Παράπλευρες απώλειες;

23:47 15/11/2012 - Πηγή: Olympia

Γράφει η ΣΟΦΗ

Ήταν ο κυρ Γιάννης που έκλεισε την επιχείρησή του, πνιγμένος στα χρέη, χωρίς οποιοδήποτε έστω και πενιχρό εισόδημα για να θρέψει την οικογένειά του.. και δεν άντεξε την απελπισία, την αδιαφορία…

Ήταν ο Μάριος , πατέρας 2 παιδιών που έμεινε άνεργος για 1,5 χρόνο, ξεπούλησε ότι είχε και δεν είχε για να κρατηθεί ζωντανός και να προσφέρει στην οικογένειά του και λύγισε ένα πρωινό..

Ήταν η Ιωάννα, 40 ετών, άνεργη για 2 χρόνια, χωρίς κανένα στήριγμα, που ζούσε χωρίς νερό και ρεύμα σε ένα άθλιο υπόγειο επί 1 χρόνο.. ώσπου το έχασε κι αυτό και παραδόθηκε στον αιώνιο ύπνο

στην κοινή θέα μιας πλατείας..

Ήταν…

Ήταν…  (Τα ονόματα και οι ιστορίες είναι ενδεικτικά και φανταστικά..)

3,000 αυτοκτονίες… 3,000 κραυγές απόγνωσης που έσβησαν… που δεν τις άκουσε κανείς…  απλοί αριθμοί μιας στατιστικής θανάτου.. μιας στατιστικής για τις παράπλευρες απώλειες αυτού του πολέμου…

Οι περισσότεροι από αυτούς έσβησαν μέσα στην απόγνωση, χωρίς καμία ελπίδα, συνήθως μέσα σε ένα διάχυτο αίσθημα ντροπής και απόρριψης…

Θεατής σε αυτό το θέατρο παραλόγου της ανθρώπινης ύπαρξης, αναρωτιέμαι μεγαλοφώνως, ποιανού είναι η ντροπή τελικά…

Ντροπή ενός πολιτικού συστήματος που έκανε τους πολίτες του στατιστικούς αριθμούς.. Ντροπή ενός λαού που επιτρέπει ακόμα σε αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη που κατάντησαν τη χώρα τριτοκοσμική να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, να μολύνουν τον αέρα μας και να έχουν το θράσος να μας κοιτούν στα μάτια.. υποκριτικά φίδια που αλλάζουν δέρμα κατά πώς βολεύει.. και γύρω τους, κάποιοι εμείς, ακόμα πιο υποκριτές, χειροκροτητές, ελπίζοντας στην εύνοια, στην επόμενη μέρα…

Αλλά κυρίως ντροπή για εμάς.. εμένα, εσένα, εμάς.. ντροπή μας που δεν απλώνουμε ένα χέρι βοηθείας σε αυτούς που πραγματικά βρίσκονται στο χείλος της αβύσσου.. κυρίως του ψυχολογικού.. γιατί οι εξαθλιωμένοι, οι απελπισμένοι πρωτίστως έχουν ανάγκη την ψυχολογική μας υποστήριξη.. ένα πιάτο φαγητό μπορεί να βρεθεί.. ένα πακέτο μακαρόνια ή ένα κουτί γάλα θα βρεθεί.. πρέπει όμως να βρίσκεται και μια αγκαλιά για να στηρίξει τον απελπισμένο.. να νιώσει ότι δεν είναι μόνος του.. να νιώσει ότι είναι μέρος μια κοινωνίας που βιώνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ακριβώς την ίδια ανέχεια, επιβιώνει δύσκολα, μετράει τα ψιλά για να πάρει μια φρατζόλα ψωμί..

Συνάντησα την κα. Μαρία στη λαϊκή αγορά.. είχε πάει κι αυτή αργά, για να έχουν πέσει οι τιμές.. τη ρώτησα πως είναι, πως περνάει.. μου είπε: «παιδί μου όλα είναι δύσκολα.. με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα, αλλά, όπως όλοι.. κι ότι γίνει, με όλο τον κόσμο κι εμείς.. θα θυμηθούμε να φτιάχνουμε ψωμί και τηγανίτες με ζάχαρι».

Ντροπή μας γιατί χάνονται ζωές για 1 κιλό αλεύρι, νερό, λίγη μαγιά και λίγο λαδάκι για 2 φρατζόλες ψωμί… Ντροπή μας γιατί τον βλέπουμε ότι πεινάει καθισμένος εκεί στο παγκάκι, αλλά αποστρέφουμε το βλέμμα.. (Μήπως είναι ξένος; Μήπως μας γίνει κολλιτσίδα; Πώς να τον βάλω στο σπίτι μου; Κι αν με κλέψει;)… ηλίθιες δικαιολογίες για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας.. πήγαινε