντρο του μόχθου. Γιατί όλα τα όμορφα στη ζωή κερδίζονται με μόχθο, με αγώνα, με πίστη. Όλα τα χαρακτηριστικά δηλαδή της Αρετής.

Ότι ομορφότερο υπάρχει σήμερα στη ζωή μας είναι αποτέλεσμα αγώνα. Όλος ο Ελληνικός πολιτισμός, φορέας κάθε δίκαιου, κάθε ανθρώπινου και αληθινού είναι ζυμωμένος με μόχθο, με θυσία, με αγώνα.
Από τα σπάργανα του. Από τότε που η Γαία έδωσε τα μυστικά της Γεωργίας στα παιδιά

της για να τα θρέψει αλλά και να τα εκπολιτίσει.

Έτσι γεννήθηκε ο πολιτισμός. Η ίδρυση της Πόλεως δηλαδή που σηματοδοτούσε την μόνιμη διαβίωση,την κληρονομιά της γνώσης από γενιά σε γενιά. Η λέξη έγινε ομιλία, η ομιλία γραφή, η γραφή ποίηση και λογοτεχνία. Τέχνη της δημιουργίας, τέχνη της αρμονικής συμβίωσης, της κοινωνίας. Οι γηγενείς όμως ποτέ δεν ξέχασαν την μεγάλη Μητέρα. Την τιμούσαν πάντα στις παραδόσεις τους, στις μυσταγωγίες, στις τέχνες και τα γράμματα. Την είχαν στις ψυχές τους ως Πατρίδα, Πατρώα Γη. «ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΟΣΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΣΕΜΝΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ Η ΠΑΤΡΙΣ. ΚΑΙ ΕΝ ΜΕΙΖΟΝΙ ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΘΕΟΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡ’ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙΝ». Και η θυσία για την Πατρίδα, για τον κοινό πρόγονο, συνεχιζόταν στους αιώνες σαν μία κωδικοποιημένη τελετή, φτάνοντας μέχρι τον Σωλομό και τον Ηλιάκη.

Δύο επιλογές είχε πάντα ο δίποδος. Η μία ήταν να τριγυρνά, να σφάζει να κλέβει για να καρπώνεται τα έτοιμα και η άλλη να γνωρίσει, να δημιουργήσει, να φυτέψει, να υπομείνει, ώστε να καρπωθεί και να απολάβει.

Υπήρχε λοιπόν και ο λύκος της στέπας, ο Οϊγούρος, ο Ούνος, το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα, αλλά πέφτει στην Πατρίδα και την ρημάζει. Μαζί και τα παιδιά της. Από τον Ταμερλάνο, τον Κεμάλ, τον Αδόλφο μέχρι το ΔΝΤ. Δεν σταματά εάν δεν ρημάξει τα πάντα, μέχρι την τελευταία σταγόνα, τον τελευταίο πόρο. Εξοντώνει τους
γηγενείς και κρατά τους απολύτως απαραίτητους ως δούλους για να καρπώνεται τον μόχθο τους. Από την Αφρική μέχρι την Χίο, από την Γη των Σεγιέν μέχρι τον Πόντο, παντού η ίδια μάχη.

Η μάχη λοιπόν δεν είναι “ιδεολογική” ή “Μάχη συμφερόντων”. Είναι η ίδια η μάχη της ύπαρξης. Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε για να την κερδίσουμε, για την Καλή Χρονιά. Ο στόχος δεν είναι τα “μικρομεσαία εισοδήματα”, δεν ειναι τα “εργασιακά κεκτημένα”, δεν είναι καν τα πετρέλαια και η ΔΕΗ αλλά η ίδια η υπόσταση μας.

Αυτή την υπόσταση μας καλούμαστε να υπερασπίσουμε και θα τα καταφέρουμε μόνο εάν
το κάνουμε συνειδητά και όχι με αυταπάτες. Δεν είμαστε “καλοί” επειδή είμαστε Έλληνες. Έχουμε χρέος να είμαστε “καλοί”, ακριβώς επειδή είμαστε Έλληνες. Φορείς δηλαδή ενός πανανθρώπινου πολιτισμού, που κοσμεί την μητέρα Γη, δεν την βιάζει.

Το λευκό αιμοσφαίριο επιβιώνει με στοργή μέσα στον οργανισμό αλλά έχει υποχρέωση να τον διαφυλάξει. Έχει υποχρέωση να αγωνιστεί ανεξαρτήτως τον ισορροπιών και των πιθανοτήτων. Φανταστείτε τα λευκά αιμοσφαίρια να αρχίσουν να λένε “πουρκουά;” όταν τα μικρόβια βρίσκοντα