Όταν ο λαός υποφέρει από τα σκληρά και άδικα μέτρα της βάναυσης λιτότητας

09:27 1/3/2012 - Πηγή: Olympia

«το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν»

Ισοκράτης

Όταν ο λαός υποφέρει από τα σκληρά και άδικα μέτρα της βάναυσης λιτότητας, τότε κάθε επιχείρημα για την δραματική αναγκαιότητα αυτών των μέτρων, ακόμα και στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό και πιστευτό.
Όταν δε πομποί και πρέσβεις αυτής της επιχειρηματολογίας είναι πολιτικά πρόσωπα που ανήθικα πλούτισαν στην διάρκεια της βουλευτικής τους διαδρομής και ούτε γρατσουνιά δεν έχουν υποστεί από την πολύπλευρη κρίση, τότε όχι μόνον δεν πιάνουν τόπο οι κουβέντες

τους, αλλά ακόμα περισσότερο εξοργίζουν τον λαό, κάνοντας συγχρόνως και ζημιά στην παράταξή τους αφού αποτελούν κάκιστους πρεσβευτές της.
Γιατί τώρα αυτές οι σκέψεις;
Γιατί πρέπει να γίνει καθαρό πλέον πως το τοπίο της πολιτικής επικοινωνίας των στελεχών
και της παράταξής μας με τον λαό δεν είναι πια μια εύκολη άσκηση, όπως πριν λίγους μήνες, ακόμα και αν δικαιώθηκε ο Αντώνης Σαμαράς με την εθνική του άρνηση στο πρώτο μνημόνιο και με τις πολιτικές προτάσεις τους στο «Ζάππειο» 1 και 2, αφού σήμερα ο κόσμος που συνεχώς φτωχαίνει και απελπίζεται, δεν κάθεται να σκεφτεί και να συγκρίνει αιτίες και φταίχτες, αλλά ένα επώδυνο και αναπάντητο ερώτημα έχει μόνιμα στο μυαλό του και στην ψυχή του.
Εγώ τι φταίω;
Θέλει λοιπόν και προσοχή και σεβασμό η πολιτική προσέγγιση της κοινωνίας σήμερα, με τις κλασσικές ως τώρα συνταγές από άχρηστες ως και επικίνδυνες ακόμη και με τα πολιτικά πρόσωπα να κρίνονται σε ιδιαίτερα αυστηρή πλέον ηθική βάση.
Γιατί το αδιαμφισβήτητο και οργισμένο δίκιο αυτού του λαού, έστω και με την όποια συνενοχή του στην κατάντια του, δεν αφορά αποκλειστικά την οικονομική του κατάσταση μέσα στο τραγικό ντεκόρ της απόγνωσης, των συσσιτίων και των αυτοκτονιών.
Αφορά και την πρόστυχη ατιμωρησία των πρωταγωνιστών του εγκλήματος.
Αφορά και τα απείραχτα ακόμα καταχρηστικά δικαιώματα των…«ταγών» του (που ούτε την τόσο ευαίσθητη αριστερά δεν ενοχλούν…).
Αφορά και την απληστία και τον παθολογικό καριερισμό τους που με θεατρινίστικο ύφος μυξοκλαίει και συμπάσχει τάχατες για να κερδοσκοπεί και να ψηφοθηρεί, αφού στη μεγάλη τους πλειοψηφία νοιάζονται μόνον για το ίδιον όφελος.
Αν λοιπόν σήμερα και όσο ποτέ άλλοτε χρειάζεται να στείλει ο αστικός πολιτικός κόσμος κάποια, έστω και συμβολικά, μηνύματα συμπαράστασης και συγνώμης στον χειμαζόμενο λαό, μήπως και ξαναχτιστεί σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού μεταξύ τους, αλλά και διασωθεί και αναγεννηθεί το πολιτικό σύστημα πριν καταρρεύσει από τις αμαρτίες του, αλλά και από την διαβρωτική επίδραση εισαγγελικού και προπαγανδιστικού-αγκιτατόρικου μονόλογου της…απυρόβλητης αριστεράς, ας αποφασίσει ΤΩΡΑ και πριν τις εκλογές.

1