Τα δικά μου τακούνια...

18:22 5/6/2012 - Πηγή: Queen.gr

Χαζεύω στις τηλεόραση, πόσο της μόδας είναι οι πλατφόρμες, τα έντονα χρώματα στα παπούτσια, τα περίπλοκα πέδιλα, τα γυαλιστερά δέρματα. Διαβάζω κείμενα για «διάσημες» κυρίες της χώρας στους διαδικτυακούς τους τόπους για την αδυναμία τους για τα τακουνιά, από 10 πόντους και άνω.

Στη σχέση μας με τα τακουνιά, οι άνδρες απουσιάζουν! Όταν ανεβαίνουμε εμείς σε 14ποντα τακουνιά, αλλάζοντας το βήμα μας, σαν Κένταυροι, μη μπορώντας να σταθούμε καλά καλά όχι να περπατήσουμε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από πλήρως ίσιο πάτωμα, δεν νομίζω πως τρελαίνονται απ το πόθο. Άντε να πεις πως με ένα μέτριο

τακούνι σφίγγει γλουτός και μακραίνει γάμπα, αλλά όχι ότι κι αυτό το προσέχουν. Τότε; Τι μας τρελαίνει με τα τακουνιά; Γιατί βάζουμε την σπονδυλική μας στήλη, τα δάκτυλα, τα οστά των ποδιών μας σε τόση υπερπροσπάθεια και μαζί τα γόνατα και τα ισχία;

Έχετε δει γυναίκα σε θέση εξουσίας, αντρικού τύπου και ανταγωνισμού, νικήτρια και επιζήσασα να μη φορεί τακουνιά; Ποτέ! Και τα χτυπάνε συνήθως με ρυθμική έμφαση για να δώσουν σήμα πως φτάνουν στην δουλειά απ'την είσοδο. Ένα γυναικείο, ιδιότυπα, θηλυκό, στρατιωτικό βάδην μεγάλων επιχειρήσεων. Οι γυναίκες δύναμης βλέπουν με τα τακουνιά τον κόσμο από ψηλά, αλλάζονταν οπτική με αυτή του ίδιου ύψους των ανδρών.

Οι δώδεκα πόντοι της γόβας, φέρνουν στο ίδιο επίπεδο την ανταλλαγή και την αναμέτρηση των βλεμμάτων. Το ύψος γίνεται εμβληματικό στοιχείο υπεροχής! Στις έφηβες, το τακούνι δίνει αίσθηση ομοιότητας με τα ψηλόλιγνα μοντέλα που είναι αέρινα και εξωγήινα ψηλά ενώ τις κάνει να μυούνται με αξιαγάπητα τρεκλίσματα στα τερτίπια των μεγάλων γυναικών. Τα κορίτσια των στριπ σόους, σκαρφαλώνουν όχι μόνο σε στύλους αλλά και σε δυσθεώρητα ύψη τριπλών πλατφορμών, μπορεί και ειδικό ανυψωτήρα. Γιατί; Μα για να φαίνονται σε όλη την αίθουσα την ώρα των αισθησιακών ακροβατικών τους! Στον αντίποδα της γυναίκας εξουσίας, η της γυναίκας σεξουαλικά προσφερόμενης ανά πάσα στιγμή ακόμη και άθελα της, το πρότυπο γυναίκα – μάνα, θα βάλει και αυτή τακούνι για τις γιορτές των παιδιών, την επέτειο με τον σύζυγο, την επίσκεψη στην πεθερά.
Έτσι θα τονιστεί η υπέροχη της ως μητριαρχική εξουσία, ως σύγχρονη Γαία, ως γεννοβόλα θεότητα.

Τα τακουνιά μας, παρά τους ακρωτηριασμούς και τους πόνους, λοιπόν, που μας επιβάλλουν είναι σύμβολα. Σύμβολα της βαθύτερης, συχνά ανομολόγητης διάθεσης μας για κυριαρχία. Προσωπικά, έλεγα πως κάποτε τα τακουνιά μου είχαν εξάτμιση. Πως έβγαζαν ατμούς, απ'τα καθημερινά τρεχοβολητά. Πως φθείρονταν σα ζαντολάστιχα απ'την οδήγηση, απ'το τρέξιμο σε διάδρομους και σκάλες, για ραντεβού, συνέντευξη, φωτογραφήσεις, συσκέψεις, δυο η και τρεις δουλειές μέσα στο 24ωρο.

Τώρα; Τα φοράω σπανίως! Σαν πδοσφαιριστής που κρέμασε τα αθλητικά του! Σαν μπαλαρίνα που συνταξιοδοτήθηκε και βάζει τις πουέν της σε ειδική βιτρίνα! Μέρες, μέρες τα χαζεύω, αλλά μετά διαλέγω μονόχρωμες σαγιονάρες! Τώρα δεν έχω να αποδείξω τίποτα ως γυναίκα – εργαζομένη, αλλά απλά να υπάρξω με την δεύτερη έννο