Οι εχθροί εντός και εκτός των τειχών…

07:02 12/11/2012 - Πηγή: Olympia

Του Ηλία Καραβόλια,

Μπορεί η Ελλάδα να μην χρεοκοπήσει την Παρασκευή, παρότι δεν θα πάρει την δόση των 31,5 δις, μπορεί ξαφνικά το Βήμα, το Mega, το Σκάι και η Καθημερινή να τα βάζουν με τους ‘’ξεφτίλες’’ ευρωπαίους( έτσι τους αποκαλούν τώρα …), μπορεί η κυβέρνηση να μας έλεγε ότι διαπραγματεύτηκε σκληρά,

οπότε αν δεν ψηφιζότανε τα μέτρα δεν θα παίρναμε την δόση ,που δεν παίρνουμε φυσικά, και θα γινόμασταν Β. Κορέα(!), αλλά κάποτε πρέπει να συμπυκνώσουμε κάπως τον ιστορικό χρόνο αυτής τριετούς φαρσοκωμωδίας που στοιχίζει ζωές, και να δούμε ψύχραιμα την κατάσταση.

Στο πρώτο Μνημόνιο, υποτίθεται ότι στόχος ήταν να γίνουν ‘τομές ‘ και να μπει μαχαίρι στο
σπάταλο και αντι-παραγωγικό κράτος, με ψευδο-εγγυήσεις ότι δεν θα θιχτεί ο ιδιωτικός τομέας. Στο δεύτερο Μνημόνιο, επειδή δεν έγιναν τομές στο σπάταλο κράτος ,και με στόχο να ανακάμψει η αγορά, συμπιέστηκαν οι μισθοί και στον ιδιωτικό τομέα, προς όφελος της περίφημης ανταγωνιστικότητας. Σήμερα, με το τρίτο Μνημόνιο, ο στόχος είναι διπλός, πολύ πιο ξεκάθαρος και καλό είναι να τον αντιληφθούμε: στόχος είναι να μην γίνει ποτέ το βιώσιμο το ελληνικό χρέος και να συμπιεστεί το κόστος παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών στην ελληνική οικονομία . Ταυτόχρονα, εννοείται, ξεφορτώθηκαν το μεγάλο μέρος των σκάρτων ελληνικών ομολόγων τόσο οι γερμανικές όσο και οι γαλλικές τράπεζες, το οποίο φορτώθηκαν από κοινού η ΕΚΤ και οι ελληνικές, μαζί με το Δημόσιο και τα Ταμεία μας. Με αυτό τον τρόπο εγκλωβίστηκε η χώρα και οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι που δήθεν μας δάνειζαν, στην ‘παγίδα βιωσιμότητας’ .

Πολλοί λοιπόν ,γύρω από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό εθνικής οικονομίας, δογματικά προσκολλημένοι σε θεωρίες αυτοματισμού της αγοράς, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μια μείωση των κατώτατων μισθών και του κόστους εργασίας γενικότερα, μέσω της άρσης των θεσμικών «ακαμψιών» και της κατεύθυνσης προς μια πιο ευέλικτη αγορά εργασίας στη χώρα μας, θα λύσει κάποια από τα άμεσα προβλήματα της Ελλάδας και θα συμβάλει στην έξοδο από την κρίση. Θεωρούν ότι έτσι οι επιχειρήσεις θα ανασάνουν, θα έλθουν επενδύσεις και η απασχόληση θα αυξηθεί. Μάλιστα, θεωρούν ότι, θα επιτευχθεί επίσης κι ένα πιο δίκαιο αποτέλεσμα, εφόσον οι υπάρχοντες θεσμοί προστατεύουν μόνο τους προνομιούχους «εντός» του συστήματος, εις βάρος των μη προνομιούχων «εκτός». Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή : Ούτε το σπάταλο κομματικό κράτος ήθελαν οι τροικανοί να θίξουν, κάτι που βόλευε τις ελληνικές κυβερνήσεις που μιλούσαν μαζί τους, ούτε και ήθελαν να βγάλουν από την ύφεση( διότι υπήρχε ύφεση αρχές του 2010) την ελληνική οικονομία. Να το πάρουμε χαμπάρι: ο αντίπαλος τους είναι με βάση τις κατευθύνσεις και τις γραμμές τους, συνολικά ο κόσμος της εργασίας, ανεξάρτητα αν είναι δημόσιοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι ή ….άνεργοι ! Τόσο το ΔΝΤ όσο και η ΕΕ, έχουν προφανές ζητούμενο: δημοσιονομική πειθαρχία μέσω της κυρωτικής επιβολής ‘εσωτερικής υποτίμησης’ των ελλειμματικών οικονομιών του νότου της Ευρωζώνης.

Αλλά για να μην παρεξηγηθώ : ο ‘κακό