Μια βόλτα με το μετρό

09:42 27/3/2012 - Πηγή: OnSports

Δεν ξέρω αν επιτέλους επέστρεψε η έκτη αίσθησή μου που ομολογώ με έχει εγκαταλείψει καιρό τώρα, αλλά αισθανόμουν πως έπρεπε να βιαστώ. Είναι μία από αυτές τις φορές που χρειάζεσαι επιτέλους ένα ρολόι διάολε, σκέφτηκα…

Χωρίς δεύτερη, χρονοβόρα και περιττή σκέψη, προσπάθησα να ακολουθήσω τους γοργούς ρυθμούς τους οποίους είχε επιβάλλει κάθε ζωντανός οργανισμός που μπορούσε να αντιληφθεί το μάτι μου. Έπρεπε να προλάβω τις «καταραμένες» θύρες που κλείνουν αυτόματα προς τα μέσα (μετά από το προειδοποιητικό σήμα) και συνήθως μπροστά στη μούρη μου, ωστόσο δεν έδειξα ιδιαίτερη διάθεση να ανεβάσω

ρυθμούς. Κάποιος άλλωστε χωρίς ρολόι που σέβεται τον εαυτό του δεν θα έτρεχε ποτέ μόνο και μόνο για να προλάβει το μετρό. Ίσως να φταίει και το γεγονός πως το έχω υποτιμήσει, καθώς εξαιτίας του δίτροχου επιτεύγματος της τεχνολογίας που με υπομένει τα τελευταία χρόνια, είχα καιρό να περιφέρω το κουφάρι μου στα έγκατα της γης.

Μπροστά μου ανοίγονταν πλέον δύο επιλογές, ωστόσο πήρα μία από τις ευκολότερες αποφάσεις της ζωής μου και πιστέψτε με βρίσκομαι σε δίλημμα ακόμα και για ποιο κουμπί θα πατήσω στο ασανσέρ όταν ξέρω σε ποιον όροφο θέλω να πάω.

Για μία ακόμα φορά μπορεί να διάλεξα, όχι μόνο τον πιο κουραστικό, αλλά και τον πιο μοναχικό δρόμο, ωστόσο βλέποντας δίπλα μου δεκάδες ανθρωπόμορφα όντα, στοιβαγμένα σε κάτι σκαλοπάτια που προχωράνε μόνα τους με το παρατσούκλι κυλιόμενες - λες και έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, καθοδηγούμενα χωρίς να το ξέρουν από κάποιον υπέρηχο προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση - ήμουν σίγουρος πως πήρα τη σωστή απόφαση, καθώς με εκνευρίζει να με πηγαίνουν κάπου χωρίς να το ξέρω, ενώ από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ποτέ δεν ήθελα να γίνω νυχτερίδα.

Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο έτσι, οι θύρες προκάλεσαν ένα ακόμα «ρήγμα» στη σχέση μας, την οποία όμως, έτσι και αλλιώς, δεν είχα κανένα σκοπό να αφήσω να μακροημερεύσει. Εξάλλου τώρα, μέχρι τον επόμενο συρμό, είχα όλο το χρόνο να προβληματιστώ για το γεγονός πως λαχάνιασα κατεβαίνοντας χωρίς βιασύνη μερικά σκαλοπάτια (το οποίο τελικά προσπέρασα σε λίγα δευτερόλεπτα συμφωνώντας με τον εαυτό μου πως απλά… συμβαίνει) , αλλά και να μου κεντρίσουν την προσοχή πρόσωπα, όπως μία εκ των σεκιούριτι, με καλά κρυμμένη τη θηλυκότητα της που είχε να γευτεί τη χαρά του έρωτα από την εποχή που η «Νεκρά θάλασσα» ήταν ακόμα άρρωστη και πλέον τιθάσευε τις ορμές της, διατάσσοντας τον κόσμο να υποχωρήσει πίσω από την κίτρινη γραμμή.

Περπατώντας ανάμεσα στα… χαρακώματα που είχαν ορίσει τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, οι προς Πειραιά και οι προς Κηφισιά, με τους πλανόδιους πωλητές να βρίσκονται σε επαγρύπνηση, έτσι ώστε μόλις κάνουν μεταβολή οι δυο στρατιές να τους προσφέρουν τα απαραίτητα «πολεμοφόδια» (ομπρέλες με σιδερένια μύτη που τραβά τους κεραυνούς) και τύπους υπό την επήρεια ηρωίνης να κάνουν ακανόνιστες κυκλικές κινήσεις γύρω από τον εαυτό τους, σπάζοντας τη μονοτονία, το βλέμμα μου έπεσε σε μία ηλικιωμένη κυρία που είχε «σφηνώσει» σε μια γωνία του σταθμού.

Φορούσε έν