Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς…

11:31 7/12/2011 - Πηγή: OnSports

Οι κακοί ξένοι χτύπησαν για άλλη μια φορά την περήφανη και γεμάτη φιλότιμο προσπάθεια των Ελλήνων. Ανεξαρτήτου χρώματος, σημαίας και εμβλήματος. Οι κακοί Γερμανοί, οι δολοπλόκοι Γάλλοι, αυτός ο… άτιμος ο Ε.Τ. ο εξωγήινος που συνωμοτεί απέναντι στην καημένη την «Ψωροκώσταινα» και όποιον την εκπροσωπεί, έβαλαν μπροστά τις μηχανές, κατάφεραν να κάνουν τα… δικά τους και «τσουπ», ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός Europa League.

Το

ότι τα λάθη πληρώνονται, βέβαια, είναι ένα άλλο δεδομένο, που κανείς δεν βάζει στο τραπέζι και κανείς δεν λαμβάνει υπόψη του. Αν ο Ολυμπιακός είχε πάρει έναν παραπάνω βαθμό στην πρεμιέρα του απέναντι στην Μαρσέιγ – αυτή που έπρεπε να… στήσει το ματς με την Ντόρτμουντ για να περάσει και που έχασε από την ομάδα του Βαλβέρδε στη Γαλλία, συνεπώς δεν είναι και μεγαθήριο – τώρα θα ήταν πρώτος «μάγκας».

Όταν όμως περιορίζεσαι σε αυτή τη μίζερη νοοτροπία που έχουμε αναπτύξει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, του να περιμένεις δηλαδή να σε κάνουν «μάγκα» οι άλλοι και να την περάσεις… ζάχαρη - βάζοντας ελάχιστο ιδρώτα και πολύ περισσότερες δημόσιες σχέσεις και φιλίες να «καθαρίσουν τη μπουγάδα» - τότε αργά ή γρήγορα θα το πληρώσεις.

Δεν έχει να κάνει μόνο με τον Ολυμπιακό, που δικαίως έχει αυτή την πικρή γεύση στο στόμα με τον τρόπο που ήρθε ο αποκλεισμός, αλλά συνολικά με τον τρόπο που έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις οι ελληνικές ομάδες. Τα ίδια ακούγαμε κάποτε για την «μαφιόζα» Μίλαν, που… έστησε το παιχνίδι με τη Λιλ για να μείνει εκτός συνέχειας του θεσμού η ΑΕΚ, το ίδιο έγινε με τον «κακό» Βενγκέρ που «χτύπησε» στα ίσα το ματς με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ πριν από μια 12ετία περίπου και «πέρασε» με τον τρόπο του τη Λανς, αλλά δεν συνυπολογίζουμε τις περιπτώσεις που οι άλλοι λένε τα ίδια για εμάς.

Όταν η Μίλαν ας πούμε έχανε από την ΑΕΚ με τον - άσημο τότε - Γκουρκούφ, τον Μπονέρα και τον Μπρόκι στην ενδεκάδα, δεν ήταν κακή. Όταν η Άρσεναλ έχει παίξει στο Φάληρο με Βέλα, Μέριδα, Μπάρτλεϊ, Κρούιζ, Γκίλμπερτ, Τσάμπερλεϊν, Φαμπιάνσκι, Μανόνε, Κοκελίν, Φρίμπονγκ και διάφορους άλλους επίδοξους ποδοσφαιριστές, τότε είναι καλή. Τότε, για όλους, όλα είναι καλώς καμωμένα.

Ξεχνούμε όμως τα δικά μας… καμώματα. Όταν ομάδες που «καθαρίζουν» πρωταθλήματα με 10 και 15 βαθμούς διαφορά χάνουν στην απόρθητη έδρα τους από ομάδες που παλεύουν με νύχια και με δόντια για τη σωτηρία, όταν ομάδες ισοφαρίζουν και οι οπαδοί τους… μουντζώνουν γιατί έτσι θα «σωθεί» ο μισητός αντίπαλος, όταν ένα καλοκαίρι το φάγαμε με τα «στημένα» και με την… κάθαρση, τότε δε δικαιούμαστε να κατηγορούμε τους «κακούς ξένους» ότι μας την… έφεραν.

Καμία όρεξη δεν έχουν η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπαρόζο και όποιος άλλος μας κατεβαίνει στο μυαλό και τον πετάμε έτσι αόριστα στον «αέρα» να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και μάλιστα το ελληνικό που ουδεμία σχέση έχει με αυτό που παίζεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Επιβεβαιώνεται άλλωστε για άλλη μια φορά η ρήση «Το ποδόσφαιρο είναι μικρογραφία της κοινωνίας». Δεν φταίει η Μέρκελ και ο Σαρκοζί που χρωστάμε, που τ