Περιμένοντας το Ξένο Χρήμα

03:22 26/10/2012 - Πηγή: Olympia

Του Ηλία Καραβόλια,

Εννοείται ότι πολλοί πλέον ξέρουμε τις βασικές αιτίες στο συγκεκριμένο θέμα, περί μή έλευσης επενδύσεων απο το εξωτερικό : το ρίσκο της χώρας, οι πιθανότητες πτώχευσης, η γραφειοκρατία, η υψηλή φορολογία, οι κλειστές μας αγορές, η πολιτική αστάθεια, η αριστερή παράνοια, οι εκβιασμοί των συντεχνιακών συνδιακαλιστών, η διαφθορά, η προσοδοθηρία κτλ.Ουδείς αρνείται αυτά τα δεδομένα. Αλλά δεν είναι τα μοναδικά αίτια που φθάσαμε ως εδώ. Θα πρέπει ψύχραιμα να δούμε κάποτε κατάματα

και παράγοντες οι οποίοι ακόμα και πρό της κρίσης, έπαιζαν καταλυτικό ρόλο στην απώθηση ξένων κεφαλαίων.
Το ότι υπάρχει ένα βαθύ πλέγμα κρατικοδίαιτων και κομματικά διορισμένων, παρασιτικών συντεχνιακών συμφερόντων, που υπό τον ψευδομανδύα του συνδικαλισμού άλωσαν το Δημόσιο εις βάρος της εθνικής οικονομίας και του ιδιωτικού τομέα, δεν αμφισβητείται.Το κόστος του είναι υψηλό, μόνιμο και διαχρονικά αυξανόμενο. Είναι μετρήσιμο κόστος που αντιμετωπίζεται μόνο όταν υπάρχει κοινωνική και πολιτική βούληση. Δεν θα αναφερθώ σε αυτό το πλέγμα συμφερόντων διότι το ξέρουν, το βλέπουν και το κατονομάζουν οι πάντες. Θεωρώ ότι είναι πηγή πολλών δεινών για την κατάντια μας. Αλλά δεν είναι η μοναδική πηγή του κακού. Οι αιτίες είναι σύνθετες, ποτέ μία και μοναδική, όταν ζούμε σε μια εποχή με συνδυασμό δημοσιονομικής, τραπεζικής και εμπορικής κρίσης. Ειδικά όταν αυτή έχει σαν βάση της την κρίση υπερσυσσώρευσης διεθνώς, που πολλοί αρνούνται να αποδεχθούν μόνο και μόνο για ιδεολογικούς ή δογματικούς λόγους( επειδή δεν τους αρέσει σε όλα ο Keynes και ο Marx, οπότε συμπεραίνουν ότι ούτε και σε αυτό το κομμάτι της θεωρίας τους θα ήταν σωστοί…)
Υπάρχουν δύο ισχυρές συντεχνίες στον τόπο μας που δεν ‘οργανώθηκαν’ ποτέ, δεν είχαν ποτέ ‘ κοινή γραμμή΄ και φυσικά δεν καταγγέλονται εύκολα παραμένοντας στο απυρόβλητο απο ΜΜΕ και αναλυτές, παντός είδους, Εδώ και πολλά χρόνια μάλιστα η μία εξ αυτών δεν ‘σηκώνει’ το μεγάλο βάρος,το μεγάλο αντίτιμο που σαν κοινωνία καταβάλλουμε για τα αναγκαία δανεικά. Αναφέρομαι στην ισχυρή ‘συντεχνία’ ορισμένων μεγαλομετόχων σε τράπεζες, ΜΜΕ, κατασκευαστικές, εφοπλιστικές και βιομηχανικές δραστηριότητες, στις οικογένειες και στην ελίτ που δεν ‘άλλαξε’, παρά το ταρακούνημα της κοινωνικής πυραμίδας .”Δεν τα βάζει κανείς με το σύστημα των ισχυρών ,δεν το ανατρέπει….”, λέει ένας τίμιος επιχειρηματίας με τον οποίο συχνά συζητώ. Αποφεύγει φυσικά να μου ορίσει το ‘σύστημα’, τις δομές του, την άρχουσα τάξη, τις οικογένειες, την ελίτ. Όποιοι στην προσπάθεια τους να φέρουν ξένους να επενδύσουν στην χώρα έχουν τρακάρει σε αυτόν τον ισχυρό τοίχο της ‘ελεγχόμενης πίτας’, ξέρει καλά τί εννοώ. Καθ υπόδειξην υπουργών και ισχυρών πολιτικών, πολλές φορές το ξένο χρήμα πρέπει να χτυπήσει συγκεκριμένα ελληνικά κουδούνια, για να συνεταιριστεί, για να βρεί τον ντόπιο προστάτη του….
Αλλά για να είμαστε δίκαιοι υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που φαίνεται ότι συχνά στρεβλώνει την οικονομική πραγματικότητα :η μονίμως αόρατη ‘συντεχνία’ των μεσαζόντων, των συμ