Η ψήφος εμπιστοσύνης είναι δήλωση υποταγής του νομοθετικού σώματος (Βουλή) στην κυβέρνηση, οτι θα είναι μια πειθήνια βιομηχανία έγκρισης νόμων.

16:37 17/6/2011 - Πηγή: Olympia

Η ψήφος εμπιστοσύνης που δίνει η βουλή στην κυβέρνηση (γνωστή και με το καλλιτεχνικό της όνομα ως “αρχή της δεδηλωμένης”), είναι υποτίθεται προϊόν μιας ιστορικής κοινοβουλευτικής ανάγκης. Για να μην μπορεί ο τότε βασιλιάς να διορίζει μέχρι και τον κηπουρό του (“αρχή του κηπουρού”) πρωθυπουργό, μια και μπορούσε να διορίζει όποιον θέλει, εισήχθη αυτή η περίφημη ψήφος εμπιστοσύνης που έπρεπε να πάρει η κυβέρνηση από την βουλή, ώστε να

κυβερνήσει.Και αντιστοίχως έχουμε και την “πρόταση μομφής” προς την κυβέρνηση, που σημαίνει πως αυτός που την κάνει έχει βάσιμες υποψίες πως η κυβέρνηση δεν έχει πια την ψήφο εμπιστοσύνης της βουλής.Σε τι χρειάζονται όλα αυτά τώρα μετά την βασιλεία; Δεν ξέρω. Αυτά είναι βαρειά συνταγματική γνώση που την κατέχουν μόνο οι ροκ-σταρ συνταγματολόγοι (που συχνά πυκνά μαγειρεύουν και το Σύνταγμα) και τέλος πάντων είναι μια γνώση απρόσιτη στους κοινούς αναρμόδιους πολίτες. Ετσι κι αλλιώς η πολιτική είναι έργο επαγγελματιών (και αδίκως τους κατηγορούνε ορισμένοι πως δεν έχουν ούτε ένα ένσημο. Εχουν. Στην επαγγελματική πολιτική. Απλώς εξαιρούνται από το ΤΕΒΕ).Ο κοινοβουλευτισμός, που παριστάνει και την δημοκρατία τρομάρα του, έχει χωρίσει τις εξουσίες ώστε να μην διαπλέκονται μεταξύ τους (άμα θέλετε το πιστεύετε): σε εκτελεστική (κυβέρνηση), νομοθετική (βουλή) και δικαστική (θεόστραβη εντελώς). Ολες οι εξουσίες αυτές ασκούνται από επαγγελματίες είπαμε (που εξαιρούνται όμως από το ΤΕΒΕ). Και καμμία από απλούς πολίτες.Η εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) υποτίθεται πως εκτελεί τις διοικητικές, τις δικαστικές αποφάσεις και τους νόμους. Στην πράξη το μόνο που εκτελεί είναι οι δικές της αποφάσεις. Διότι όλα προέρχονται από δικές της αποφάσεις. Οι υποψήφιοι βουλευτές επιλέγονται από τον αρχηγό του κόμματος. Και η ηγεσίες των τριών ανώτατων δικαστηρίων της χώρας (καθώς και οι εισαγγελείς) ΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ από την κυβέρνηση.Η νομοθετική εξουσία υποτίθεται πως ψηφίζει (μετά από συζήτηση με τον ευατό της) τους νόμους που προτείνει η ίδια στον εαυτό της και εκείνους που της προτείνει η κυβέρνηση. Δηλαδή μπορεί και η αντιπολίτευση να προτείνει νόμους. Στην πράξη τα τελευταία 30 χρόνια πρέπει να είχαμε μόνο ένα νομοσχέδιο της αντιπολίτευσης που έγινε νόμος. Τέτοια ευρυθμία νομοθετική. Ολα τα νομοσχέδια τα προετοιμάζει η κυβέρνηση, και έρχονται στην βουλή ΑΠΛΩΣ ΓΙΑ ΕΓΚΡΙΣΗ. [Στις κανονικές δημοκρατίες, της αρχαιότητας, η βουλή είναι νομοπαρασκευαστικό σώμα και όχι νομοθετικό. Νομοθετικό σώμα είναι το σύνολο των πολιτών. Ο απλός πολίτης είναι νομοθέτης στην δημοκρατία. Στην ολιγαρχία είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί νομοθέτες. Αυτοί που έχουν και το θάρρος να λένε "ο ελληνικός λαός με τιμάει με την ψήφο του, εδώ και 30 χρόνια" χωρίς και να καταλαβαίνουν οτι ομολογούν την πίστη τους στην ολιγαρχία].Η δικαστική εξουσία είναι μια πολύ-πολύ πιο πονεμένη ιστορία, καθώς η πολυνομία και το κουλουβάχατο των νόμων, που υπάρχει επίτηδες εντελώς, υποτίθεται πως απαιτεί ειδικούς σπουδαγμένους, περί τους νόμους, τεχνοκράτες (τους δικαστές) προκειμένου να αποδοθεί