Ποιος είμαι, Θεέ μου;

20:07 9/2/2012 - Πηγή: Olympia

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ
Ο Γιώργος, είναι ένας μέσος Έλληνας μισθωτός, ετών 40, που δύσκολα πλέον τα φέρνει βόλτα. Όμως, το πρόβλημα του Γιώργου δεν είναι μόνο οικονομικό. Ο Γιώργος έχει πρόβλημα τελευταία, κυρίως με την ταυτότητα του. Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα, ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζε εκείνος. Όταν όλα κυλούσαν μέσα στη ρουτίνα μιας ευημερούσας καθημερινότητας, ο Γιώργος νόμιζε ότι ήταν ένας «συγκλίνων Ευρωπαίος». Έτσι του είχαν πει και ο Γιώργος το πίστεψε.

Τώρα, όμως, τα σκληρά μέτρα του Μνημονίου, διέλυσαν

έξαφνα τις αυταπάτες και τις ψυχολογικές δικλείδες ασφαλείας. Απόμεινε γυμνός στην ψυχή, όσο άδεια μοιάζει να είναι τώρα και η τσέπη του. Βουλιαγμένος στον καναπέ, σχεδόν ρουφηγμένος από την θλίψη του, συνειδητοποιεί για πρώτη φορά τον ανίερο δεσμό της ψυχής του με τις αυξομειώσεις του Χρηματιστηρίου. Θυμάται, ότι όσο ανέβαιναν οι ονομαστικές αξίες αναγάλλιαζε η ψυχή του. Τώρα που οι αξίες και ο μισθός του πήραν την κατηφόρα, η ψυχή του γκρεμίστηκε στα τάρταρα. Τι θα μπορούσε άραγε να την συγκρατήσει, αφού όλα τα «φώτα» της τα είχε συσκοτίσει; Το 4Χ4 είναι σταθμευμένο από κάτω, αλλά δεν έχει πολλή βενζίνη για να το κινήσει. Τα βασικά δρομολόγια. Η ψυχή του ασφυκτιά, αλλά δεν έχει τη δύναμη να την αναστήσει.

Έτσι, ο Γιώργος, διαβαίνοντας πια το κατώφλι της φτώχιας και πίνοντας γουλιά-γουλιά το πικρό ποτήρι της κατάθλιψης, άρχισε επιτέλους να θυμάται τον παλιό εαυτό του και να φιλοσοφεί. Πάντα η δυσκολία ωθεί προς την φιλοσοφία. Η γύμνια της τρέμουσας από το κρύο ψυχής, που έχασε πια την ζεστασιά της απατηλής οικονομικής ασφάλειας, τον έκανε να σκεφτεί, πως χρόνια τώρα είχε πάψει να συλλογιέται. Ένιωσε, εν τούτοις, πως τούτη η δυστυχία, άρχισε να δίνει ένα νέο βάθος στη σκέψη του. Ένα βάθος, που είχε στερήσει η ευμάρεια της επίπλαστης πραγματικότητας. Θυμήθηκε το χωριό του, το παλιό του σαραβαλάκι, κάποια άλλα χρόνια γεμάτα φως και χαρά με φίλους και αγαπημένους. Πολύ παλιά, τότε που όλα ήταν μεν φτωχικά, αλλά όπως λέει και το τραγούδι ευτυχισμένα. Κατάλαβε πως η χαρά δεν εξαρτάται από τον πλούτο, αλλά από το απόθεμα της ψυχής. Μια αναλαμπή ελπίδας φώτισε την εκπληκτική σκέψη, ότι μπορεί μεν να γίνει φτωχός αλλά τούτο δε σημαίνει, ότι πρέπει να γίνει σκλάβος της φτώχιας. Θυμήθηκε εκείνον τον ποιητή που έγραφε, πως:

«Φτωχός δεν είναι αυτός που δεν έχει πολλά.

Αληθινά φτωχός, είναι μόνο αυτός που φοβάται την φτώχια του».

Από εκείνη την εποχή έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ήρθε έπειτα το Ευρώ μαζί με τις φρούδες υποσχέσεις του ευδαιμονισμού. Έλαμψε το χρυσό περιτύλιγμα του ευρωπαϊκού «θαύματος» και τον θάμπωσε, αλλά μαζί του χάθηκε και η ουσία του περιεχόμενου. Θόλωσε η ελληνική ψυχή του. Ήπιε πολύ ουίσκυ και μέθυσε.

Κάπως έτσι ο Γιώργος, μουδιασμένος από τις δυσμενείς εξελίξεις, κράτησε την ψυχή του μέσα στη χούφτα και την φύσηξε για να την ζεστάνει. Έφερε στο νου του τα προηγούμενα χρόνια. Έφτασε μέχρι την παιδική του ηλικία. Δάκρυσε από τη νοσταλγία, σημάδι πως η ετοιμοθάνατη ψυχή του ζούσ