Ψηλοτάκουνα εναντίον flat. Ποια προτιμάμε;

22:01 2/3/2012 - Πηγή: Queen.gr

Flat ή ψηλοτάκουνα;

Νάγια, η «φοράω flats και είμαι καλά»

Στο νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να με κουρέψουν σαν Playmobil με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα παιδιά να με φωνάζουν «Σωτήρη» (κατάλοιπα που άφησε πίσω της η Βουγιουκλάκη). Ο πρώτος μου παιδικός (και ανεκπλήρωτος) έρωτας ήταν ένα κεφάλι πιο κοντός από εμένα και τα «έφτιαχνε» μόνο με κοντές. Οι καθηγητές με έβαζαν πάντα στην άκρη της σειράς στις φωτογραφίες, μιας και ήμουν το ντερέκι της τάξης –κάτι που συνεχίστηκε

μέχρι και το Γυμνάσιο. Μέχρι και τα 19 μου ξεσκιζόμουν σε αθλήματα και προπονήσεις, φορούσα μόνο αθλητικά και περπατούσα συνέχεια ξυπόλυτη μέσα στο σπίτι, με αποτέλεσμα το πέλμα μου να μην μοιάζει ακριβώς με Γιαπωνεζούλας γκέισας. Την πρώτη φορά που έβαλα τακούνια, ένα ζευγάρι υπέροχες γόβες Miss60 σε μεταλλικό μπλε-μωβ χρώμα, ήταν στην πενταήμερη, όπου τις φορούσα πεισματικά ολόκληρο το βράδυ παρά τον πόνο και το πρήξιμο που μου προκαλούσαν, με αποτέλεσμα να τις βγάλω απελπισμένη μόλις φύγαμε από το μαγαζί και να περπατήσω ξυπόλητη μέχρι το πούλμαν, πάνω σε 300τόσα μέτρα ζεστής και βρώμικης ασφάλτου ενός δρόμου, κάπου στα Χανιά της Κρήτης. Τα πόδια μου συνήλθαν έπειτα από μία εβδομάδα και έχω βάσιμες υποψίες πως οι κάλοι που έχω μέχρι και σήμερα σε τρία δάχτυλα των ποδιών έχουν ξεμείνει από τότε.

Αν λοιπόν ισχύει το ότι τα τραύματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας διαμορφώνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου, νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου πως όλα αυτά ήταν αρκετά για να με κάνουν να σιχαθώ τα τακούνια. Οποιουδήποτε είδους. Μπορεί να φταίει το 1.78 που κατέληξα να είμαι, το οποίο μου είναι αρκετό για να βλέπω τον κόσμο όπως θέλω και να μην έχω ανάγκη τα υποστηρικτικά βοηθήματα. Μπορεί να έχω καλομάθει στην άνεση που μου προσφέρουν τα ίσια (έστω και με λίγο τακουνάκι) παπούτσια, είτε αυτά είναι sneakers, είτε μπότες, είτε μπαλαρίνες, και να μην ανέχομαι την παραμικρή κούραση, ακόμα και στο όνομα της θηλυκότητας και του εντυπωσιασμού. Μπορεί να φταίει και ο φίλος μου που με προτιμά με all-stars και όποτε –σπάνια και για συγκεκριμένο λόγο- φοράω γόβες με συγκρίνει με βαρκάκι που μπάζει νερά. Όχι εντελώς άδικα. Μπορεί, τέλος, να φταίει το ότι όσο κι αν προσπαθήσω, όσο κι αν εξασκηθώ, όσο κι αν ερωτευτώ ένα ζευγάρι killer ψηλοτάκουνες γόβες και τις αγοράσω με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα τις φορέσω με δόξα και τιμή, να είμαι κατά βάθος πάντα ο «Σωτήρης» με το Playmobil κούρεμα που περπατά σαν πάπια και ντρέπεται για το ύψος του.

Για να καταλήξω όμως, γιατί όπως πάω θα καταλήξει η Τένια Μακρή για εμένα, δεν είναι πως μισώ τα τακούνια. Είναι πως αυτά μισούν εμένα. Αγαπώ το πώς δείχνει το πόδι μου σε αυτά και έχω κολλήσει με πολλά ζευγάρια σε βιτρίνες κατά καιρούς. Μεγαλώνοντας, όμως, συνειδητοποίησα πως αγαπώ περισσότερο την άνεσή μου και την υγεία των ποδιών μου, παρά το show-off κι έμαθα να ζω με αυτό. Θέλω να πηγαίνω στα πάρτυ και να χορεύω όλο το βράδυ χωρίς να νιώθω τη γάγγραινα να εξαπλών