Ανοιχτές θάλασσες, κλειστά μυαλά…

16:52 13/12/2011 - Πηγή: OnSports

«Άραγε τα μυαλά κάποιων είναι τόσο κλειστά όσο τα στρείδια στην ανοικτή θάλασσα, όπου κολυμπάει ο καλύτερος Έλληνας αθλητής για το 2011;»

Σαφώς και ένας αθλητής που προπονείται μόνος του, είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο και δεν έχει καμία βοήθεια από την Πολιτεία, είναι επιτυχημένος μόνο και μόνο που συμμετέχει στο αγώνισμά του σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Σαφώς και μια ομάδα που καταφέρνει, με νέο προπονητή που έχει συμβολή στην παρουσία της, να εδραιωθεί στην ελίτ της Ευρώπης σε Εθνικό Επίπεδο είναι κορυφαία στη χώρα της.

Δεν είναι όμως κορυφαίος ένας άνθρωπος που έφτασε πια να μη

του φτάνουν τα δάχτυλα και των δυο χεριών για να βάλει τα «δαχτυλίδια» των τίτλων που κατέκτησε καθοδηγώντας με μαεστρία τις ομάδες του; Δεν είναι κορυφαίος ένας αθλητής που έχει φτάσει στο σημείο να θεωρείται «ισοϋψής» ακόμα και αυτού του Νίκου Γκάλη;

Βλέποντας τις βραβεύσεις που έγιναν το βράδυ της Δευτέρας (12/12), αναρωτήθηκα αν τα μυαλά των ανθρώπων, που ψήφισαν και καθόρισαν το ποιος θα είναι τι στο τέλος της βραδιάς, είναι τόσο κλειστά όσο είναι ανοικτή η θάλασσα που κολυμπάει ο Σπύρος Γιαννιώτης. Μάλλον η απάντηση είναι αρνητική. Όχι γιατί τα μυαλά είναι τελικά ανοικτά, αλλά γιατί είναι πιο κλειστά κι από… στρείδι στον ωκεανό.

Οι επιλογές πραγματικά σε αφήνουν με την απορία. Ποια είναι τα κριτήρια για να αναδειχθεί κανείς κορυφαίος αθλητής της χρονιάς; Σταμάτησε κάποτε το ποδόσφαιρο ο Τζόρτζεβιτς και στα συγκεκριμένα βραβεία δεν είχε θέση ούτε στους υποψήφιους για τη διάκριση. Οπως συνέβη και με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στα χθεσινά βραβεία.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης πάλι ήταν υποψήφιος καλύτερος αθλητής αλλά βραβείο δεν πήρε. Οπως υποψήφιος ήταν και ο προπονητής της Πρωταθλήτριας, εθνικής ομάδας πόλο γυναικών, Γιώργος Μορφέσης που έφτασε με την ομάδα του στην κορυφή του κόσμου, αλλά δεν κρίθηκε άξιος να πάρει το βραβείο του καλύτερου προπονητή στη χώρα του. Τα συμπεράσματα, είναι δικά σας…

Το δικό μου είναι πως τα μυαλά παραμένουν τόσο κλειστά που αρχίζω να πιστεύω ότι κάθε τι «σοκαριστικό» που μονοπωλεί την επικαιρότητα γίνεται τελικά επίτηδες σε σημείο που να προκαλεί για να ασχοληθεί το… αποχαυνωμένο, από τα προβλήματα και τις σκοτούρες, κοινό. Σε κάθε έκφανση της ζωής. Αθλητικής και μη.

Τι να ακούς δηλαδή ατέρμονες και ανούσιες συζητήσεις για τη διαιτησία καθημερινά στα ερτζιανά, να τις διαβάζεις στο διαδίκτυο και τις εφημερίδες και τι να ακούς τραγούδια για «πουτ... ζωές» και για «πουτ... στη ψυχή», όπως τιτλοφορείται εσχάτως μια άκρως… καλλιτεχνική δουλειά που θα έχει ήδη κατακλύσει τον τοίχο σας στο Facebook και τα λοιπά Social Media…

Απόδειξη δηλαδή, το ότι μια πρόκληση μπορεί να ανοίξει τα μυαλά που είναι πολύ κλειστά όμως για να αποδεχθούν, να αναγνωρίσουν και να επιβραβεύσουν αυτό που, δυστυχώς γι' αυτούς που τα κατέχουν, δεν μπορούν να φτάσουν ούτε σε δέκα ζωές…

* Τουλάχιστον, θυμούνται κάποιους για την προσφορά τους, όταν πια δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο από το να τους σεβαστούν... Κάτι είναι κι