Κ. Καραμανλής: πρώτα η Ελλάδα…

21:17 7/6/2012 - Πηγή: Olympia

…λέει και ξαναλέει ο τ. πρωθυπουργός σε όλους όσους καθημερινά τον επισκέπτονται στο πολιτικό του γραφείο. Και όταν κάποιοι απ’ αυτούς αρχίζουν να γκρινιάζουν η να σχολιάζουν τα εσωκομματικά—έτσι όπως τόσο χαριτωμένα και από παλιά συνηθίζεται στη Νέα Δημοκρατία, ο Κώστας Καραμανλής τους κλείνει την κουβέντα λέγοντας τους «πρώτα η Ελλάδα σήμερα». Η άγια πατρίδα μας δηλαδή, αυτό το μείζον αγαθό για

το οποίο ο φιλόσοφος Σωκράτης είχε γράψει “μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων, τιμιώτερον εστιν η Πατρίς και σεμνώτερον και αγιώτερον…”

Και λίγες μέρες πριν με υψηλή πάντα εθνική ευθύνη ο Κώστας Καραμανλής …κατέθεσε δημόσια την ανησυχία του για τις πολιτικές εξελίξεις, λέγοντας «μπορεί να έχουμε μπροστά μας οδυνηρές Εθνικές περιπέτειες…». Υπονοώντας έτσι για τα χειρότερα που ίσως εγκυμονεί η πιθανότητα που ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα και παροτρύνοντας συγχρόνως την ιστορική βάση του κόμματος σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές της 17ης Ιουνίου να αγωνιστεί και να στηρίξει ολόθυμα την Νέα Δημοκρατία και τον πρόεδρο της Αντώνη Σαμαρά, έξω και πέρα από κάθε δικαιολογημένη η όχι προσωπική αιτίαση.

Έτσι όπως και σε παλιότερους, ανώδυνους μάλιστα καιρούς, αυτή η βάση στήριξε όλους ανεξαιρέτως τους εκλεγμένους προέδρους της παράταξης στα 38 χρόνια της εθνικής της προσφοράς και ιστορίας. Ναι, να δεχτούμε πως έχουν γίνει και λάθη–έτσι όπως πάντα γινόταν, με κορυφαίο επικοινωνιακά πως δεν καταφέραμε ακόμα να πείσουμε τον κόσμο πως δεν είμαστε ίδιοι με το ΠΑΣΟΚ στο μείζον θέμα των 2 επαχθών μνημονίων, όπου ο Αντώνης Σαμαράς καταψήφισε το 1ο και εκβιαστικά υποχρεώθηκε να συμφωνήσει στο 2ο.

Το μέγιστο όμως δικό μας μοιραίο λάθος σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι που κομματιάζουμε την παράταξη, ακόμα κι αν έχει δίκιο η οργή μας, κομματιάζοντας ίσως και την πατρίδα μας μετά τις 17 Ιουνίου. Ναι, κάποτε μπορούσαμε χωρίς κανένα κίνδυνο να την σκίσουμε την πολιτική μας φανέλα που με σκληρούς αγώνες την ιδρώσαμε και την ματώσαμε.

Σήμερα όμως; Σήμερα που η επόμενη ημέρα των εκλογών ίσως είναι μια άλλη εξουσία πολύ κοντά σε ιστορικά καταδικασμένες και τραυματικές ουτοπίες, τι περιθώρια άραγε έχουμε για οργή και για «εκδίκηση» στις ίδιες μας τις ιδέες; Για να εκδικηθούμε στο τέλος εμάς τους ίδιους όταν πολύ αργά θα καταλάβουμε τι διαφορά της βροχής από την καταιγίδα και την καταστροφή.

Αυτές οι γραμμές δεν γράφονται με καμιά κομματική σκοπιμότητα. Γράφονται με αγωνία αλλά και με αγάπη και σεβασμό για όλους εκείνους τους ιδεοσυντρόφους που ψήφισαν στις 6 Μαΐου το κόμμα του Καμμένου και κόψανε λωρίδες απ’ τον κορμό της παράταξης, κατηγορώντας κι από πάνω κάποιοι τον Σαμαρά γιατί συρρίκνωσε το κόμμα!! Γράφονται για όλους εκείνους που τόσο απερίσκεπτα ανέχονται να χαρακτηρίζει ο εντεταλμένος «υπερπατριωτης» Καμμένος σαν προδότες και δωσίλογους τους επί 25ετία συμμαχητές του, όταν αυτές τις κουβέντες δεν τις έχουν εκστομίσει ποτέ ούτε οι σκληροί ιδεολογικοί τους αντίπαλοι στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’70 και του ’80.

Γράφονται