Ο νικητής είναι… μόνος!

09:00 24/9/2011 - Πηγή: OnSports

Το έχει η μοίρα του την κρίσιμη εκείνη στιγμή να είναι πάντα μόνος… Παράμερος, μοναχικός, ατάραχος… Υστερόβουλα ολιγαρκής, ενσαρκώνει την τελευταία ελπίδα, την ύστατη ευκαιρία…Η αναφορά στο όνομά του συνήθως περιορίζεται στο να τον συναριθμούν στους υπόλοιπους παίκτες, την ίδια ώρα που είναι καταραμένος να υπηρετεί τον ρόλο του ακρογωνιαίου υπερασπιστή της ομαδικής αξιοπρέπειας, υπό τη δαμόκλειο σπάθη δύο όψεων φρικτά συνυφασμένων… Μια λευκή  διαχωριστική γραμμή καθορίζει τη μοίρα του… Ήρωας ή αποδιοπομπαίος τράγος;Εκ πεποιθήσεως φιγούρα σχεδόν περιθωριακή, συγχρόνως μέσα και έξω από το κυρίως

παιχνίδι, ο τερματοφύλακας πανηγυρίζει μόνος του το γκολ της ομάδας του και μένει πάλι μόνος, αποσυνάγωγος όταν παραβιάζεται η εστία του. Η αποκαθήλωση χέρι, χέρι με την επευφημία… Το ίδιο χέρι που θα διώξει «σωτήρια», το ίδιο χέρι θα τον υποβάλλει στο ψυχοφθόρο μαρτύριο να μαζέψει την μπάλα από τα δίκτυα του…Αλλάζοντας την τροχιά της στρογγυλής θεάς, ο τερματοφύλακας αλλάζει την πορεία μιας ζωής της οποίας μόνος χειραγωγός είναι ο ίδιος…Μόνος αλλά νικητής, γνωρίζοντας πως όταν βγαίνει από τον αγωνιστικό χώρο έχει καταθέσει και την ψυχή του…Όνειρα αθώα από αλουμινόχαρτο…Ο Πάουλο Κοέλο (ή Κοέλιο στις περιοχές γύρω από το Ρίο) σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του τον Διονύση Χιώτη όταν ύφαινε με μαεστρία ένα ακόμα δημιούργημά του, ωστόσο όπως και το έργο του, έτσι και η ιστορία του Έλληνα πορτιέρο βρίθει από μηνύματα για αναζήτηση του εαυτού,  προσωπική δύναμη και όνειρα…Όνειρα αθώα που όμως δεν καταπατήθηκαν ποτέ από την επιτυχία, το τίμημα της φήμης και τη ρηχότητα, παρά έμειναν προσκολλημένα στον δρόμο που είχε χαράξει από μικρός…Από τα βράδια  που καταβυθιζόταν στον κόσμο τους και τις αλάνες του Χαϊδαρίου, μέχρι το επιβλητικό «Μπερναμπέου»…Η τροχιά της μπάλας χάραζε την πορεία τους είτε αυτή ήταν φτιαγμένη από σελοτέιπ, είτε από αλουμινόχαρτο…«Τον έκλεινα στο δωμάτιο να διαβάσει. Αυτός έπαιζε μπάλα. Την έπαιρνα την μπάλα και την έκρυβα. Έβρισκε άλλη, την έπαιρνα και αυτήν. Μετά έπαιρνε το σελοτέιπ που είχε στο γραφείο, το τράβαγε, το τράβαγε, το τράβαγε και το 'κανε μπαλάκι, όπως αυτά του πινγκ πονγκ! Κλειστή η πόρτα και εγώ απ' έξω να προσπαθώ να καταλάβω αν όντως διαβάζει. Φασαρία. Άνοιγα απότομα την πόρτα και σε κλάσματα δευτερολέπτου, βρισκόταν στο κρεβάτι με το βιβλίο μπροστά του. Μάζευα και τα σελοτέιπ. Πήγαινε στην κουζίνα, έπαιρνε αλουμινόχαρτο και δημιουργούσε πάλι μπαλάκι. Έμπαινε στο δωμάτιό του και αντί να διαβάζει την πετούσε στο ταβάνι και την έπιανε. Ότι παιχνίδια του παίρναμε, από τότε που ήταν τριών - τεσσάρων χρονών, έβρισκε τρόπο και τους έδινε την μορφή της μπάλας», είχε εκμυστηρευτεί η μητέρα του, για να επιβεβαιώσει πως ο δρόμος ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένος: «Τόσο μεγάλο καημό είχε ο πατέρας του που δεν έγινε ποδοσφαιριστής, που όσο έβλεπε τη μανία του Σάκη με την μπάλα, τόσο πιο πολύ προσπαθούσε να τον σπρώξει. Αφού θυμάμαι ήτανε άρρωστος με τη δουλειά του, στο λιμάνι, όμως όταν ο Διονύσης του έλεγε να έλθει για να τον πάρει από την προπ