Ποδηγετούμενο από την τραπεζοκρατία το πολιτικό σύστημα!

18:27 5/8/2012 - Πηγή: Olympia

«Παράλογη και επικίνδυνη η απόφαση της συγκυβέρνησης, να προωθήσει μέτρα ύψους 11,5 δισεκ.»

Γράφει ο Αιας

«Η συνέχιση της ίδιας μνημονιακής πολιτικής δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνέχιση ενός μεγάλου σκανδάλου υπεξαίρεσης πόρων προς όφελος ενός χρηματοπιστωτικού τομέα, που έχει καταστεί ανεξέλεγκτος, με κύρια ευθύνη των ίδιων των πολιτικών ηγεσιών», τονίζει σε άρθρο της στην «Αυγή της Κυριακής», η πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας, Λούκα Κατσέλη, χαρακτηρίζοντας «παράλογη και επικίνδυνη την απόφαση της Ελληνικής Κυβέρνησης και των αρχηγών των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης, να

προωθήσουν δημοσιονομικά μέτρα
ύψους 11,5 δισεκ. ευρό, παρότι όλοι προεξοφλούν ότι τα μέτρα αυτά θα βαθύνουν ακόμα περισσότερο την ύφεση και θα καταστήσουν την εξυπηρέτηση του χρέους δυσχερέστερη».

Η Λούκα Κατσέλη, αναφερόμενη στο Σισύφειο Δράμα της Ευρωζώνης και της Ελλάδας υποστηρίζει ότι, «η αδιέξοδη πολιτική λιτότητας, που επιβάλλεται στις χώρες του Νότου, είχε και έχει σκοπιμότητα: Νομιμοποιεί πολιτικά την υπεξαίρεση και αναδιανομή πόρων από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους προς τον χρηματοπιστωτικό τομέα και τις μεγάλες Ευρωπαϊκές Τράπεζες, οι οποίες, κάτω από άλλες συνθήκες, έπρεπε να υποστούν τεράστιες ζημιές για τις επισφαλείς τοποθετήσεις και πρακτικές παρελθόντων ετών. Το πολιτικό σύστημα, ποδηγετούμενο από την τραπεζοκρατία, λειτούργησε, ως δίαυλος αυτής της αναδιανομής».

Η διάγνωση αυτή -σημειώνει η κ. Κατσέλη-οδηγεί «στην ανάγκη αντιστροφής της λογικής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας. Πρώτα, πρέπει να συζητηθεί η βιωσιμότητα του χρέους στη βάση αναθεωρημένων και ρεαλιστικών εκτιμήσεων για την ύφεση και μόνο τότε να συζητηθεί το περιεχόμενο, το ύψος και ο χρόνος προσαρμογής των δημοσιονομικών μέτρων. Από αυτό το νέο διαπραγματευτικό πλαίσιο θα προκύψει νομοτελειακά η ανάγκη πρόσθετης αναδιάρθρωσης του χρέους, αλλαγής του μείγματος της οικονομικής πολιτικής και δίκαιου επιμερισμού των βαρών».

Το πρόβλημα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας , της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας είναι κοινό -υποστηρίζει- και αφορά στη διαχείριση υπερβολικού και επαχθούς χρέους που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί κάτω από τις σημερινές συνθήκες.

«Η διαφορά μεταξύ των χωρών έγκειται στην πηγή του χρέους: δημόσιο για την Ελλάδα, ιδιωτικό για τις άλλες χώρες. Ανεξαρτήτως πηγής, μόνη αποτελεσματική λύση αποτελεί η αναδιάρθρωση του σωρευμένου χρέους και η αποκατάσταση ρυθμών ανάπτυξης τέτοιων που να επιτρέπουν την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του. Ιστορικά αυτό έχει επιτευχθεί είτε με συνολική διαγραφή, ρύθμιση, κούρεμα, αγορά χρέους στη δευτερογενή αγορά ή/και μετατροπή του σε μετοχές σε συνδυασμό με πολιτικές επανεκκίνησης της οικονομικής δραστηριότητας και τροφοδότησης της αναπτυξιακής διαδικασίας.

Οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρωζώνης κάτω από την σιδηρά Γερμανική γροθιά κάνουν ακριβώς το αντίθετο: επιδεικνύουν εγκληματική καθυστέρηση και αδράνεια στη λήψη μέτρων αναδιάρθρωσης του χρέους, ενώ με τις πολιτικές βίαιης λιτότητας βαθ