'Ανθρωπος κρεμάει άνθρωπο κι όμως κάποιοι χαίρονται

10:26 25/1/2013 - Πηγή: Queen.gr

Το κτήνος που κρύβουμε μέσα μας.

Ο 20χρονος Αλιρέζα και ο 23χρονος κολλητός του φίλος Μοχάμαντ ήταν δύο νέα παιδιά από την Τεχεράνη και με την απερισκεψία, τη ανοησία και την αυθάδεια της ηλικίας έκαναν ένα τραγικό λάθος. Το Δεκέμβριο που πέρασε, μαζί με άλλους δύο φίλους τους, λήστεψαν έναν άνθρωπο και ανέβασαν το βιντεάκι με τη στιγμή της επίθεσης στο youtube. Οι αρχές το είδαν, τους ανακάλυψαν και με συνοπτικές διαδικασίες δίκασαν τους δύο σε δεκαετή φυλάκιση

και 74 μαστιγώματα (μια και αποδείχτηκε ότι δεν συμμετείχαν ενεργά) και τον Αλιρέζα με τον Μοχάμαντ σε θάνατο με απαγχονισμό. Δημόσιο απαγχονισμό. Το έγκλημα των νέων ήταν προσβολή στο Ισλάμ, στον Θεό και το κράτος. Τιμωρία που ξεπλένει μόνο η κρεμάλα.
Λίγο πριν τους κρεμάσουν ο πιο πιτσιρίκος, ο Αλιρέζα, έγειρε στο ώμο ενός από τους εκτελεστές και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ο μικρός φοβήθηκε, μετάνιωσε για την ανοησία του, προφανώς ζητούσε από τον θεό του να τον συγχωρέσει (γιατί εξ' αιτίας του πέθαινε), αλλά μερικές φορές δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες.

Η είδηση, για όσους κοιτούν τη ξένη ειδησεογραφία αν και σκληρή δεν είναι ασυνήθιστη. Στο Ιράν, η Σαρία (νόμος του Ισλάμ) είναι συγκεκριμένη και αμείλικτη. Έχουμε δει 17χρονα παιδιά να απαγχονίζονται μόνο και μόνο επειδή είχαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Η είδηση ήταν σκληρή, η εικόνα του μικρού που έβαλε τα κλάματα επειδή δεν ήθελε να πεθάνει ήταν σοκαριστική, εκείνο όμως που ήταν πιο σοκαριστικό απ όλα, ακόμη και από τον ίδιο τον άδικο θάνατο, ήταν τα σχόλια που διάβασα σε ένα site που δημοσίευσε την είδηση.

Ανάμεσα σε δεκάδες αγανακτισμένα σχόλια υπήρχαν και πολλά, μα πάρα πολλά που έβγαζαν ό,τι πιο σκοτεινό και μαύρο κρύβει η ανθρώπινη ψυχή. "Μπράβο καλά τους έκαναν", "έτσι θέλουν οι κλέφτες οι δολοφόνοι και οι βιαστές " (βεβαία οι συγκεκριμένοι ούτε δολοφόνησαν, ούτε βίασαν), "Mόνο έτσι θα σταματήσει το έγκλημα στην Ελλάδα και θα κοιμάται ο καθένας ήσυχος και θα αφήνει την πόρτα του ξεκλείδωτη" (στο Ιράν που εφαρμόζεται με ζήλο ο απαγχονισμός δεν σταμάτησαν τα εγκλήματα, άρα η σκληρή τιμωρία προφανώς δεν αρκεί), "Να μην έκλεβαν να μην τους σκότωναν" και άλλα. Τα "καλά να πάθουν" και "εμείς να τα βλέπουμε εδώ στην Ελλάδα" πήγαιναν σύννεφο. Και δεν ήταν απλά μια απρόσωπη είδηση. Είχε τις φωτογραφίες των θυμάτων, του μικρού που έκλαιγε, το πτώμα του κρεμασμένου.

Αδυνατώ να πιστέψω ότι μπορεί κάποιοι, να είναι τόσο κτήνη μπροστά στον θάνατο δύο παιδιών, ακόμη και αν έκαναν μια αναίμακτη ληστεία. Δεν θέλω να πιστέψω ότι χάσαμε τη συμπόνια μας σαν άνθρωποι και σαν λαός. Η ανθρωπιά είναι η βάση της ανθρώπινης ύπαρξης, ούτε ο νόμος, ούτε η τιμωρία, ούτε η θρησκευτική συνείδηση δεν μπορούν να ξεπεράσουν την ανθρωπιά. Αν την χάσουμε δεν είμαστε καλύτεροι από κάτι τέρατα. Όποιος χαίρεται με τέτοια ευκολία στο θάνατο του άλλου, όποιος βάζει το αίσθημα τιμωρίας εκεί όπου έπρεπε να βάλει έναν ωκεανό θλίψης, πιστεύω ότι είναι ικανός να χώσει μαχαίρι στο στήθος κάποιου.

Έτσι πιστεύω εγώ, γιατί δεν καταλαβαίνω πώς χωράει τόση κακία σε μια απάνθρωπη σκηνή, πώς μπορεί να επιβραβεύουμε άνθρωπο που κρεμάει έναν άλλο άνθρωπο. Το ξέρω ότι ο νόμος είναι νόμος, πώς έτσι διατηρείται η τάξη αλλά, όπως έλεγε και ο Ελύτης, «Όταν ακούς "τάξη", ανθρωπινό κρέας μυρίζει» και είναι εύκολο να μιλάμε για ξένη τιμωρία.
Ήμασταν πάντοτε θυμωμένοι ή αυτή η κρίση έβγαλε ότι σκοτάδια κρύβαμε βαθιά μέσα μας; Ρατσισμό, θυμό, πόνο και τιμωρία για τους άλλους, γιατί όταν χοροπηδάς πάνω στον τάφο του άλλου δεν είσαι λιγότερο δολοφόνος.

Υ.Γ Υπάρχει μια συγκλονιστική ταινία που αν την βρείτε δεν πρέπει να την χάσετε. Ο σκηνοθέτης Κριστόφ Κισλόφσκι είχε κάνει για την πολωνική τηλεόραση 10 μικρές ταινίες, βασισμένες στις βιβλικές 10 εντολές, με τίτλο "Δεκάλογος". Στη μια από αυτές τις ταινίες, με τίτλο "Μικρή ιστορία για ένα φόνο" (Ου φονεύσεις) βλέπουμε με κάθε ωμότητα το φόνο ενός ταξιτζή από ένα νεαρό και στο τέλος βλέπουμε την επίσης απάνθρωπη και ωμή τιμωρία του δολοφόνου. Το συμπέρασμα είναι ότι ο θάνατος είναι αποτρόπαια πράξη, απάνθρωπη, είτε πρόκειται για έγκλημα είτε για τιμωρία, γιατί η τιμωρία είναι εκδίκηση, ιδίως όταν στόχο έχει να βλάψει κι όχι να αποτρέψει ένα έγκλημα.