Για τον Δημήτρη Μητροπάνο

Ο Μπιλ Γουάιμαν, μπασίστας των Ρόλινγκ Στόουνς για τριάντα χρόνια, είχε δηλώσει κάποια στιγμή τα εξής για τον Κιθ Ρίτσαρντς: «Παίζεις και κατά τη διάρκεια του τραγουδιού ξαφνικά διαπιστώνεις πως ο Κιθ έχει αλλάξει τον ρυθμό. Μ’αυτόν τον τρόπο, ο ντράμερ πλέον παίζει λάθος, αλλά ο Κιθ δεν καταδέχεται ν’αλλάξει, συνεχίζει μέχρι όλοι οι υπόλοιποι ν’αλλάξουν και να προσαρμοστούν σ’αυτόν».

Παρόμοιες

δηλώσεις έχει κάνει κι o δεύτερος κιθαρίστας της μπάντας, ο Ρόνι Γουντ: "Στα άλλα συγκροτήματα, όλοι ακολουθούν τον ντράμερ. Οι Στόουνς ακολουθούν τον Κιθ, πάντα αυτό συνέβαινε".

Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό όταν σκέφτηκα τον τρόπο που ερμήνευε ο Μητροπάνος. Γιατί η φωνή, η χροιά είναι για μένα τα απλά, τα βασικά. Για να σου έδωσαν μικρόφωνο, κάτι θα έχεις από φωνητικές δυνατότητες, κάτι θα λέει κι η χροιά σου. Το θέμα δεν είναι πως μπορείς να τραγουδήσεις, το θέμα είναι πως επιλέγεις να το κάνεις.

Κι ο Μητροπάνος τραγουδούσε με τον τρόπο που έπαιζε και παίζει ακόμα κιθάρα ο Ρίτσαρντς. Βασιζόταν σ’αυτό που ένοιωθε εκείνος, στην επιλογή που ήθελε ο ίδιος να πάρει, ακόμα κι αν αυτή δεν “πάταγε” εκεί που έλεγαν οι παρτιτούρες των υπόλοιπων πως πρέπει να “πατήσει”. “Εγώ το νιώθω έτσι”, έλεγε στους μουσικούς πίσω του και στον κόσμο μπροστά του. “Αν θέλετε, ακολουθήστε”.

Προσοχή, δεν έκανε ο,τι του ερχόταν. Δεν επιδιδόταν ποτέ σ’αυτήν την επίδειξη φωνητικών δυνατοτήτων που κάνει επί ώρες ο Τερζής πάνω στην πίστα, όταν δεν καταδέχεται να πει ούτε ένα δίστιχο χωρίς να το τραβήξει απ’τα μαλλιά για να δείξει τι μπορεί να κάνει. Ούτε έφτασε ποτέ να χάσει κάθε μέτρο, σαν τον Πάριο που εδώ και χρόνια παριστάνει τον τενόρο λες και συμμετέχει σε κάποιον άτυπο διαγωνισμό οπερετικών κραυγών.

Ο Μητροπάνος έδινε τη δική του ερμηνεία, έκανε αυτό που ένιωθε. Και ξέρω πως για τον καθένα σας “ερμηνεία” σημαίνει κάτι διαφορετικό. Όμως, ανεξαρτήτως των διάφορων προσωπικών ορισμών της λέξης, η ερμηνεία είναι πρωτίστως αυτό που λέει η ίδια η λέξη. Μια εξήγηση. Αυτό κάνει ο εκάστοτε ηθοποιός, αυτό κάνει ο εκάστοτε τραγουδιστής. Ερμηνεύει, εξηγεί τα λόγια του ρόλου, τους στίχους τους τραγουδιού. Δίνει τη δική του εξήγηση, μας λέει “τι κατάλαβε”, σαν τα λόγια κι οι στίχοι να είναι οι χρησμοί της Πυθίας και να περιμένουν κάποιον να βρει την δική του αλήθεια πίσω απ’αυτά.

Στις θεατρικές σχολές λένε πως “δεν υπάρχει υπερβολική ερμηνεία, υπάρχει μόνο ψεύτικη”. Με τον ίδιο τρόπο και στο τραγούδι, το θέμα δεν είναι αν θα υπερβάλλεις ή όχι, ειδικά στις ζωντανές εκτελέσεις. Το θέμα είναι πάντα το αν θα πείσεις. Γιατί μόνο αν πρώτα πείσεις αυτόν που σ’ακούει, θα μπορέσεις στη συνέχεια να τον πάρεις μαζί σου, να τον ταξιδέψεις.

Κι ακριβώς επειδή ξέρω πως αρκετοί θα θεωρείτε υπερβολικό τον τρόπο ερμηνείας του Μητροπάνου, ειδικά στα live, σκεφτείτε αυτά πριν τον χαρακτηρίσετε υπερβολικό. Τον ακούσατε ποτέ και σας φάνηκε ψεύτικο

Keywords
Τυχαία Θέματα