Ο Άγιος Πολεμιστής

20:17 6/4/2012 - Πηγή: Olympia

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Ο Άγιος Πολεμιστής μου υπενθύμησε, ότι αυτές οι Άγιες και Ιερές ημέρες είναι ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ. Πως από το Διδυμότειχο μέχρι το Καστελόριζο, σαν ποτάμια μυριάδες φλογίτσες, θα τρεμοσβήνουν μέσα στο σκοτάδι της δροσερής απριλιάτικης νύχτας. Με τις ευωδιές των ανθών, το γλυκύ άρωμα του λιβανιού, τους Ύμνους τους αρχαίους και εαρινούς. «Ω, Γλυκύ μου Έαρ!». Με βεβαίωσε, ότι ΑΥΤΟ, ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να μας το πάρει. Κανείς δε μπορεί να κλέψει την παιδικότητα μας και τις πρώτες μνήμες της άγουρης νιότης. Έτσι και εγώ, ακολούθησα την προτροπή του. Αποφάσισα να γράψω

ακόμη ένα άρθρο, που να ταιριάζει με τις εορταστικές ημέρες, για να μην επιβληθεί η σιωπή, που επιθυμούν ορισμένοι. Σκέφθηκα, λοιπόν, αφού θέλω να γράψω κάτι, που θα βρώ καλύτερο θέμα, από τον ίδιο τον Άγιο Πολεμιστή και την Ρωμανία; Έτσι, για να τον ευχαριστήσω κιόλας για όσα μου είπε. Μάλιστα, ο ίδιος με το φωτεινό και αισιόδοξο παράδειγμα του, καθιστά τον εαυτό του
επίκαιρο μέσα στη σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα, όπως θα περιγράψω παρακάτω.

Στο προηγούμενο άρθρο μου περί Αγίου Όρους, εύκολα θα συμπέρανε κανείς το αποκαλυπτόμενο δίπολο της αυτοκρατορικής συνοχής: Χριστός-Αυτοκράτωρ. Εδώ, δεν υπάρχει η φαραωνική, ελληνιστική και ρωμαϊκή ταύτιση θεού και ηγεμόνος. Εδώ, ο Αυτοκράτωρ, είναι μόνο η κεφαλή του κράτους, όπως ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας και του σύμπαντος κόσμου, άρα και της αυτοκρατορίας. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Ο Χριστός κυβερνά το σύμπαν και ο αυτοκράτωρ το κράτος. Ο άνθρωπος-αυτοκράτωρ υποτάσσεται στον Χριστό και στον λαό, όπως το μέρος υποτάσσεται στο Όλον. Δοκιμάζεται ως άνθρωπος δημόσια την ημέρα της στέψης, καθώς εθελούσια ταπεινώνεται μέσα στην Αγία Σοφία, πριν πάρει το στέμα, ορκιζόμενος πως θα βασιλεύσει χριστιανικά υπέρ του λαού.

Πόσοι από τους Ρωμανούς αυτοκράτορες κράτησαν τους όρκους αυτούς απέναντι στον Χριστό και στον λαό; Αρκετοί, αλλά όχι όσοι θα έπρεπε. Μέσα από το μακρύ κατάλογο των αιώνων, των δυναστειών και των αυτοκρατόρων, βλέπουμε να παρελαύνουν ονόματα, πρόσωπα και μορφές ξεθωριασμένες. Μερικές πιο γνωστές και σεβαστές και άλλες ξεχασμένες στη λήθη, και στο μεγενθυντικό φακό του ιστορικού. Άνθρωποι και πάθη, ανταγωνισμοί και δολοφονίες. Άνθρωποι μεγάλοι και σημαντικοί, εμφανίζονται στο παλκοσένικο της Ιστορίας και άλλοι μικροί και ασήμαντοι. Άνθρωποι με οράματα και σθένος αυτοκρατορικό και άλλοι τυχοδιώκτες και σφετεριστές του στέματος. Έπη ηρωϊκά και τραγωδίες, ήρωες και προδότες. Η ίδια πάντα ιστορία.

Όμως, ο Άγιος Πολεμιστής, είναι η μεγάλη εξαίρεση. Διότι είναι Άγιος. Δεν είναι μόνο Πολεμιστής με το σπαθί στο χέρι. Είναι το αρχέτυπο, που ενσαρκώνει στον πολεμιστή το στοιχείο του ιερού. Καμία αντίφαση, παρόλα αυτά. Ευλογία Θεού ήταν, το ότι συνδύαζε δύο από τις μεγάλες Χριστολογικές ιδιότητες. Την Βασιλική, που αφορά την ορθή διακυβέρνηση και αυτήν της Δικαιοσύνης, που αφορά το Ηθικό του μεγαλείο. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο Άγιος Πολεμιστής μας, έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο: Ιωάνν