1919)

20:47 2/5/2012 - Πηγή: Olympia

Γράφει η Σοφία Τ.

Η Ελλάδα, ως νικήτρια χώρα του Α’ ΠΠ στο πλευρό της Entente(Εγκάρδια ή Τριπλή Συνεννόηση· Γαλλία, Βρετανία, Σερβία, Βέλγιο, Ιαπωνία(1914), Ιταλία(1915), Ρουμανία (1916), Ελλάδα(μετά από εισβολή και παραβιάζοντας την ουδετερότητά της) και ΗΠΑ(1917)) κατά τη διάρκεια του Α’ ΠΠ[η Ελλάδα δεν συμμετείχε στον πόλεμο παρά τις προσκλήσεις για συμμαχία και από τις 2 αντίπαλες

παρατάξεις. Με δικαιολογία την βοήθεια προς τον Σερβία και αδιαφορία για την εθνική ανεξαρτησία της
Ελλάδας, δυνάμεις της Entente αποβιβάστηκαν στην Θεσσαλονίκη(Οκτώβριος 1915) με σκοπό να εκβιάσουν την είσοδο της στον πόλεμο]ανταμείφθηκε με παραχώρηση εδαφών από τη Βουλγαρία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, χώρες οι οποίες κατά τη διάρκεια του πολέμου είχαν ταχθεί με τις Κεντρικές Δυνάμεις(Γερμανική και Οθωμανική Αυτοκρατορία, Αυστροουγγαρία και Βουλγαρία). Απ’ τη Βουλγαρία η Ελλάδα απέσπασε την Δ Θράκη, σύμφωνα με την συνθήκη του Νεϊγύ(Neuilly, 27/11/1919), που απέκοπτε το βουλγαρικό κράτος από άμεση πρόσβαση προς τη Μεσόγειο. Υπεγράφη η συνθήκη των Σεβρών, σύμφωνα με την οποία η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε στην Ελλάδα όλη την Α Θράκη -εκτός από την περιοχή της Κωνσταντινούπολης- και τη ζώνη της Σμύρνης στη Δ Μικρά Ασία. ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ(1919-22) Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος(1919-1922), ονομάστηκε έτσι από τον πόλεμο των Συμμάχων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον οποίο και ενεπλάκη η Ελλάδα στη «Μικρασιατική εκστρατεία». Είναι γνωστός και ως Πόλεμος της Μικράς Ασίας. Για την Τουρκία αποτελεί κομμάτι του «Τούρκικου Πολέμου της Ανεξαρτησίας» από τις ευρωπαϊκές Δυνάμεις κατοχής(Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα). Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, με την υποστήριξη των νικητών του Α΄ ΠΠ(1914-8), διέταξαν(1919) την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία με «εντολή»(η μέχρι πρότινος χρησιμοποιηθείσα λέξη «πρόσχημα» δεν αποδίδει σωστά την τότε κατάσταση) την αποκατάσταση της ειρήνης και της τάξης, στην ουσία την απόφαση της Entente περί εφαρμογής της επικείμενης συνθήκης των Σεβρών(Sèvres, 28/07-10/08/1920) επί των ηττηθέντων Τούρκων. Ναι μεν ο τελικός στόχος των Ελλήνων ήταν η προσάρτηση περιοχών της Μικράς Ασίας(κυρίως παράλια) όπου το ελληνικό στοιχείο, πλειοψηφία ή όχι, ζούσε και δραστηριοποιούνταν έντονα, πρωταρχική όμως μέριμνα της κυβέρνησης Βενιζέλου ήταν, όντως, η «προστασία των ελληνικών πληθυσμών» από την τουρκική αυθαιρεσία και η ολοκλήρωση της επανανάκτησης εδαφών και πληθυσμών από την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία(Μεγάλη Ιδέα, 1844-1922). Αυτά γίνονται με νωπή την εμπειρία από την αισχρή μεταχείριση των πληθυσμών αυτών μετά τους βαλκανικούς πολέμους(1912-3), όταν χιλιάδες μη-Τούρκοι Μικρασιάτες(όχι μόνον Έλληνες) υπέστησαν απάνθρωπες πιέσεις και εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές εστίες τους κατά τρόπο που άγγιζε και συχνά ξεπερνούσε τα όρια της εθνοκάθαρσης. Ο ελληνικός στρατός εστάλη εκεί από τους «Συμμάχους» δίκην χωροφύλακα, χωρίς η Ελλάδα να έχει δικαιώματα επί της Σμύρνης και της ευρύτερης περιοχής της.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords