Ακόμη και το άγχος μπορεί να γίνει «όπλο»

10:12 21/1/2012 - Πηγή: OnSports

Είπαμε χθες, μιλώντας για το ματς με τη Δόξα, ότι στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού πλέον, ο προσεκτικός και ψύχραιμος παρατηρητής μπορεί πλέον να διακρίνει και κάτι που στις αρχές της σεζόν, όταν ο τρόπος με τον οποίο κέρδιζε τα παιχνίδια είχε προκαλέσει ενθουσιασμό, δεν παρουσιαζόταν. Κι αυτό είναι το άγχος του φαβορί. Που, τονίσαμε ότι ίσως «ιστορικά» να μην αρμόζει στο «τριφύλλι», αλλά στην παρούσα φάση είναι έως και αναπόφευκτο.

Να εξηγήσω τι εννοώ: ο φετινός Παναθηναϊκός,

όσα καντάρια ιστορία κι αν κουβαλάει, όσους τίτλους κι αν μετράει, όσο κόσμο κι αν έχει, όσο οτιδήποτε κι αν τον χαρακτηρίζει στην πορεία των χρόνων, εντελώς αντικειμενικά κρίνοντας τα πράγματα, δεν στήθηκε για να είναι το χαμηλότερο στοίχημα στην κατάκτηση του φετινού τίτλου. Ούτε καν επικοινωνιακά δεν επιχειρήθηκε το καλοκαίρι κάτι τέτοιο, ούτε βέβαια στην πράξη.

Η λογική πίσω από τον φετινό Παναθηναϊκό, αφορούσε τη δημιουργία μιας ομάδας που, από άλλους παραδοσιακούς συνδιεκδικητές θα ήταν καλύτερη. Αλλά από τον «αιώνιο» αντίπαλο, θεωρητικά όχι. Επειδή στο ποδόσφαιρο όμως οι αριθμοί (ειδικά όταν αφορούν χρήματα) παίζουν βέβαια το ρόλο τους αλλά αυτός δεν είναι ο μοναδικός ουσιαστικός, η χρονιά εξελίχθηκε πολύ διαφορετικά –κι αυτό παρότι δύο μεγάλα «όπλα» της ομάδας, Λάζαρος και Νίνης τέθηκαν από πολύ νωρίς εκτός μάχης.

Η ομαδικότητα και η εμπεδωμένα πειθαρχημένη τακτική στο χορτάρι, επέτρεψαν στον Παναθηναϊκό να έχει κάνει ως τώρα την υπέρβαση στο πρωτάθλημα, αλλά, π.χ. για να συνεχίσει στη διεκδίκηση των δύο άλλων «στάνταρ» στόχων κάθε χρονιάς, δεν άρκεσαν. Λογικό κιόλας. Διότι η υπέρβαση δεν μπορεί να γίνει εύκολα «ψωμοτύρι», καθημερινότητα και κανόνας. Κάτι έξτρα, ασυνήθιστο και εξαιρετικό είναι, εξ ορισμού.

Κι έτσι, εκεί που, κανονικά, στην κορυφή οι «πράσινοι» θα έπρεπε (επαναλαμβάνω: από την ιστορική θεώρηση των πραγμάτων) να νιώθουν άνετα, στη φυσική τους θέση, δεν είναι παράξενο να νιώθουν τώρα λίγο άβολα, σα να διαπιστώνουν ότι η ανηφοριά είναι λίγο μεγαλύτερη απ’ όσο φαινόταν αρχικά με το μάτι και ο σάκος στην πλάτη λίγο πιο βαρύς απ’ όσο έμοιαζε στα πρώτα βήματά τους.

Προσωπικά, το διαπιστώνω, το δικαιολογώ, αλλά δεν το θεωρώ κάτι πολύ σημαντικό –ειδικά εφόσον, όπως λέγαμε και μετά τα τρία τελευταία ματς, έστω και με δύσκολο τρόπο, πολύ μέτριο (ως κακό) ποδόσφαιρο και με το «φτωχό» 1-0, οι εννιά βαθμοί μπήκαν στο σακούλι. Είναι κάτι που χρειάζεται προσοχή και χειρισμό, αλλά κάτι που μπορεί να στερήσει τον τίτλο, δύσκολο να αποδειχθεί.

Και βασίζω αυτή την αισιόδοξη πρόβλεψη σε ένα απλό γεγονός: Ο Παναθηναϊκός (ελέω, βασικά, του Φερέιρα που αλάνθαστος δεν είναι, αλλά θεωρώ ότι αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο για την ομάδα), δείχνει εφέτος να είναι πιο ευπροσάρμοστος από ποτέ. Δεν δείχνει να έχει κανενός είδους «κόλλημα» σε συστήματα ή τακτικές και, στο πλαίσιο του δυνατού (διότι, φυσικά, κάθε ομάδα έχει και τους… περισσότερο «ίσους» απ’ τους υπόλοιπους), ούτε από πρόσωπα μοιάζει να εξαρτάται κυρίως.

Πιστεύω ότι θα μάθει,