ΤΟ ΦΡΑΓΚΟΚΑΣΤΕΛΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

22:45 24/10/2011 - Πηγή: Olympia

 Αποστολή ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

Φωτογραφική επιμέλεια Althea-Loccturno
Επιμέλεια θέματος ΧΡΟΝΟΣΤο Φραγκοκάστελο ή CASTEL FRANCO -όπως το αποκαλούσαν οι Ενετοί – βρίσκεται στην Επαρχία Σφακίων κοντά στα χωριά Πατσιανό και Καψοδάσος Μια περιοχή άγριας ομορφιάς με απόκρημνες βουνοπλαγιές , στενά φαράγια , υψώματα με χαμηλούς θάμνους και με τον καλό θεούλη να μην παραλείπει όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας να ρίξει όσο πιό πολύ πέτρα μπορούσε. Μόνο που στην συγκεκριμμένη περιοχή φρόντισε να ρίξει τα πιό μεγάλα αγκωνάρια
Το

Καστέλι όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι είναι ακουμπισμένο στην άκρη μιας αμμουδερής παραλίας, στην θάλασσα του Λυβικού ανατολικά της Χώρας Σφακίων, σε μια πεδιάδα με χαμηλή βλάστηση , που θυμίζει κάτι απο αφρικάνικο τοπίο .
Ο κάμπος αυτός φαίνεται να αποτέλεσε τόπο συγκέντρωσης της κοινωνικής ζωής των Σφακιανών με εκκλησίες – του Αη Νικήτα και της Αγιάς Πελαγιάς- και μοναστήρια – του Αγίου Χαραλάμπους- που βρίσκονται κοντα στο κάστρο και με θρύλους και μαντινάδες όπως οι παρακάτω να το επιβεβαιώνουν.

 

Θέλεις να δεις και να χαρείς όμορφα παλικάρια
κι δυνατά και τρομερά ως είναι τα λιοντάρια;
Αμε στο Φραγκοκάστελλο, να΄ναι τα΄Αγιού Νικήτα,
να πιστευτείς όσ΄άκουσες κι από πολλούς εγροίκας.
Τότες συντρέχου τα χωριά, τά πάνω και τα κάτω,
να δείξου την ευλάβεια και τέχνη των αρμάτω
κάνου γυμνάσματα φριχτά, π’ άνθρωπος τα τρομάσσει,
κι οι τρίχες του σηκώνονται κι ο νους του παραλλάσσει.
Ούλοι τση Κρήτης οι αϊτοί έρχονται για να ιδούσι
τσι ξακουσμένους Σφακιανούς, μαζί ν’ αγωνιστούσι

Μεγάλο και ξακουστό το πανηγύρι σ’ ολόκληρη την επαρχία… Και το βραβείο ήταν ξεχωριστή τιμή για όποιον το ‘παιρνε… Η προσωπική αξία και η παλικαριά βρισκόταν πάντα σε μεγάλη υπόληψη.
Μια φορά όμως σε κάποια απονομή επάθλων γίνηκε παρεξήγηση ανάμεσα στα «πέρα χωριά» και στα «πόδε» κι οι ιερείς, για να μη χειροτερέψει το κακό, κανόνισαν να παίρνουν μέρος στον εορτασμό τη μια χρονιά οι κάτοικοι των «πέρα χωριών και την άλλη των «πόδε».
Πέρασαν κάμποσα χρόνια κι ύστερα, ίσως από λάθος, ίσως και σκόπιμα, οι ιερείς κάλεσαν ταυτόχρονα όλους τους κατοίκους.
Μόλις ανταμώθηκαν στην εκκλησιά του Αγίου, ζωντάνεψαν οι παλιές έχθρες και χωρίς να λογαριάσουν, την ιερότητα του χώρου, 40 παλικάρια, λέει, (20 από κάθε μεριά) τράβηξαν τις πιστόλες τους κι αλληλοπυροβολήθηκαν. Όμως κανένα όπλο δεν πυροδότησε… Όλα έπαθαν αφλογιστία!
Μπήκαν στη μέση οι γεροντότεροι και κατάφεραν να τους συμφιλιώσουν. Τα μίση παραμερίστηκαν κι αποφάσισαν να γιορτάσουν όπως παλιά. Διασκέδασαν όλοι μαζί και στη συνέχεια οι 40 νέοι πήραν μέρος στο σημάδι. Πυροβόλησαν με τα ίδια όπλα ,και με τα ίδια φυσέκια. Κανένα «δεν έσφαλε»!..

Μια άλλη φορά ένας βοσκός έταξε στον Αγιο να του χαρίσει ένα συγκεκριμένο νεογέννητο τράγο. Μα καθώς περνούσαν οι μήνες κι ο τράγος γινόταν ένα μεγαλόπρεπο ζώο, ο βοσκός λυπήθηκε να τον σφάξει και πήρε στη θέση του έναν άλλο «αχαμνότερο», κατά την τοπική έκφραση, και τον πήγε στο πανηγύρ