Ήρθανε τα… πανό, κάτω σ’ αυτή τη χώρα!

13:55 25/10/2011 - Πηγή: OnSports

Η παροιμία: «φτηνοί στα λάχανα κι ακριβοί στα παραπούλια» δεν είναι τυχαία ελληνική. Στη χώρα γίνεται ο χαμός ο μαύρος. Έχει χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Ο κόσμος στενάζει από τους παράλογους φόρους στους ίδιους και στους ίδιους ανθρώπους, είναι απελπισμένος, χωρίς προοπτική, χάνει τον ύπνο του από την ανομία και την εγκληματικότητα, κόλαση γίνεται, κάθε μέρα! Αλλά όλη η πρεμούρα της ελληνικής αστυνομίας ήταν να… σταματήσει τα αυτοκίνητα που έφευγαν από το ΟΑΚΑ και να τα ψάξει μέχρι να βρεθεί το πανό!

Λες

και το αδίκημα είναι… αυτόφωρο! Λες και το πανό είναι… όπλο ή ηρωίνη ή εκρηκτική ύλη, οπότε το να το έχεις μαζί σου είναι αυταπόδεικτα ποινικώς κολάσιμη πράξη. Λες, εν τέλει και το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι τι πιστεύει ο κόσμος για τους πολιτικούς, αλλά το αν το εκφράζει μ’ ένα πανό στο γήπεδο ή σε μια πορεία.

Συμπτώματα παρακμής όλα αυτά. Διότι κι εγώ και ο καθένας το ξέρει ότι πανό με πολιτικό περιεχόμενο απαγορεύονται στα γήπεδα. Όμως κι εγώ και ο καθένας ξέρει επίσης και ότι οι καιροί δεν είναι οι συνηθισμένοι. Ακόμη κι αν κάποιος θέλει να τηρήσει ντε και καλά το γράμμα του νόμου, λοιπόν, το να φτάνει σε… υπέρβαση για την τιμωρία όσων παρέβησαν αυτό το γράμμα, δείχνει δυσαναλογία απ’ τη μία και, απ’ την άλλη, ούτε σωφροσύνη ούτε σοβαρότητα δείχνει.

Στο κάτω κάτω της γραφής, ακόμη κι αν κάποιος θεωρεί το περιεχόμενό του προσβλητικό, ένα πανό είναι μια ειρηνική μορφή διαμαρτυρίας. Δεν είναι ούτε πέτρα, ούτε μολότοφ για να θεωρηθεί απαραίτητο να… γίνει έλεγχος σε αυτοκίνητα έξω απ’ το γήπεδο προκειμένου να συλληφθούν οι ένοχοι, λες και ζούμε σε Χούντα και ακόμη και οι αντικαθεστωτικές… σκέψεις είναι λόγος για να μπουζουριαστεί κανείς…

Άλλωστε, αφού το αναφέραμε, πότε άραγε έχει όντως γίνει εκ των υστέρων έλεγχος με στόχο τις συλλήψεις για τέτοιου είδους πράγματα; Μολότοφ και πέτρες και φωτοβολίδες; Δηλαδή, για πράγματα φονικά και καταστροφικά όχι μόνο για το ποδόσφαιρο αλλά, φυσικά ΚΑΙ για την εικόνα και το κύρος της χώρας που, υποτίθεται, ότι έτρωσε η φράση πάνω στο πανό;

Εκτός εάν κάποιος θεωρεί ότι μια εικόνα ανεξέλεγκτου χάους στα γήπεδα εδώ και 30 χρόνια είναι… λιγότερο προσβλητική για το πολιτικό σύστημα και τις ικανότητες και τη διάθεσή των εκπροσώπων του, απ’ ό,τι ένα πανό που γράφει ό,τι γράφει, τέλος πάντων…

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, κιόλας, μάλλον… σίγουρα έτσι το θεωρεί. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ότι το θεαθήναι έχει για όσους αποφασίζουν μεγαλύτερη βαρύτητα από την ουσία όσων κάνουν (ή παραλείπουν να κάνουν…)

ΥΓ: Είδα το Σάββατο το ματς σ’ ένα καφέ, παρέα με πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού, πολύ τυπικούς: αμετανόητα πλακατζήδες, πολύ αυστηροί με την ομάδα τους, με μνήμη, κρίση και γνώση. Και είχα πάρα πολύ καιρό να δω τέτοιου είδους φίλους του Παναθηναϊκού να φεύγουν τόσο χαμογελαστοί με το σφύριγμα της λήξης.

Στην ομάδα (και παρά τις απουσίες) μοιάζει να γίνεται δουλειά του είδους που δεν έχει γίνει από εποχής Τεν Κάτε και εντεύθεν. Η μπάλα κά