ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ και εθνικά θέματα: Το μηδίζει ν εστί φιλοσοφείν;

01:16 15/6/2012 - Πηγή: Olympia

του Σταύρου Καλεντερίδη*
Από τις 17 Μαΐου 2012 η κ. Μαρία Ρεπούση είναι μέλος της Βουλής των Ελλήνων.
Στις 19 Μαΐου 2012, ύστερα από κάλεσμα του Προέδρου του Ελληνικού Κοινοβουλίου για την τήρηση ενός λεπτού σιγής εις μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντίων, η κ. Ρεπούση αποχώρησε από την Αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής.

Η συμπεριφορά αυτή βέβαια της κ. Ρεπούση δεν είναι ούτε ανεξήγητη ούτε και θα έπρεπε να εκπλήσσει, μιας και αποτελεί κομμάτι του ανθελληνικού ρεσιτάλ που η ιστορικός μας προσφέρει από την εποχή του περίφημου βιβλίου ιστορίας της, της ΣΤ’ Δημοτικού, το οποίο χαρακτήριζε την κατάσταση στο λιμάνι της Σμύρνης, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922, ως συνωστισμό.
Το 1994 η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε ουσιαστικά τη γενοκτονία των Ποντίων, ανακηρύσσοντας ομόφωνα τη 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Η κ. Ρεπούση, ως μέλος της Βουλής των Ελλήνων πλέον, οφείλει όχι μόνο να σέβεται τις αποφάσεις και τα νομοθετήματα του σώματος στο οποίο ανήκει -κάτι το οποίο οφείλει και ο κάθε πολίτης άλλωστε- αλλά υποχρεούται επιπλέον να δρα για την τήρηση των αποφάσεων της Βουλής και ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας.

Όπως ήταν εύλογο, οι αντιδράσεις κυρίως στα social media ήταν άμεσες και καυστικές. Ο κάθε εχέφρων Έλληνας πολίτης μπορεί να αναγνωρίσει ότι οι κινήσεις της βουλευτού μας ανήκουν στη σφαίρα τακτικής της εθνικής μειοδοσίας.
Αυτό όμως που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό είναι η φιλοσοφία και το διττό σκεπτικό πίσω από αυτές τις ξεκάθαρα στοχευμένες πολιτικές πράξεις.
Η κ. Ρεπούση αποφάσισε να αποχωρήσει από την Αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής τη δεδομένη στιγμή, έχοντας πλήρη επίγνωση της δημοσιοποίησης της πράξης της και των πολιτικών προεκτάσεων του όλου ζητήματος. Και το έκανε αυτό καθαρά για τα πολιτικά οφέλη στα οποία αποσκοπεί η ίδια, και το κόμμα της, η Δημοκρατική Αριστερά. Στο σημείο αυτό, αξίζει να θυμηθούμε τον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχεται ο κ. Κουβέλης και το κόμμα το οποίο δημιούργησε τον Ιούνιο του 2010. Η Δημοκρατική Αριστερά, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, διατηρούν εκλογικές βάσεις οι οποίες είναι ξεκάθαρα ανθελληνικές. Πριν το δεύτερο μνημόνιο, οι βάσεις αυτές ήταν η μοναδική πολιτική στήριξη των εν λόγω κομμάτων από την κοινωνία (με εξαίρεση τους κατά καιρούς απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ.). Οι ανθελληνικές αυτές δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν ως ανενεργά κελιά εχθρών της Ελλάδας, τα οποία η κ. Ρεπούση αφύπνισε και ενεργοποίησε πολιτικά στέλνοντάς τους το ανθελληνικό της μήνυμα και κλείνοντάς τους ουσιαστικά το μάτι για τις κάλπες. Είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται για μία μονομερή πρωτοβουλία, αλλά για μία κομματική απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς, που βρήκε στο πρόσωπο της κ. Ρεπούση τον απόλυτο εκφραστή της επίκλησης των αλλότριων δυνάμεων.
Ταυτόχρονα, η ίδια προέβη σε δηλώσεις για να περιορίσει τη ζημιά στη νέα πλέον και διευρυμένη πολιτική βάση της Δημοκρατικής