Με το ζόρι στο σφαγείο.

18:02 9/2/2012 - Πηγή: Olympia

Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης

Καθημερινά βλέπουμε το κύμα της λαϊκής οργής να φουσκώνει.  Μπορεί να μην είναι έντονα ορατό σε παραδοσιακές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας όπως διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Η οργή της κοινωνίας είναι τεράστια και εκδηλώνεται από τις λαϊκές αγορές μέχρι τους χρηματιστηριακούς κύκλους. Μπορεί και στο παρελθόν ο λαός να ήταν δυσαρεστημένος με κυβερνήσεις και να ήθελε να “πέσουν”,

αλλά σήμερα αυτό δεν του φτάνει… θέλει να πέσουν στα χέρια του.

Το ερώτημα είναι πώς είναι  δυνατόν να βοά μία ολόκληρη κοινωνία και οι μόνοι που να μην έχουν καταλάβει τίποτα να είναι οι βουλευτές; Γιατί αν το μόνο που έχουν καταλάβει είναι οι εκδηλώσεις οργής που δέχθηκαν μερικοί από αυτούς, τότε πραγματικά έχουν διανοητικό πρόβλημα ή το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας.

Είναι σίγουρο πως όταν μία χώρα φτάνει ένα βήμα πριν την άλωση, υπάρχουν κάποιοι που έχουν φροντίσει συνειδητά από πριν να ανοίξουν την κερκόπορτα. Οπαδοί της Νέας Τάξης που λίγο πολύ τους ξέρουμε. Φυσικά δεν έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι θα σταματήσουν τώρα, που είναι ένα βήμα πριν την επίτευξη του στόχου τους. Θα δεχθούν και θα ψηφίσουν την άλωση της χώρας και την εξόντωση του λαού.

Μα είναι δυνατόν να είναι όλοι προδότες; Όχι, δεν είναι όλοι προδότες εκ νεοταξίτικης πεποιθήσεως. Αλλά σε ένα πολιτικό σύστημα που η διαφθορά είχε υπερβεί κάθε φαντασία, πιστεύει κανείς ότι οι διαφθορείς δεν έχουν εξασφαλίσει στοιχεία που να ενοχοποιούν τους διεφθαρμένους. Ας σκεφτούμε, ποιοι ήταν αυτοί που μοίραζαν τις γενναίες μίζες και ποιοι είναι αυτοί που σήμερα μας πιέζουν να πάρουμε τις “γενναίες” αποφάσεις;

Τώρα πια καταλαβαίνουμε τη χρησιμότητα της διαφθοράς, που διαπερνούσε και τα δύο κόμματα εξουσίας. Από τη μία φόρτωνε με τεράστια χρέη τη χώρα και από την άλλη εξασφάλιζε χρήσιμους εκβιάσιμους, για την τελική φάση του σχεδίου. Κάποιοι λοιπόν είναι φυσικό να εκβιάζονται για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Η επιλογή για αυτούς είναι απλή… ή περιστοιχισμένοι από ΜΑΤ ή από σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Ίσως έτσι εξηγείται και η ευκολία διαφυγής του Χριστοφοράκου. Αλήθεια, πού βρίσκεται σήμερα; Μήπως κοντά σε τίμιους ανθρώπους που απλά θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά που τους έφαγαν όλοι μαζί οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες Έλληνες;

Δηλαδή είναι όλοι ή νεοταξίτες εφιάλτες ή εκβιαζόμενοι; Όχι, υπάρχει και μία τρίτη κατηγορία, των ηλίθιων. Σ’ αυτή τη κατηγορία εντάσσονται δύο υποκατηγορίες, οι κομματικά λοβοτομημένοι που δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο από το κόμμα τους, την προσωπική επανεκλογή τους και την βουλευτική τους αποζημίωση και κάποιοι άλλοι που αισθάνονται ήρωες που σώζουν την Ελλάδα αφού έτσι τους είπαν οι άλλοι, που ανήκουν στις δύο παραπάνω κατηγορίες.
Οι μεν πρώτοι ηλίθιοι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τον πολιτικό μετασχηματισμό που πραγματοποιείται στη χώρα. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα κόμματα της μεταπολίτευσης είναι ζήτημα αν θα καταφέρουν να φτάσουν στις εκλογές, που σημειωτέον θα γίνουν μετά από δυο χρόνια.