Κανείς δεν μπορεί να κλέψει αυτό που έχουμε μέσα μας…

07:13 9/2/2012 - Πηγή: OnSports

Ο Σεφέρης είχε γράψει κάποτε πως: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Μόνο που σήμερα δεν χρειάζεται να απομακρυνθεί κανείς από το κέντρο της Αθήνας και το Σύνταγμα…

Εκεί όπου για μία ακόμα φορά τον τελευταίο καιρό, το μεγαλείο της Δημοκρατίας, το αναφαίρετο δικαίωμα της διαμαρτυρίας, η ελευθερία του λόγου και της δράσης του πολίτη δολοφονείται καθημερινά από κάποιους ελάχιστους σε όλα τους (και δεν αναφέρομαι στα υλικά αγαθά

καθώς από αυτά άλλο τίποτα). Μια κλειστή κάστα που μαζεύεται σε ένα μεγάλο κίτρινο κτίριο, χαζογελάει, χτυπά παλαμάκια, μιλάει σαν καλοκουρδισμένο παιδικό παιχνίδι (δυστυχώς όχι το ίδιο αθώο) με δυσνόητα ωστόσο λόγια και ενίοτε εκνευρίζεται για πράγματα που δεν θα έπρεπε. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, χωρίς τη θρυαλλίδα της ζωής μέσα τους, που έχουν αφήσει τα καλύτερα χρόνια πίσω τους και το πιο ανατριχιαστικό, έχοντας εξασφαλίσει παιδιά, εγγόνια (και έχει ο θεός ακόμα…) αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα. Για το μέλλον των δικών σου παιδιών χωρίς εκείνα και εσένα…

Παρά το περασμένο της ηλικίας τους τρέχουν, τρέχουν και διαλύουν στο διάβα τους χωρίς ίχνος τσίπας και ανθρωπιάς, όνειρά και ελπίδες για μια καλύτερη ζωή την οποία ευτελίζουν καθημερινά, αγνοώντας προκλητικά πως κάποτε επιβάλλεται να λογοδοτήσουν. Κάποιοι μάλιστα εκλαμβάνουν τις ευαίσθητες αυτές ώρες στις οποίες ο κοινωνικός ιστός ακροβατεί, ως ανεπανάληπτη ευκαιρία να ψελλίσουν άνανδρα τα επιχειρήματά τους με όρους εκφοβισμού, κάποιοι άλλοι ζητούν θρασύτατα συναίνεση στην ατέρμονη κλοπή, ενώ τα δύο άκρα αρκούνται στον ορυμαγδό της επικοινωνιακής εκμετάλλευσης των δυσχερών καταστάσεων, στοχοποιώντας τους απέναντι.

Δεν γνωρίζουν όμως πως είναι ΟΛΟΙ τους είναι πάνδημα καταδικαστέοι ως αυτουργοί αυτής της τραγωδίας. Δεν γνωρίζουν πως η αξία της ανθρώπινης ζωής που κατρακυλά εξαιτίας τους μέρα με τη μέρα, δεν μπορεί να αντισταθμιστεί. Δεν γνωρίζουν πως αυτοί και οι «συμπορευτές» τους, σκορπίζοντας την απελπισία και την αγανάκτηση, θα θερίσουν θύελλες. Η όποια προνοητική καταστολή δεν πρόκειται να παραλύσει τις αντιδράσεις και να ανοίξει με το έτσι θέλω καμία νομιμοποίηση της εγκληματικής κλοπής εις το όνομα οποιουδήποτε προσχήματος.

Η κοινωνία αντιδρά, θα συνεχίσει να αντιδρά και είναι υποχρέωσή της να αντιδράσει. Η απάντησή της σε όλο αυτό που συμβαίνει στην πλάτη της πρέπει να διατρανωθεί απέναντι στον κάθε έναν από αυτούς.

Η δημόσια καταδίκη τους είναι εκ των ουκ άνευ. Τα αισθήματα λύπης και συμπόνιας προς τον χτυπημένο από παντού συνάνθρωπο έντονα και βαθιά. Ο δε σπαραγμός περισσεύει. Όπως περισσεύει και η οργή γι αυτούς που κατακρεουργούν ανερυθρίαστα κάθε κριτήριο δικαιοσύνης και στερούν ένα καλύτερο αύριο από τα παιδιά μας, η προστασία των οποίων θα έπρεπε να είναι πάντα το υπόβαθρο και ο στόχος. Γιατί όταν τα χέρια υψώνονται με απόγνωση, δεν αργεί η στιγμή που θα κατέβουν με οργή.

«Τα άσχημα έργα των ανθρώπων ζουν και μετά από αυτούς, ενώ οι καλοσύνες θάβονται μαζί με το κορμί τους», υποστήριζε ο Σαίξπηρ και είναι προ