Κώστας Γαβράς: «Η Δημοκρατία δεν υπήρχε ποτέ στην Ελλάδα»

08:13 13/11/2012 - Πηγή: Olympia

Ο Κώστας Γαβράς επιμένει στο πολιτικό σινεμά, συνεπής στο είδος του κινηματογράφου που τον καθιέρωσε.
Ο διάσημος σκηνοθέτης, που μας έχει κάνει υπερήφανους με το καλλιτεχνικό του έργο, συνεχίζει στα 79 χρόνια του να επιδεικνύει αντανακλαστικά νεαρού δημιουργού και όρεξη τολμηρού εφήβου.
Η νέα ταινία του «Le Capital» που τον έφερε καλεσμένο στο 53ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βουτάει στα

βαθιά νερά των τραπεζών, των αγορών και του χρηματιστηριακού συστήματος, αμφισβητώντας τα θεμέλια της νέας θρησκείας, του χρήματος. Και ο Γαβράς μας ανοίγει την πόρτα στα παρασκήνια ενός κόσμου που, όπως λέει και ο ίδιος, «οδήγησε την Ελλάδα στη σημερινή κατάστα
Η ιστορία του 2008 μας έδειξε ότι η κατάρρευση μιας τράπεζας μπορεί να οδηγήσει σε ντόμινο την παγκόσμια οικονομία. Σήμερα, το κεφάλαιο προσπαθεί να σώσει τις τράπεζες. Τελικά, τι είναι πιο σημαντικό: η διάσωση των τραπεζών ή των λαών;
Ήθελα εδώ και χρόνια να κάνω μια ταινία για το πώς το χρήμα αλλάζει την κοινωνία και τους ανθρώπους. Η ιδέα μού «μπήκε» από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά. Το συζητούσαμε τότε με τον Βασίλη Βασιλικό. Αλλά να

σας πω την αλήθεια, δεν ήθελα τελικά να κάνω ένα φιλμ με αυτό το θέμα, γιατί θα έβγαινε πολύ εναντίον της Ελλάδας. Όταν, λοιπόν, διάβασα το βιβλίο «Το κεφάλαιο» του Στεφάν Οσμόντ – ο οποίος γνωρίζει τον χρηματιστηριακό κόσμο γιατί υπήρξε ανώτατο διοικητικό στέλεχος – συνειδητοποίησα ότι βρήκα την ιστορία που έψαχνα, κάνοντας βέβαια πολλές αλλαγές, για να γυρίσω τελικά μια ρεαλιστική ταινία. Γνώρισα πολλούς τραπεζίτες και ανακάλυψα ότι είναι πολύ έξυπνοι άνθρωποι. Έχουν την ικανότητα να γοητεύουν και έχουν βαθιά γνώση των καταστάσεων. Από την άλλη, βλέπουν την κοινωνία με νούμερα, στατιστικές και πίνακες.

Στην ταινία, ο ήρωάς σας δεν είναι καταρχήν αντιπαθητικός χαρακτήρας. Δείχνετε ότι παρασύρεται και γοητεύεται από τον κόσμο του χρήματος. Αυτό ίσως να είναι πιο επικίνδυνο.
Σίγουρα. Ξέρετε, οι τράπεζες είναι νόμιμες. Η κοινωνία τις χρειάζεται. Υπάρχει, βέβαια, η σκοτεινή πλευρά στο τραπεζικό σύστημα, την οποία δεν γνωρίζουμε. Αυτήν την πλευρά ήθελα να δείξω, την πλευρά που οδηγεί την Ελλάδα ή την Ισπανία στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα. Αυτοί οι τύποι, που αποτελούν τον χρηματιστηριακό κόσμο, είναι καλοί και κακοί την ίδια στιγμή. Ξέρουν, όμως, ότι η πολιτική τους, δηλαδή οι αποφάσεις τους στην οικονομία, μας οδηγούν στην καταστροφή. Απλώς αποφασίζουν να το αγνοήσουν και να κάνουν αυτό που τους ενδιαφέρει.

Κινείστε με έναν τρόπο στον αντίποδα των αμερικάνικων ταινιών που έχουν ίδιο θέμα. Για παράδειγμα, το «Wall Street» του Όλιβερ Στόουν, ένα φιλμ – ορόσημο σε αυτήν τη θεματολογία.
Είναι σπουδαία ταινία, αλλά έχει χάπι εντ. Οι κακοί τιμωρούνται και οι συνδικαλιστές κερδίζουν. Αυτά δεν γίνονται ποτέ… Εγώ ήθελα για τη δική μου ταινία ένα τέλος που θα κάνει τον θεατή να νιώσει άβολα και να αναρωτηθεί για κάτι. Συμφωνώ με αυτό που έλεγε ο Μπέργκμαν ότι «θέλω ο θεατής να παρακολουθεί την ταινία μου και