Κι όμως νοιώθουμε μόνοι…

00:02 23/8/2012 - Πηγή: Olympia

“Διαλέξαμε την μοναξιά, την μοναξιά που σκοτώνει την ψυχή και πληγώνει την σκέψη”
Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Κάθε μέρα τα προβλήματα μεγαλώνουν. Κάθε στιγμή νοιώθουμε πως το αύριο θα είναι πιο δύσκολο, πιο αβέβαιο. Και μελαγχολούμε καθώς δεν έχουμε δίπλα μας κανέναν για να του πούμε τις ανησυχίες μας, να εκφράσουμε τους φόβους μας.
Είμαστε μόνοι σε μια χώρα εκατομμυρίων ανθρώπων…
Είναι πράγματι τραγικό σε μια κοινωνία που η έντονη ζωή κυριαρχεί, που πρώτη θέση στη ζωή μας κατέχει η διασκέδαση κι η καριέρα μας, να αντιμετωπίζουμε το αύριο μόνοι.
Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή

ήταν η επιλογή που είχαμε κάνει και δρέπουμε σήμερα τους
καρπούς που σπείραμε.
Είναι φανερό πως κάπου είχαμε κάνει λάθος στον σχεδιασμό της ζωής μας.
Διαλέξαμε έναν τρόπο ζωής μοναχικό, απόμακρο, που ούτε τα πρόσωπα της οικογένειάς μας δεν ήταν στο πλευρό μας. Όταν πονάγαμε, όταν λυπόμασταν, νοιώθαμε ότι είμαστε μόνοι, ότι κανείς δεν υπάρχει που να μπορεί να μοιραστεί τον πόνο μας.
Κοιτάζαμε γύρω μας τα παιδιά μας, την γυναίκα μας, τον άντρα μας και τους βλέπαμε απορροφημένους στα δικά τους προβλήματα που τόσο ξένα ήταν για μας. Γιατί μόνο τα δικά μας προβλήματα ήταν μεγάλα, ήταν σπουδαία, ήταν αυτά που έπρεπε άμεσα να αντιμετωπισθούν και όφειλαν όλοι οι άλλοι να αφήσουν τα δικά τους και να έρθουν κοντά μας.
Αυτή ήταν η συνήθης εικόνα μεταξύ των ανθρώπων. Καταντήσαμε ξένοι ακόμη κι εμείς που είμαστε μια οικογένεια. Αυτό πού οφείλεται άραγε; Ας προσπαθήσουμε να το ανακαλύψουμε στις λίγες αυτές γραμμές.
Τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα από τη στιγμή που τα κατάλοιπα της κατοχής εξαφανίστηκαν και οι άνθρωποι άρχισαν να κερδίζουν με τον αγώνα τους περισσότερα χρήματα με αποτέλεσμα να μπορούν να αγοράσουν ό,τι επιθυμούσαν, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Η επιθυμία για όλο και περισσότερα, το πάθος για μια πιο απολαυστική ζωή, η ζήλεια για τον απέναντι, η προσπάθεια να ξεπεράσουμε τους άλλους, μας οδήγησαν στην απομόνωση, στην εγκατάλειψη των φίλων, στην αδιαφορία ακόμη και για την οικογένειά μας.
Βάλαμε στόχους χαμηλούς, στόχους ζωώδεις, και το μόνο που καταφέραμε να κερδίσουμε ήταν κάποια οικονομική ευρωστία. Και μπορεί να κερδίσαμε οικονομικά αγαθά, χάσαμε όμως την κοινωνικότητα μας, στοιχείο απαραίτητο για τον άνθρωπο. Διαλέξαμε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και στην προσπάθειά μας να ξεπεράσουμε τους άλλους, τους ξένους, αφήσαμε πίσω τους δικούς μας, τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα. Μ’ αυτά που κάποτε κάναμε όνειρα για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο αύριο. Αφήσαμε πίσω μόνα τους τα πρόσωπα που μας γέννησαν, μας μεγάλωσαν. Διαλέξαμε έναν τρόπο ζωής που πιστεύαμε ότι θα μας δώσει την ευτυχία και οι γύρω μας θα μας σεβόντουσαν και θα μας υπολόγιζαν. Το μόνο όμως που καταφέραμε είναι να μην γνωρίζουμε τον γείτονα που μένει δίπλα μας, να μη μας σέβεται κανείς γιατί δεν μας γνωρίζει κι ούτε θέλει να μας μάθει.
Διαλέξαμε την μοναξιά, την μοναξιά που σκοτώνει την ψυχή και πληγώνει τη σκέψη. Την μοναξιά που κανείς δεν μπορεί ν’ αντέξε