Δημοσιογραφική επιτυχία της Έλενας Κατρίτση: Συνέντευξη με τον Οικουμενικό Πατριάρχη

22:06 20/1/2012 - Πηγή: Queen.gr

Την Κυριακή στις 16.00 η Έλενα Κατρίτση μέσα από την συχνότητα της ΝΕΤ φιλοξενεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο σε μια συνέντευξη σταθμό και στη δική της δημοσιογραφική καριέρα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, μιλά αποκλειστικά για τη γενέτειρά του, την Ίμβρο. Καταθέτει τις προσωπικές του σκέψεις και μνήμες για «...την πικραμένη Ίμβρο με τα ρημαγμένα χωράφια. ..Την πόλη των ονείρων , που είναι λουσμένη στο φως

της ιστορίας και των παραδόσεων του Γένους μας...». Ζητά από όλους να μην ξεχνούν αυτόν τον τόπο και να τον επισκέπτονται όσο πιο συχνά μπορούν.

«Η Ελλάδα δεν είναι μόνο στα σύνορα που περιορίστηκε. Έχει προσφέρει στο κόσμο τόσα πολλά... κι αυτό είναι το μεγαλείο του ελληνισμού. Ο κόσμος είναι η Ελλάδα!», λέει συγκινημένος ο μπαρμπα Γιώργος και συνεχίζει «...Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να ζεις στον τόπο σου. Γύρισα γιατί δεν άντεχα να βλέπω το νησί μου μόνο στα όνειρά μου... Η κάθε πέτρα, το κάθε δέντρο έχει τη σημασία του .»Κι όσο οι παλιοί ταξιδεύουν με τις αναμνήσεις τους ... νέοι άνθρωποι επιστρέφουν όχι επειδή τους το ζήτησε κάποιος αλλά επειδή δε μπορούν να ζουν μακριά από τη γη των πατέρων τους.... όπως ο Νίκος και ο Τρύφωνας. Η μαγεία που ασκεί το νησί δεν εξαντλείται μόνο στους Έλληνες.. Κάποιοι Τούρκοι που βρέθηκαν λόγω της δουλειάς τους, όπως ο Κεμάλ αποφάσισαν να επιστρέψουν για να συνεχίσουν τη ζωή τους εδώ. Ο Κεμάλ μαθαίνει ελληνικά, όχι γιατί τα χρειάζεται –αφού όλοι οι κάτοικοι μιλούν τουρκικά- αλλά γιατί θέλει να επικοινωνεί με τους Έλληνες στη γλώσσα τους, παίζει ούτι και μαθαίνει να τραγουδάει ελληνικά τραγούδια.

Τις δικές τους προσωπικές ιστορίες μοιράζονται μαζί μας ομογενείς από τη Ν. Αφρική, τη Γερμανία και την Αυστραλία. Χιλιάδες είναι σήμερα οι Ίμβριοι που βρίσκονται διασκορπισμένοι στα σημεία του πλανήτη χωρίς όμως, στιγμή να λησμονούν την πατρίδα τους. Το αφιέρωμα στην Ίμβρο ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, σε έναν τόπο που δε μας ανήκει αλλά που κανείς δε μπορεί να τον βγάλει από την καρδιά μας. Όχι μόνο για τις μνήμες που φέρνει αλλά κυρίως γιατί συνεχίζει να υπάρχει! Κι αυτό χάρη στους ανθρώπους του, που επιμένουν να μην τον εγκαταλείπουν. Αλλά κυρίως χάρη σε αυτούς που επιστρέφουν και με πείσμα χτίζουν τα όνειρά τους πάνω στα ρημαγμένα σπίτια.