Κρίμα, κρίμα, κρίμα...

16:34 12/5/2012 - Πηγή: OnSports

Το βράδυ της Παρασκευής, μιας Παρασκευής που θα μείνει για πάντα στο... σκληρό δίσκο του μυαλού όλων των φίλων του μπάσκετ, φθάσαμε πιο κοντά από ποτέ σε έναν ελληνικό «εμφύλιο» στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Τόσο κοντά που ακόμη δεν μπορεί κανείς να πιστέψει πως χάθηκε μια τόσο σπάνια ευκαιρία (ουσιαστικά έχει ξανασυμβεί μόνο μία φορά, το 1983 στη Γκρενόμπλ, όπου συναντήθηκαν Καντού και Μιλάνο:69-68), να έχουμε στον τελικό τον εκπληκτικό εφέτος Ολυμπιακό, που μοιάζει με τον Σεργκέι

Μπούμκα και τον Παναθηναϊκό, που έχει κάνει χόμπι του τις ανατροπές και τις υπερβάσεις.

Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε. Ο Παναθηναϊκός όχι. Ο Ολυμπιακός τιμώρησε την απροετοίμαστη πνευματικά και σωματικά για τέτοιο αγώνα Μπαρτσελόνα και πέρασε με θριαμβευτικό, άκρως πειστικό τρόπο στον τελικό της Κυριακής. Ο Παναθηναϊκός, ισοπέδωσε την ΤΣΣΚΑ στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά στο φινάλε του πήραν τη μπουκιά μέσα από το στόμα.

Εντυπωσιακά, για το κάθε ένα για το λόγο του, τα ματς και τα αποτελέσματα των ημιτελικών, όμως το μεγαλύτερο θέμα συζήτησης στα «πηγαδάκια» εδώ στην Πόλη, είναι ο ημιτελικός του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ. Ουδείς θέλει ή έχει σκοπό να αδικήσει τον Ολυμπιακό για την τεράστια επιτυχία του, άλλα ο πρώτος ημιτελικός είχε άλλο σασπένς, άλλη ένταση ακόμη και στις εξέδρες (αφού οι «ερυθρόλευκοι» οπαδοί του δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στην ομάδα του όταν η Ευρωλίγκα έβγαλε τα εισιτήρια προς πώληση), άλλη εξέλιξη και απρόσμενους πρωταγωνιστές.

Πρώτος από όλους ο Ισπανός διαιτητής, Μαρτίν, που με τις αποφάσεις του έδειξε πως δεν είχε τα ίδια κριτήρια και στις δύο πλευρές του παρκέ. Όμως εκ πεποιθήσεως -όσοι παρακολουθείτε τα post μου σε τούτο το blog θα το γνωρίζετε- σιχαίνομαι να ασχολούμαι με τη διαιτησία και δεν μου αρέσει να ψειρίζω κάθε φάση, κάθε απόφαση, κάθε μη απόφαση.

Ακόμη κι έτσι, ακόμη και με εχθρική διαιτησία, και με... αναιμική προσφορά από τον πάγκο, με παίκτες της πρώτης γραμμής να μην παίζουν στο επίπεδο της, ο Παναθηναϊκός μπορούσε να πάρει τη νίκη. Είχε την ευκαιρία να πετάξει, όπως πέρυσι με την Μπαρτσελόνα, εκτός το απόλυτο φαβορί και να αποδείξει για πολλοστή φορά πως είναι η ομάδα που μεταμορφώνεται σε θηρίο ανήμερο όποτε καλείται να επιβιώσει απέναντι σε ομάδες με πιο ισχυρές μονάδες!

Κρίμα, λοιπόν, γιατί χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να έχουμε δύο ομάδες στον τελικό, κάτι που αν ανατρέξετε στα περασμένα κείμενα θα διαπιστώσετε ό,τι το πίστευα από την πρεμιέρα των προημιτελικών.

Κρίμα, λοιπόν, για τη στρατηγική που σχεδίασε ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και το επιτελείο του, αλλά και για τη σκληρή δουλειά που έκαναν οι Πράσινοι όλες αυτές τις ημέρες προετοιμάζοντας τον αγώνα πνευματικά, σωματικά και αγωνιστικά. Ο στόχος που είχε εντοπιστεί ήταν ο Κιριλένκο και το σχέδιο στο μεγαλύτερο του μέρος εφαρμόστηκε άριστα και απέδωσε τα αναμενόμενα, με αποκορύφωμα βεβαίως το πρώτο, απίστευτο, δεκάλεπτο. Το σοκ για την ΤΣΣΚΑ ήταν μεγάλο και με δυσκολία κατόρθωσε να το ξεπεράσει. Σύμφωνα με το πλάνο της επί