Ιδιωτικοποίηση του νερού στη Βρετανία και συνέπειες

21:29 16/11/2012 - Πηγή: Olympia

Η κοινή γνώμη, έρμαιο της πλύσης εγκεφάλου που υφίσταται από τα συγκεκριμένα δημοσιογραφικά κέντρα, από τα επιχειρηματικά συμφέροντα που τα κατέχουν και από τη διαπλοκή ανάμεσα σ’ αυτά και τους εκάστοτε κυβερνητικούς αξιωματούχους, έχει φτάσει να συγκατατίθεται σε μεγάλο βαθμό στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, εναρμονίζοντας, εν τη αφελεία της, το συμφέρον τους με το δικό της συμφέρον, στη ρότα του γνωστού ρητού: «Αφεντικά και δούλοι, ένα γινήκαμε ούλοι».

Το μαγικό τρίπτυχο που, εδώ και

κάμποσες δεκαετίες εκμαιεύει τη συγκατάθεση είναι η πολυθρύλητη αποτελεσματικότητα του ιδιωτικού τομέα, η αγιοσύνη του σε σχέση με το σάπιο κράτος, οι χαμηλότερες τιμές που προσφέρει, και η αύξηση των θέσεων εργασίας.

Στη συγκεκριμένη φάση που βρισκόμαστε, υπερίπταται και ένα επιπλέον επιχείρημα, αυτό της εξόφλησης του δημοσίου χρέους, ότι δηλαδή, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, οι εισπράξεις, οι οποίες σύμφωνα με το μεσοπρόθεσμο, υπολογίζονται στην καλύτερη των περιπτώσεων σε 9.5 δις για την περίοδο 2012-2016, θα ελαφρύνουν σημαντικά ένα χρέος το οποίο, πάλι στην καλύτερη των περιπτώσεων και μέσα από ένα σωρό μεταφυσικές παραδοχές, θα ανέρχεται σε δυο ολοστρόγγυλα ΑΕΠ, και κοντά στα 400 δις.

Στα πλαίσια του σωτηριολογικού αυτού σεναρίου, μεταφέρθηκαν στο κελί μελλοθανάτων του ΤΑΙΠΕΔ και οι δυο εταιρίες ύδρευσης, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, με τη μόνη επιπλέον δικαιολογία ότι αμφότερες οι επιχειρήσεις είναι κερδοφόρες, η μεν ΕΥΔΑΠ παρουσιάζοντας για το 2011 μετά από φόρους κέρδη ίσα με 12.18 εκ, αυξημένα κατά 53.53% σε σχέση με αυτά του πρώτου εξαμήνου, η δε ΕΥΑΘ παρουσιάζοντας κέρδη 15 εκ ευρώ, αυξημένα ομοίως κατά 69%.

Αν το κράτος δεν ξεφορτωθεί τα πιο κερδοφόρα κομμάτια του, από τα οποία αντλεί φόρους και μερίσματα, τι θα ξεφορτωθεί; Τα ζημιογόνα του; Μα αυτά δεν θα τα θέλει ούτε ο συνομιλών μετά του πρωθυπουργού μας, θεός, είναι η δικαιολογία.

Κάποιος, όμως ορθολογικά σκεπτόμενος, θα αντιτάξει ότι αν ο ιδιωτικός τομέας είναι περισσότερο αποδοτικός από τον δημόσιο, τότε διευρύνοντας τον κύκλο εργασιών του, και παρουσιάζοντας μεγαλύτερα κέρδη, θα δώσει την ευκαιρία στο κράτος να εισπράξει περισσότερους φόρους, οι οποίοι και θα αντισταθμίσουν τα χαμένα μερίσματα.

Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, τα νέα αφεντικά του νερού να προσελκύσουν περισσότερους πελάτες, όπως τα επιπλέον εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών που δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στο αγαθό αυτό, καθώς επίσης και να εμπλουτίσουν τη γκάμα του προσφερόμενου ύδατος με νέες γεύσεις, όπως νερό με γεύση φράουλα, νερό με γεύση πικραμύγδαλο, νερό από το Αζερμπαϊτζάν, νερό από τον Νιαγάρα κλπ, ικανοποιώντας και τα πλέον απαιτητικά λαρύγγια.

Φυσικά, στη χώρα όπου ευδοκιμεί με επιτυχία η ποικιλία της Χαλιμάς, όλα τα προηγούμενα γίνονται αποδεκτά αναντίρρητα, με λαχτάρα και ενθουσιασμό, σαν απολύτως φυσιολογικά και νομοτελειακά, παρά το πλήθος παραδειγμάτων που αποδεικνύουν ότι στο πάνθεον των εταιριών τα φωτοστέφανα δεν έχουν θέση.

Πριν λίγες μέρες είχαμε κάνει μια πε