Έχουμε σχέση 2 χρόνια, αλλά όταν είμαστε μακριά τον ξεχνάω. Γιατί συμβαίνει αυτό;

13:45 17/3/2014 - Πηγή: Queen.gr

Γεια σας

Χρειάζομαι κάποιον έμπειρο εδώ πέρα να μου πει 5 πράγματα γιατί ή δε ξέρω καθόλου τον εαυτό μου ή εθελοτυφλώ σκόπιμα λόγο φόβου. Ή και τα δυο. Είμαι με κάποιον εδώ και 2 χρόνια. Σε γενικές γραμμές τα πηγαίναμε καλά εκτός από όσες φορές έτυχε να μας χωρίσει η απόσταση. Εκεί είχαμε πρόβλημα ζήλιας και πίεσης λόγω ανασφάλειας από μεριάς του (η ανασφάλεια του μας δημιουργεί αρκετά προβλήματα). Ωστόσο με συζήτηση και ηρεμία τα βρίσκαμε. Γενικά μπορώ να πω ότι όποιο θέμα έχουμε, αφού περάσουμε μερικές μέρες συνεχών τσακωμών και ξενερώματος, τελικά με μια καλή κουβέντα

το λύνουμε.
Τώρα ο φίλος μου είναι στο στρατό εδώ και 3 μήνες περίπου. Κάπου στον ένα μήνα (και πάλι ύστερα από τσακωμούς και ξενερώματα) πήγα να τον δω και τελικά η άμεση επαφή έδιωξε τις αμφιβολίες μου. Γενικά πάντα η άμεση επαφή έλυνε τις αμφιβολίες μου. Προσωρινά όμως γιατί τώρα έχω δυο μήνες να τον δω και νομίζω τον ξεχνάω και να σου πάλι οι αμφιβολίες. Δεν είναι ότι αναζητάω άλλα αγόρια όσο απλά την ελευθερία μου και την άνεση να μη δίνω λογαριασμό σε κανένα για το τί κάνω, πού πάω, με ποιόν και ποιόν κοιτάω. Να προσδιορίσω για μένα ότι γενικά φοβάμαι τη δέσμευση κι όσο βλέπω αυτή τη σχέση να συνεχίζεται ψιλοφρικάρω και πιστεύω ότι ίσως σαν από αντίδραση ψάχνω αφορμές για χωρισμό. Επίσης είναι η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση αλλά φοβάμαι μην είναι κι η μοναδική γιατί δε πιστεύω ότι με τα τωρινά δεδομένα θα ήμουν ευτυχισμένη σε βάθος χρόνου. Θέλουμε ακόμα δουλειά και οι δυο. Κι επιπλέον έστω ότι τελικά ναι θέλω να χωρίσω, το θεωρώ αδικία για τον άλλον να του το πω με ένα μήνυμα και μάλιστα από κει που 'ναι να μη μπορεί να κάνει και τίποτα, ούτε μια συζήτηση της προκοπής. Κι έτσι είπα να πάω να τον βρω να δω πως θα 'μαι από κοντά (πιστεύω θα 'μαι καλά γιατί είμαστε φιλαράκια) και κάνω υπομονή.
Αλλά μήπως τελικά μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται και τελικά χαραμίσω άλλους 6 μήνες; Μήπως νιώθω απλά πολύ κοντά του, σαν έναν φίλο μου, σαν έναν άνθρωπο δικό μου κι όχι σαν ΤΟΝ φίλο μου; Δεν το υποτιμώ καθόλου αυτό το συναίσθημα όμως είμαι μικρή ακόμα (22) και πιστεύω πως δε χτίζεις προσωπικότητα χωρίς εμπειρίες, ψάξιμο, λάθη και πάθη. Και τελικά μήπως παρασκέφτομαι και δεν κάθομαι να το χαρώ ή μήπως κοροϊδεύω και τον άλλον και εμένα;

Αγαπητή φίλη,

Κοίτα να δεις. Συμφωνώ σε αρκετά πράγματα μαζί σου και παράλληλα διαφωνώ σε άλλα τόσα! Γιατί το θέμα είναι από που βλέπεις τα πράγματα - από τη γωνία που είναι ο καθένας.

Ας τα πάρουμε λίγο χαλαρά. Συμφωνώ μαζί σου ότι είσαι ακόμα μικρή, δηλαδή 22. Συμφωνώ ότι οι εμπειρίες είναι ωραίο πράγμα στη ζωή. Συμφωνώ ότι οι σχέσεις θέλουν δουλειά και από τις δύο τις πλευρές.
Ξέρεις όμως που διαφωνώ; Ότι έχεις πάρει τη σχέση σου και την έχεις πάει πολύ μακριά. Χωρίς λόγο. Δηλαδή αντί να την απολαύσεις (τη σχέση σου) και τα θετικά που έχει, εσύ σκέφτεσαι μήπως είναι η μία και μοναδική σχέση της ζωής σου και σε... βάθος χρόνου δεν θα είσαι χαρούμενη! Αλήθεια, ξέρει κανείς μας πως θα είναι τα πράγματα αύριο;
Δεν πρέπει να μπαίνεις σε τέτοιες λογικές και ιδιαίτερα σε αυτή την ηλικία. Αντί να τα δεις τα πράγματα ρομαντικά, τα βλέπεις... λογιστικά! Και, μεταξύ μας τώρα, τα λογιστικά δεν είναι ποτέ ωραία!

Και τώρα πάμε στην ουσία του θέματος. Χώρισε! Ναι, τόσο απλά στο λέω. Και θα σου εξηγήσω και το γιατί...
Αν είσαι σε μια σχέση και είσαι ερωτευμένος/η, τότε δεν τον ξεχνάς τον άλλον επειδή δεν τον βλέπεις. Το αντίθετο: τον σκέφτεσαι συνέχεια και περιμένεις να τον δεις σαν τρελός. Η εικόνα του είναι συνέχεια στο μυαλό σου.
Άρα, απλά δεν είσαι ερωτευμένη μαζί του. Έχεις μια σχέση, γιατί μάλλον είσαι στην ηλικία που ΠΡΕΠΕΙ να έχεις σχέση, αλλά μέχρι εκεί. Δεν νιώθεις. Και αυτό είναι ένας βασικός λόγος για να χωρίσεις.
Όχι, μην φρικάρεις. Απλά δεν είναι ο ένας για σένα. Αυτός. Ίσως θα είναι ο επόμενος. Ίσως όχι. Αλλά αυτός δεν είναι.

ΥΓ.: Πάλι μεταξύ μας τώρα, ο στρατός εν έτει 2014 δεν είναι τόσο σκληρός, που ο άλλος θα τρελαθεί επειδή χώρισε. Ναι, θα τον πάρει από κάτω. Σίγουρα. Αλλά, είναι στρατός του 2014. Αυτό.

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ