Stepping στα κλισέ: Όταν η μόδα μπορεί μπορεί να γίνει επαναστατική πράξη

15:09 1/10/2013 - Πηγή: Queen.gr

Η Χρύσα Οικονομοπούλου, δημοσιογράφος και δημιουργός του Fashionism.gr, γράφει τις σκέψεις της για το ανατρεπτικό show του Rick Owens στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισίου, που ξεσήκωσε ποικίλες αντιδράσεις.

Ότι θα έφτανε μια εποχή θα μπορούσαμε όλες να είμαστε fashion bloggers μπορούσες να το περιμένεις, γιατί σιγά το δύσκολο – το επόμενο βήμα είναι να μπορούμε να είμαστε όλες μοντέλα πασαρέλας, και όχι επειδή το αποφασίσαμε μια ωραία πρωία οι ίδιες , αλλά επειδή ένας

insider, γνώστης της μόδας το επέβαλε με αποφασιστικότητα. Όμως η γυναίκα εκείνη που αποκαλούσε την άλλη γυναίκα "κοκαλιάρα" και "ανορεξικιά" (δηλαδή άρρωστη) σε φόρουμς χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά, ζητώντας ένα πρότυπο πιο προσαρμοσμένο (και προερχόμενο από) στον ρεαλισμό και ανεξάρτητο από τα πρότυπα της αστικής (ή μεγαλοαστικής) ομορφιάς, δεν είναι ούτε τώρα ευχαριστημένη. Ψάχνοντας από δω και από κει, αναζητώντας βασικά κριτικές για την επίδειξη του Rick Owens για να μπορέσω με φιλαρέσκεια (και ανασφάλεια) να ταυτίσω με τη δική μου, είδα λίγες σκόρπιες δόσεις από τα ίδια: "τι έχουν αυτές" "γιατί είναι έτσι τα κοριτσάκια" "το τρώνε το φαΐ τους", "το έκανε για να συζητηθεί" – και είδα και ακόμα μια φορά το νόημα να χάνεται μέσα στις πτυχές σάρκας που κάποιοι και κάποιες θεωρούν περιττή.

Για να το πάρουμε από την αρχή, ο Rick Owens έστειλε φέτος στην πασαρέλα κορίτσια πιο γεμάτα, κορίτσια χοντρά και κορίτσια κανονικά – επέλεξε να μη χρησιμοποιήσει μοντέλα, και προτίμησε τις μαύρες γυναίκες που χόρεψαν σε ρυθμούς κρουστών, με χορογραφίες που έλκουν την καταγωγή τους από στρατιωτικές ασκήσεις, αφρικανικούς χορούς και έθιμα αφροαμερικανικών αδερφοτήτων στα κολλέγια – είναι δηλαδή, και μόνο λόγω προέλευσης, μια μεταφορά για την ισχύ και τη δύναμη της γυναικείας φύσης (και μάλιστα τη δύναμη γυναικών που έχουν υπάρξει μαχητικές λόγω κοινωνικών και φυλετικών ρόλων).

Αν έχει καμιά σημασία, που δεν έχει, δεν είναι και πολύ του γούστου μου τα ρούχα του Owens. Όμως είναι απολύτως του γούστου μου οι στιγμές που η μόδα με πείθει ότι μπορεί να είναι και κάτι παραπάνω από ρούχα, να είναι ας πούμε μια πολιτική δήλωση, ή, για να μην είμαι βαρύγδουπη, να φέρει μια άλλη πρόταση που μπορεί να κάνει τη διαφορά στον τρόπο που σκέφτονται δυο τρεις άνθρωποι. Γιατί δεν της το'χω, της μόδας, να είναι τόσο (όσο μπορεί ε, δεν της αναγνωρίζω και καμιά τεράστια δικαιοδοσία) παρεμβατική στα "σοβαρά" τεκταινόμενα: είμαι από τους δύσπιστους, εκείνους που τη θεωρούν παιχνίδι ματαιοδοξίας, όπως έχω πει από το Fashionism.gr πάρα πολλές φορές. Και επειδή σπανίως κάνει κάτι για να με διαψεύσει, τις εκτιμώ αυτές τις στιγμές.

Όπως λοιπόν μικρή σημασία έχει αν σου (μου) αρέσουν τα ρούχα, άλλο τόσο μικρή σημασία έχει και αν σου αρέσουν ή όχι τα μοντέλα. Κανείς δεν διαφωνεί πως τα κομμάτια δείχνουν πιο εντυπωσιακά σε σωματότυπους άλλους. Στα κορίτσια των διαφημίσεων, των editorials, σε αυτά που κάνουν διπλάσιες δρασκελιές από εμένα περπατώντας στον δρόμο λόγω ύψους και ποδιών, και ισορροπούν το βαρύ book τους κάτω από τη μασχάλη, τα μίνι θα έδειχναν πιο ελκυστικά. Αλλά, σε μια εποχή περίεργη, με τη γυναίκα να καλείται να υπερπηδήσει εμπόδια που θεωρητικά έχουν παραμεριστεί χρόνια πριν και να αντιμετωπίσει θέματα από καιρό "λυμένα", η μεγαλόπρεπη παρουσία, έστω και για 11κάτι λεπτά, ενός προτύπου ομορφιάς εναλλακτικού, εις βάρος του αντίστοιχου δυτικού "κατεστημένου", ο θριαμβευτικός εορτασμός της σωματικής διαφορετικότητας, κάνει το εγχείρημα από αξιοσημείωτο ως πολύτιμο. Και ας το έκανε για να συζητηθεί ο Owens – τουλάχιστον το έκανε. Και αν μερικές τις βρίσκεις άσχημες, χοντρές και άχαρες που δικαίωμά σου (για εμένα καμιά από τις λέξεις αυτές δεν είναι παραπάνω φορτισμένες από το σημαινόμενό τους), άστο να πέσει κάτω, για μια φορά. Την εποχή που κάθε είδους δικαιώματα καταπατώνται καθημερινά, η ευαισθησία, ακόμα και η πολιτική ορθότητα κάποιες φορές (στην οποία δεν είμαι και ταγμένη, όπως ξέρεις), είναι επαναστατικές πράξεις.

*To πρωτότυπο άρθρο από εδώ.