Ο νέος αντισημιτισμός

09:55 17/5/2012 - Πηγή: Olympia

Του Moshe Dann*

Η Αντι-Ισραηλινή καμπάνια χαρακτηρίζει τους Εβραίους ως ανήθικους και το Εβραϊκό κράτος ως ιστορική απάτη

Είναι εποχή μίσους για τους Εβραίους, για μια ακόμη φορά. Όχι καψίματα σταυρών ή ψυχοπαθείς με βόμβες που ουρλιάζουν για τον Αλλάχ. Το μίσος είναι εκλεπτυσμένο, περιβεβλημένο με τη λάμψη του ΟΗΕ και της ΕΕ, μπανάλ εκθέσεις για Ισραηλινές φρικαλεότητες και Παλαιστινιακή απελευθέρωση. Είναι τόσο άγιο, τόσο ηθικά πομπώδες και τόσο της μόδας.

ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τον ΟΗΕ

και τις περισσότερες Αραβικές και Μουσουλμανικές οργανώσεις και χώρες, καταδικάζουν το Ισραήλ ως κράτος παρία, ανάξιο ύπαρξης. Σ’ αυτό το πογκρόμ συνείδησης δεν φορούν κουκούλες. Μάσκα τους είναι ο φαρισαϊσμός.

Ο μηχανισμός διασυρμού και απονομιμοποίησης, οι εκστρατείες Μποϊκοτάζ, Άρσης Επενδύσεων, Κυρώσεων (BDS) συντονίζονται από την Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή BDS, μία οργάνωση-ομπρέλα για δεκάδες Παλαιστινιακές οργανώσεις που βρίσκονται στη Ραμάλλα και στηρίζονται από την Παλαιστινιακή Αρχή. Ένα παγκόσμιο κίνημα βρίσκεται πίσω από την εξάπλωση αντι-Ισραηλινών δράσεων από εκκλησίες, συνδικάτα και φοιτητικές ομάδες.

Τα συνθήματα είναι εύκολα: “Τερματισμός της κατοχής”, “Δικαιοσύνη για τους Παλαιστίνιους”, “Ειρήνη Τώρα”. Δεν χρειάζεται σκέψη για περίπλοκα θέματα. Απλά κατηγορείστε το Ισραήλ. Και μισείτε. Μισείτε.

Οι αντι-Ισραηλινές καμπάνιες επικαλύπτουν τα αντι-Εβραϊκά συναισθήματα. Αυτό εξηγεί γιατί οι εκστρατείες μίσους για το Ισραήλ στηρίζονται από άθεους, αναρχικούς, ακόμη και Χριστιανούς, γιατί νέοι άνθρωποι τυλίγονται με καρό μαντίλια όπως του Arafat και έρχονται στο Ισραήλ για να πολεμήσουν στο πλευρό των Αράβων, ορισμένοι ρισκάροντας τη ζωή τους, και γιατί χώρες της ΕΕ με δοκιμαζόμενες οικονομίες ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο στηρίζοντας αντι-Ισραηλινές οργανώσεις.

Με τη στήριξη των Ισλαμιστών και κυρίως των φοιτητικών οργανώσεων που σχετίζονται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, το μίσος για το Ισραήλ έχει γίνει η μανία των πανεπιστημιουπόλεων. Παράλληλα, οι διοικήσεις των πανεπιστημίων τηρούν μανιωδώς ουδέτερη στάση ενώ οι Εβραϊκές οργανώσεις δείχνουν υπερβολική ευγένεια.

Επιπλέον, το Ισραήλ έχει δημιουργήσει τους δικούς του επικριτές – αρθρογράφους που καταδικάζουν το Ισραήλ ως “ρατσιστικό”, συντάκτες που συνιστούν “κακοποίηση” του Ισραήλ, πανεπιστημιακούς, λογοτέχνες και καλλιτέχνες που υποστηρίζουν τη BDS κατά των Εβραίων που ζουν στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια.

Ως εκ τούτου, για να κατανοήσουμε την απονομιμοποίηση, πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ εκείνων που επιδιώκουν την καταστροφή του Ισραήλ στη μια ή την άλλη της μορφή και όσων επιδίδονται σε νόμιμη, έντιμη και ειλικρινή κριτική. Καθώς ένας από τους πυλώνες της δημοκρατίας είναι η ελευθερία του λόγου, η διάκριση μεταξύ του τι είναι αποδεκτό και τι όχι είναι συχνά δύσκολη. Η αυτοκριτική είναι απαραίτητη. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη. Όμως, η αυτοκριτική χωρίς όρια, η ασύμμετρη